Του Πασχάλη Χριστοδούλου*
Όταν το Φεβρουάριο του 2003 δήλωνα ότι: «Μια πλημμύρα είναι θεομηνία. Άντε δυο. Τρεις όμως σε λιγότερο από 10 χρόνια είναι άλλου τύπου θεομηνία. Είναι οργή θεού, απέναντι σε εκείνους που άφησαν στο έλεός του αυτόν τον ευλογημένο τόπο. Που από πάνω έχουν το θράσος να παριστάνουν κάτι που δεν υπήρξαν ποτέ. Τους αγωνιστές.
Όσο για τους εξ’ Αθηνών πράσινους και γαλάζιους θιάσους, ο ρημαγμένος αυτός αγροτικός Νομός έχει να τους θυμίσει, ότι τη συγνώμη που του οφείλουν παλαιόθεν, πρέπει να τη ζητήσουν πριν έλθουν, δουν και απέλθουν, διαφορετικά είναι ανεπιθύμητοι.»
Κι όταν το Μάρτιο του 2006 ο Χρήστος Κηπουρός έγραφε ότι: «Ούτε εκ Βορά κίνδυνος υπάρχει για τον Έβρο ούτε εξ Ανατολών. Ο μόνος κίνδυνος προέρχεται εξ Αθηνών», είχα την απόλυτη βεβαιότητα ότι το ίδιο έργο με τους ίδιους πρωταγωνιστές θα το ξαναδούμε πολλές φορές.
Δεν μπορούσα όμως να διανοηθώ όσα συμβαίνουν στο παρασκήνιο, στο σκοτάδι. Συμφέροντα που καθορίζουν εν πολλοίς και την τύχη του τόπου και τη μοίρα των αγροτών. Άσφαιρες καταγγελίες κατόπιν εορτής. Υπονοούμενα για πάρτι αναχωμάτων αλλά και προσεκτικές εκφράσεις που να μην αγγίζουν τα όρια της δικαιοσύνης, άραγε αυτό είναι το θάρρος και η παλικαριά των πολιτικών που εκπροσωπούν τον τόπο μας; Αγωνιώδεις προσπάθειες με πρόταξη του «εγώ» είτε για αποποίηση ευθυνών είτε για παρουσία στο προσκήνιο. Αναφορές σε σχέδια, προγράμματα ΕΒΡΟΣ 2010 και Ισραηλινούς μελετητές (αλήθεια αυτό το ακριβοπληρωμένο σχέδιο πολύ γρήγορα το έθαψαν χωρίς να το κάνουν ούτε ένα τρισάγιο). Αναθέματα σε πρώην πρωθυπουργούς που δεν έλυσαν το πρόβλημα μαζί με την Τουρκία. Και μεταξύ πολλών άλλων ουδεμία ανάληψη ευθύνης για την επαναλαμβανόμενη και ολέθρια, για τον τόπο και τους εναπομείναντες κατοίκους του, πλημμυρίδα, τόσο φυσικών φαινομένων όσο και παρασκηνιακών διεργασιών.
Λέγεται ότι η δικαιοσύνη είναι τυφλή, θα πρόσθετα σε ορισμένες περιπτώσεις και απούσα. Τα όσα όμως δημοσίως προκάλεσαν και προκαλούν το κοινό αίσθημα, θα πρέπει να την καταστήσουν παρούσα; Η άμεση παρέμβαση της δικαιοσύνης είναι πλέον επιτακτική ανάγκη. Εξ’ ίσου επιτακτική είναι και η αποστροφή των πολιτών, των αρνητικών και σιωπηλών πρωταγωνιστών, προς τις συγκεκριμένες πολιτικές εκπροσωπήσεις.
Μπορεί η κούραση και η παραίτηση να είναι πρόδηλη στα πρόσωπα των κατ’ επανάληψη πληγέντων πολιτών κυρίως των αγροτών, οφείλουν όμως οι ίδιοι μέσα από την τραγική τους κατάσταση να διεκδικήσουν την κάθαρση. Να στείλουν όλους αυτούς που διαχειρίζονται εδώ και πολλά χρόνια τα προβλήματα της περιοχής καθιστώντας την ίδια προβληματική εκεί που ο λαός ορθά λέει. Στα σπίτια τους. Αυτή θα είναι η δική τους Νέμεσις. Είναι βέβαιο ότι δεν θα χαθεί ο τόπος. Ίσως να πάει καλύτερα αν φυσικά δεν έχει υποστεί ανήκεστο βλάβη.
