Μια όψη των πραγμάτων που ακόμη
αρνούνται να τη δουν οι Έλληνες


Του Χρήστου Κηπουρού


Αν υπήρχε κάποιος τρόπος να αναστηθούν οι νεκροί από τους τάφους, και έπρεπε η πολιτεία να βάλει μερικά άτομα να τους πληροφορήσουν τι έγινε στη χώρα κατά τις τελευταίες δεκαετίες που είναι πεθαμένοι, τότε οι νεκροί αυτοί θα επέστρεφαν στην ησυχία τους, διότι θα άκουγαν τα ίδια και τα ίδια. Ότι πάλι τα ίδια ονόματα είναι στα πολιτικά πράγματα, όπως και ότι οι Λαμπράκηδες, τα πολυτεχνεία και οι διαδηλώσεις για μια καλύτερη κοινωνία συνεχίζονται. Όπως δηλαδή και τώρα. Όταν έφτασε μια παιδοκτονία, ώστε η άρνηση των δεκαεξάρηδων να είναι νιάτα βήτα ποιότητας, να μη χωράει πλέον στο αγνό τους μέσα. Ο χρόνιος απορριπτισμός να βγαίνει προς τα έξω, και να εκφράζεται με κάθε δυνατό τρόπο.

Ο ίδιος πελαργός

Από την άλλη, οι νέοι ούτε δεξιοί είναι ούτε αριστεροί. Είναι ο δείκτης που λέει ότι η κοινωνία δεν πάει καλά. Κομμάτι της είναι, και αντίκτυπος, καθώς και αναπόσπαστο μέρος της πολιτισμικής της ίριδας, με νέα και διαφορετικά κάθε φορά, όσο και όμορφα χρώματα και συνθέσεις. Απλά, σκέφτονται ότι δεν έχουν μέλλον και αυτό είναι που δεν μπορεί να χωρέσει το μυαλό τους. Και απάντηση στο πρόβλημά τους, δεν βλέπουν πουθενά. Αντίθετα, αυτό που βλέπουν και ζουν καθημερινά, είναι μια μαύρη παιδεία, μετά της ομοιόχρωμης αγοράς της.

Όσο για το γιατί στην Αθήνα, αυτό οφείλεται σε πολλούς λόγους. Δεν είναι μόνον ότι ήταν ο τόπος του εγκλήματος. Υπάρχουν και άλλοι λόγοι, ένας εκ των οποίων είναι ότι αυτή η πιο άσχημη πόλη της Ευρώπης, δεν γεννά Δημοκρατία, όπως κάποτε. Από δεκαετιών κάνει μόνον εκτρώσεις. Αυτό βλέπει κανείς στα κτίρια, στα κόμματα, στις αλλαγές, στην αλλαγή, στους ιδιωτικοδημόσιους προαγωγούς, έναντι των ελάχιστων παραγωγών, στους κρατικοδίαιτους συνδικαλιστές, στα τηλεοπτικά Μέσα. Ο ίδιος πελαργός έφερε και τους κουκουλοφόρους, με ή χωρίς τις κουκούλες, που βρίσκουν και κάνουν. Που υπάρχουν και άρχουν, όσο δεν υπάρχει και δεν άρχει η Δημοκρατία.

Μη χώρα

Γιατί αν η ιδέα είναι η μορφή, τότε η ευμορφία, η ομορφιά, δεν είναι άλλη από μια ωραία ιδέα. Ετυμολογικά, όσο και ουσιαστικά. Μια ωραία ιδέα επειδή έρχεται στην ώρα της. Ένα δώρο δηλαδή που μπορεί να φέρει η νέα γενιά. Μπορεί και όχι. Μιλώ για την μετά την μεταπολίτευση, Δημοκρατία. Την Τέταρτη {1}, που κι αν ακόμη δεν υπήρχε, έπρεπε να ανακαλυφθεί. Γι’ αυτήν, γράφω και τώρα. Όχι μόνο γιατί δεν συμφωνώ με την Τρίτη, και τα όμορφα χωριά που επί των ημερών της ερήμωσαν και πέθαναν, μετατρέποντας τη χώρα -από αυτήν παράγεται η λέξη «χωριό»- σε μια χώρα χωρίς χωριά, -μια μη χώρα- αλλά γιατί άλλο τόσο διαφωνώ με τις άσχημες πόλεις που καίγονται {εικόνα 1} άσχημα, σε ένα μη κράτος. Ένα κράτος-παράδειγμα προς αποφυγή.

Βλέποντας όμως την ελληνική πραγματικότητα μέσα από έναν φακό μακροχρόνιας λήψης και ευρυγώνιο, παρατηρεί κανείς, μεταξύ άλλων, ότι δεν είναι μόνο τα νιάτα, η κυβέρνηση, τα σκάνδαλα, οι δύσκολοι οικονομικοί καιροί που διανύουμε, τα αίτια που δημιουργούν αυτά τα πράγματα. Υπάρχει και άλλος λόγος που γίνονται, όλα όσα γίνονται. Είναι ο τρόπος σκέψης των νεοελλήνων. Γιατί όταν στην Ευρώπη σχεδίαζαν με ορίζοντα πεντηκονταετίας, εμείς διασπαθίζαμε τα κοινοτικά πακέτα, αντί να τα κάνουμε μεγάλες παραγωγικές μονάδες να απορροφήσουν τους άνεργους νέους και τους νέους άνεργους.

Δεν μάθαμε

Δίνουν και στην υπόλοιπη Ευρώπη χρήματα για επενδύσεις σε μεγαλοεπιχειρηματίες, οι οποίοι γίνονται πιο πλούσιοι, όμως δημιουργούν και θέσεις εργασίας. Στην Ελλάδα έγινε ο χείριστος χειρισμός. Ναι μεν δόθηκαν και δίνονται κοινοτικά χρήματα σε οικογενειακές επιχειρήσεις, όμως αυτές παρέμειναν, όπως ήταν, οικογενειακές. Και ναι μεν φέρνουν χρήματα στα Δημόσια Ταμεία, όμως αυτά είναι τόσο υπερχρεωμένα, ώστε αδυνατούν να βοηθήσουν τον πολίτη που δεν έχει εργασία.

Το ότι δεν μάθαμε να προκόβουμε μόνοι μας είναι ο κύριος λόγος, που μας έφερε στη σημερινή σχέση με την Ε.Ε. Με την Ελλάδα ή να μείνει στην Ε.Ε. αλλά να έχει την Ευρωπαϊκή τράπεζα ως κηδεμόνα ή ακόμη και να βρεθούμε εκτός. Κάτι όμως που δεν ενοχοποιεί μόνο τα τελευταία πέντε ή δέκα έτη αλλά πέντε δεκαετίες. Θα έλεγα, από την επόμενη της συνθήκης της Ρώμης. Κάτι που από δω και πέρα, μόνον ίσως η γεωοικονομία {2} παίξει έναν ρόλο και σώσει, ως ο από μηχανής θεός, την οικονομία.

Εκ θεμελίων

Μιλώ για τη νέα ενεργειακή χωροταξία {2}, όσο και για την ομώνυμη οδική και την ηλεκτρονική και ηλεκτρική σιδηροδρομική, με πρώτο βήμα το Βαλκανικό διάδρομο, που ακόμη και τώρα, μπορεί να κάνει την Ελλάδα των λιμανιών, και των ροών που κόβουν δρόμο, την πλέον ανταγωνιστική χώρα-επίνειο της Ευρώπης σε ολόκληρη τη Μεσόγειο. Όσα όμως έγιναν έως τώρα, έγιναν ανάποδα. Γιατί μόνο όταν γίνεται ένας μακροχρόνιος, όσο και καλός σχεδιασμός, μπορεί να πετύχει. Και γιατί ενώ υπάρχουν τόσα υπουργεία που δεν χρειάζονται καν, δεν υπήρξε και δεν υπάρχει ένα υπουργείο στρατηγικού σχεδιασμού. Μην ξαναγίνει το λάθος και πούμε ότι τα πάντα είναι ζήτημα πολιτικής. Ότι θα αλλάξουν, εάν αλλάξουμε την πολιτική. Τα πράγματα είναι πιο σύνθετα, διότι είναι συναρτήσεις και πολλών άλλων παραμέτρων. Με πρώτη, τη δημιουργική και παραγωγική παιδεία των Ελλήνων, η οποία όμως, αντίθετα με τους ομογενείς στο εξωτερικό, εδώ λείπει.

Το άλλο κλειδί είναι η εκ θεμελίων ανάπτυξη των δώδεκα περιφερειών-χωρών {1}. Η μόνη που μπορεί να βγάλει την Ελλάδα από την κρίση. Να μεγαλώσει η αγκαλιά της, να χωρέσουν όλα τα νέα παιδιά. Γιατί το εκ νέου χτίσιμο μιας οικονομίας χωρίς ανεργία, προϋποθέτει τη συμπερίληψη, μέσω της αρχής της πολυκεντρικότητας, όλων των περιφερειακών και παραγωγικών οικονομιών. Με τους αιρετούς περιφερειάρχες, ταξιδευτές για προώθηση προϊόντων των επιχειρήσεων των περιοχών τους, όσο επίσης και διαφημιστές, για προσέλκυση και εγκατάσταση νέων επενδύσεων, από κάθε γωνιά του πλανήτη. Γιατί μόνον ο τουρισμός και η ναυτιλία δεν φτάνουν. Πόσο μάλλον όταν και οι τομείς αυτοί έχουν μπει, για τα καλά, στον αστερισμό της κρίσης.

Πολύ δύσκολο

Γιατί και οι νέοι θεσμοί, ακόμη και η ίδια η Δημοκρατία, δεν φέρνουν εργασία. Ισχύει ακριβώς το αντίθετο. Γιατί όταν δημιουργείς θέσεις εργασίας, τότε το πανεπιστήμιο θα χρειαστεί να σου δώσει τους ανάλογους επιστήμονες. Γιατί όταν κατέρρευσε ο «υπαρκτός σοσιαλισμός», οι πολίτες είπαν: «Ωραία, έχουμε ελευθερία, αλλά δουλειές δεν έχουμε». Γιατί και η Δημοκρατία γεννήθηκε στην Αθήνα του Περικλή για να προστατεύσει το εμπόριο, τον πλούτο που έφερναν από τις αποικίες, έτσι ώστε να μοιράζεται καλά και στους τότε δεινοπαθούντες ή άνεργους.

Δεν είναι καθόλου διαφορετικά τα τωρινά δεδομένα, όπου το κοινωνικό κράτος ζει και ευημερεί χάρη στη δημιουργηθείσα εργασία, και στην κατανάλωση, με όλα τα άλλα να προσαρμόζονται για να ευημερήσει το σύστημα. Με άλλα λόγια, εκείνο που θα κρίνει το μέλλον της χώρας, δεν είναι ούτε οι ανασχηματισμοί ούτε αν θα βγει μια άλλη κυβέρνηση. Είναι η αλλαγή του τρόπου σκέψης των πολιτών. Κάτι όμως πολύ δύσκολο να επιτευχθεί. Γιατί, πέραν των άλλων, συνιστά και μια όψη των πραγμάτων που ακόμη αρνούνται να τη δουν οι Έλληνες.

_________________


Εικόνα {1}: Σύνθεση συγγραφέα: Κολλάζ. Από την κλασσική Αθήνα, με τον Περικλή και τον Παρθενώνα, έως την παλιγγενεσία με τον Διάκο και τον Μπότσαρη, και ως το Κοινοβούλιο με την καιόμενη πρωτεύουσα, καθώς και κάποιες τροχιές ηλεκτρονίων που γυρνάνε γύρω από έναν σκοπό, χωρίς όμως να εκτροχιάζονται.

Σημ.{1}, βλ. άρθρα του συγγραφέα στον «ΚτΕ»,

Σημ.{2}, ο. π., Αγώνας για τη Γεωοικονομική Δημοκρατία, Γόρδιος, Αθήνα 2002. Του ίδιου επίσης, Εύξεινος Αγωγός, «Σημειώσεις Πολιτικής Γεωοικονομίας», Θράκη 2003, βλ. ιστοσελίδα Δ.Π.Θ., http://alex.eled.duth.gr/kipouros/



xkipuros@otenet.gr