Όσο για τους εξ’ Αθηνών πράσινους και γαλάζιους θιάσους, ο ρημαγμένος αυτός αγροτικός Νομός έχει να τους θυμίσει, ότι τη συγνώμη που του οφείλουν παλαιόθεν, πρέπει να τη ζητήσουν πριν έλθουν, δουν και απέλθουν, διαφορετικά είναι ανεπιθύμητοι.»
Κι όταν το Μάρτιο του 2006 ο Χρήστος Κηπουρός έγραφε ότι: «Ούτε εκ Βορά κίνδυνος υπάρχει για τον Έβρο ούτε εξ Ανατολών. Ο μόνος κίνδυνος προέρχεται εξ Αθηνών», είχα την απόλυτη βεβαιότητα ότι το ίδιο έργο με τους ίδιους πρωταγωνιστές θα το ξαναδούμε πολλές φορές.
Δεν μπορούσα όμως να διανοηθώ όσα συμβαίνουν στο παρασκήνιο, στο σκοτάδι. Συμφέροντα που καθορίζουν εν πολλοίς και την τύχη του τόπου και τη μοίρα των αγροτών. Άσφαιρες καταγγελίες κατόπιν εορτής. Υπονοούμενα για πάρτι αναχωμάτων αλλά και προσεκτικές εκφράσεις που να μην αγγίζουν τα όρια της δικαιοσύνης, άραγε αυτό είναι το θάρρος και η παλικαριά των πολιτικών που εκπροσωπούν τον τόπο μας; Αγωνιώδεις προσπάθειες με πρόταξη του «εγώ» είτε για αποποίηση ευθυνών είτε για παρουσία στο προσκήνιο. Αναφορές σε σχέδια, προγράμματα ΕΒΡΟΣ 2010 και Ισραηλινούς μελετητές (αλήθεια αυτό το ακριβοπληρωμένο σχέδιο πολύ γρήγορα το έθαψαν χωρίς να το κάνουν ούτε ένα τρισάγιο). Αναθέματα σε πρώην πρωθυπουργούς που δεν έλυσαν το πρόβλημα μαζί με την Τουρκία. Και μεταξύ πολλών άλλων ουδεμία ανάληψη ευθύνης για την επαναλαμβανόμενη και ολέθρια, για τον τόπο και τους εναπομείναντες κατοίκους του, πλημμυρίδα, τόσο φυσικών φαινομένων όσο και παρασκηνιακών διεργασιών.
Λέγεται ότι η δικαιοσύνη είναι τυφλή, θα πρόσθετα σε ορισμένες περιπτώσεις και απούσα. Τα όσα όμως δημοσίως προκάλεσαν και προκαλούν το κοινό αίσθημα, θα πρέπει να την καταστήσουν παρούσα; Η άμεση παρέμβαση της δικαιοσύνης είναι πλέον επιτακτική ανάγκη. Εξ’ ίσου επιτακτική είναι και η αποστροφή των πολιτών, των αρνητικών και σιωπηλών πρωταγωνιστών, προς τις συγκεκριμένες πολιτικές εκπροσωπήσεις.
Μπορεί η κούραση και η παραίτηση να είναι πρόδηλη στα πρόσωπα των κατ’ επανάληψη πληγέντων πολιτών κυρίως των αγροτών, οφείλουν όμως οι ίδιοι μέσα από την τραγική τους κατάσταση να διεκδικήσουν την κάθαρση. Να στείλουν όλους αυτούς που διαχειρίζονται εδώ και πολλά χρόνια τα προβλήματα της περιοχής καθιστώντας την ίδια προβληματική εκεί που ο λαός ορθά λέει. Στα σπίτια τους. Αυτή θα είναι η δική τους Νέμεσις. Είναι βέβαιο ότι δεν θα χαθεί ο τόπος. Ίσως να πάει καλύτερα αν φυσικά δεν έχει υποστεί ανήκεστο βλάβη.
Σουφλί, Φεβρουάριος 2010
*Πρώην Δήμαρχος Σουφλίου www.xristodoulou.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου