Αφιερώνεται στους ανά την οικουμένη φίλους της Θράκης
Χ. Κ. 23 Μαρτίου 2008,
Του πρώην Βουλευτή Έβρου Χρήστου Κηπουρού
Δεν θα επαναλάβω τα τετριμμένα, π.χ. ποια είναι τα χαϊρια του Ελλαδικού Αθηναϊκού κράτους επί δεκαετίες ολόκληρες στη Θράκη. Αυτό διότι έχω κάτι πιο σοβαρό να πω. Ότι από πολύ παλιά το κράτος αυτό πολιτικά και αναπτυξιακά έχει παραιτηθεί από την ιστορική αυτή περιφέρεια. Κάτι βέβαια που εμμέσως πλην σαφώς σημαίνει ότι δεν του είναι «απαραίτητη». Μια λέξη σύνθετη, που όπως σημειώνουν τα λεξικά της Αρχαίας Ελληνικής, συντίθεται από το «α» το στερητικό, και τη λέξη «παραιτούμαι».
Κατά τα άλλα, το δίκαιο, η πολιτική και οι όρκοι αγάπης πλείστων όσων Θρακών θεσμικών εκπροσώπων έχουν λεκτική μόνο αξία. Αντίκρισμα μηδέν, αν όχι αρνητικό. Αρνητικό διότι δεν είναι λίγες φορές που η στάση τους είναι πιο πολύ φιλοκεμαλική, παρά έκφραση στοιχειώδους Ευρωπαϊκής Δημοκρατικής παιδείας και ηθικής. Κάτι που εκτός από τις Μουσουλμανικές μειονότητες της Θράκης -ήτοι την Πομακική μειονότητα, την Τουρκική και τους Ρομς- σύντομα θα εισαγάγει και θα καθιερώσει επίσης και την Ελληνική μειονότητα της Θράκης. Γιατί περί αυτού πρόκειται. Κάτι που μπορεί να μην ισχύει ακόμη αριθμητικά, αλλά πολιτικά ισχύει εδώ και δεκαετίες, και για το οποίο έχω αποκτήσει μια πλούσια εμπειρία λόγω της λογοκριτικότατης και για αυτό αντιδημοκρατικότατης αντιμετώπισης των απόψεών μου από διάφορα εντός και εκτός Αθηνών κέντρα. Άλλο αν στη συνέχεια τις βλέπω να φιγουράρουν και να πλασάρονται εκ του ενός ή του άλλου χώρου προφανώς για να έχουν να λένε κάτι.
Αν δε τώρα όλα αυτά συμπληρωθούν και με τις εξ αντικειμένου προβοκατόρικες, τηλεοπτικές Αθηναϊκές αλλά και άλλες, τοπικές «αγωνιστικές» πλην αναξιόπιστες φωνές και δράσεις, τότε το κάδρο της Θρακικής πολιτικής πραγματικότητας δεν θέλει και πολλά πράγματα για να ετοιμαστεί. Πάντως σε κάθε περίπτωση, ευτυχώς που υπάρχουν και οι Πομάκοι. Αλίμονο αν περιμέναμε τους Θράκες θεσμικούς να κάνουν κάτι. Πόσο μάλλον όταν αντί για το κάτι που χρειάζεται και είναι κάτι περισσότερο από το κάτι που έλεγα, αυτοί δεν κάνουν απολύτως τίποτε, αν δεν βλάπτουν το ίδιο την Αντιόχεια, μετά των εν Αθήναις μεντόρων τους.
Αυτό όμως που θα ήθελα να προσθέσω με το σημερινό σημείωμα είναι η κορνίζα, το πλαίσιο. Ο νόμος της Θράκης. Ένας ιστορικός νόμος, απλός όσο και σαφής γιατί τα πράγματα θα συνεχίσουν να χειροτερεύουν. Απλά μια από τις ελπίδες της Θράκης η οποία αποτελεί εξ αντικειμένου σύμμαχό της είναι, όπως έχω από καιρό γράψει, το Τουρκικό ταμάχι, που αναγκάζει τους κατά καιρούς κυβερνώντες να στέλνουν κάποια ψίχουλα στην περιοχή. Τα οποία βέβαια είναι αυτά που δεν μπορούν να μη στείλουν. Και αυτό όμως δεν θα ισχύει για απεριόριστο χρόνο. Όπως φυσικά και η γειτονική πλεονεξία, προτού πάρει και αυτή καινούργιες μορφές και περιεχόμενα.
Όσο για τη μεγάλη ελπίδα της Θράκης, δεν θα μπω σε λεπτομέρειες, ποια μπορεί να είναι και σε τι ακριβώς συνίσταται. Καλύτερα ας κατηγορηθώ ότι μιλώ με γρίφους, που όμως ίσως αναγκάσει κάποιους να ψάξουν και να σκεφθούν το τι χρειάζεται να γίνει, παρά να πεταχτεί, όπως τόσες άλλες έως σήμερα ιδέες και προτάσεις μου, στα σκουπίδια, αν όχι στην ηλεκτρονική πυρά των λεγόμενων Δημοκρατικών εφημερίδων των Αθηνών. Το μόνο που έχω να πω είναι ότι για άλλη μια φορά η λύση βρίσκεται στη Δημοκρατία. Συγκεκριμένα στην Τέταρτη {1}.
Δημοκρατία λοιπόν και ισοτιμία παντού. Από την αντιμετώπιση των μειονοτήτων της Θράκης -επόμενα και εκείνης στην οποία ανήκω- καθώς και τη μεταξύ όλων των μειονοτήτων ισοτιμία, μέχρι την ισοτιμία μεταξύ Θράκης και Αθηνών. Για να μη πάω στα παραδοσιακά εκείνα θεωρητικά κριτήρια σύμφωνα με τα οποία αν η παραγωγική έκταση της Θράκης είναι τριπλάσια της Αττικής, τότε αξίζει όσο τρεις Αττικές. Κι αυτό διότι αρκεί η ισοτιμία. Αυτή η άλλη όψη της Δημοκρατίας. Γιατί αν από τη μια υπάρχει η μοναδική όντως γεωπολιτισμική Αθηναϊκή στατική, από την άλλη η εναπομείνασα Ρωμανία με τη σημερινή και κυρίως τη μελλοντική δυναμική Θρακική γεωπολιτική, γεωοικονομία και γεωστρατηγική, δεν πέφτει παρακάτω {2}.
Η αναπτυξιακή δε προοπτική θα έχει μια ιδιαίτερα ενδιαφέρουσα συνέχεια, αν στο μεταξύ διάστημα, γίνουν και δυο τρία επιπλέον πράγματα. Όχι περισσότερα. Κοινός παρανομαστής είναι το συγκριτικό πλεονέκτημα της Θρακικής γεωοικονομίας. Από τον αγωγό φυσικού αερίου Ορμένιου Αλεξανδρούπολης, μέχρι και τον άξονα No XI, της διπλής ηλεκτρικής σιδηροδρομικής σύνδεσης της Κωνσταντινούπολης με τη Ρώμη, μέσω Πυθίου. Και μέχρι τη μελέτη για κόμβο logistics, διεθνούς πλατφόρμας υποδομών. Μια νέας κλίμακας σύνδεση Ανατολής και Νότου, τόσο με τη Δύση όσο και το Βορά. Της Ευρασίας και της Μέσης Ανατολής, με τη Γηραιά Ήπειρο, και αντιστρόφως, της Ευρώπης με τις υπόλοιπες περιοχές.
Αυτές είναι οι βασικές παράμετροι που μπορούσαν και μπορούν ακόμη και σήμερα να προσδιορίσουν μια καινούργια Δημοκρατική Ελληνική αλλά και Ευρωπαϊκή Αναπτυξιακή Πολιτική για την περιοχή αυτή της Θράκης αντί να τροφοδοτούνται και να αναπαράγονται από κινδυνολογίες μέχρι αποσταθεροποιητικές κινήσεις επί μιας προδιαγεγραμμένης τροχιάς μεταξύ του μοντέλου της Κύπρου ή του Κοσσυφοπεδίου, λες και χάθηκε το πρότυπο της Αλσατίας {3}. Γιατί αν για τα δύο πρώτα μοντέλα το κλειδί είναι η φράση «βρίσκουν και κάνουν», τότε υπάρχει και η φράση «να μη βρουν για να κάνουν». Είτε είναι γείτονες είτε μακρινοί «φίλοι». Το ζήτημα είναι το τι κάναμε και τι κάνουμε για αυτό, οι ίδιοι οι Θράκες. Όπως όλοι οι Έλληνες Πολίτες. Πως δηλαδή να αποδείξουμε ότι όντως είμαστε φίλοι της Θράκης, και πριν από όλα, Δημοκρατικοί Πολίτες της Ευρώπης. Ούτε εθνικιστές, ούτε όμως και φιλοκεμαλικοί.
___________
{1} Χρ. Κηπουρός, Τέταρτη Δημοκρατία, Συμβόλαιο με τις Περιφέρειες, 36η έκδοση. Η εργασία δημοσιεύεται στην ιστοσελίδα του Δημοκριτείου Πανεπιστημίου της Θράκης στην ηλεκτρονική διεύθυνση: http://alex.eled.duth.gr/kipouros/
{2} ο. π., Θρακική Διώρυγα, βλ. μηχανές αναζήτησης, Θράκη 2007. Επίσης κείμενο του ίδιου: Αγωγοί, παραγωγοί και προαγωγοί στην Ευρασία, εφ. Επενδυτής, 25 Αυγ. 2007,
{3}, ο. π., Μεταξύ Αλεξανδρούπολης και Στρασβούργου, Θράκη 2007, βλ. μηχανές αναζήτησης,
Xkipuros@otenet.gr Θράκη, Μάρτιος 2008
Χ. Κ. 23 Μαρτίου 2008,
Του πρώην Βουλευτή Έβρου Χρήστου Κηπουρού
Δεν θα επαναλάβω τα τετριμμένα, π.χ. ποια είναι τα χαϊρια του Ελλαδικού Αθηναϊκού κράτους επί δεκαετίες ολόκληρες στη Θράκη. Αυτό διότι έχω κάτι πιο σοβαρό να πω. Ότι από πολύ παλιά το κράτος αυτό πολιτικά και αναπτυξιακά έχει παραιτηθεί από την ιστορική αυτή περιφέρεια. Κάτι βέβαια που εμμέσως πλην σαφώς σημαίνει ότι δεν του είναι «απαραίτητη». Μια λέξη σύνθετη, που όπως σημειώνουν τα λεξικά της Αρχαίας Ελληνικής, συντίθεται από το «α» το στερητικό, και τη λέξη «παραιτούμαι».
Κατά τα άλλα, το δίκαιο, η πολιτική και οι όρκοι αγάπης πλείστων όσων Θρακών θεσμικών εκπροσώπων έχουν λεκτική μόνο αξία. Αντίκρισμα μηδέν, αν όχι αρνητικό. Αρνητικό διότι δεν είναι λίγες φορές που η στάση τους είναι πιο πολύ φιλοκεμαλική, παρά έκφραση στοιχειώδους Ευρωπαϊκής Δημοκρατικής παιδείας και ηθικής. Κάτι που εκτός από τις Μουσουλμανικές μειονότητες της Θράκης -ήτοι την Πομακική μειονότητα, την Τουρκική και τους Ρομς- σύντομα θα εισαγάγει και θα καθιερώσει επίσης και την Ελληνική μειονότητα της Θράκης. Γιατί περί αυτού πρόκειται. Κάτι που μπορεί να μην ισχύει ακόμη αριθμητικά, αλλά πολιτικά ισχύει εδώ και δεκαετίες, και για το οποίο έχω αποκτήσει μια πλούσια εμπειρία λόγω της λογοκριτικότατης και για αυτό αντιδημοκρατικότατης αντιμετώπισης των απόψεών μου από διάφορα εντός και εκτός Αθηνών κέντρα. Άλλο αν στη συνέχεια τις βλέπω να φιγουράρουν και να πλασάρονται εκ του ενός ή του άλλου χώρου προφανώς για να έχουν να λένε κάτι.
Αν δε τώρα όλα αυτά συμπληρωθούν και με τις εξ αντικειμένου προβοκατόρικες, τηλεοπτικές Αθηναϊκές αλλά και άλλες, τοπικές «αγωνιστικές» πλην αναξιόπιστες φωνές και δράσεις, τότε το κάδρο της Θρακικής πολιτικής πραγματικότητας δεν θέλει και πολλά πράγματα για να ετοιμαστεί. Πάντως σε κάθε περίπτωση, ευτυχώς που υπάρχουν και οι Πομάκοι. Αλίμονο αν περιμέναμε τους Θράκες θεσμικούς να κάνουν κάτι. Πόσο μάλλον όταν αντί για το κάτι που χρειάζεται και είναι κάτι περισσότερο από το κάτι που έλεγα, αυτοί δεν κάνουν απολύτως τίποτε, αν δεν βλάπτουν το ίδιο την Αντιόχεια, μετά των εν Αθήναις μεντόρων τους.
Αυτό όμως που θα ήθελα να προσθέσω με το σημερινό σημείωμα είναι η κορνίζα, το πλαίσιο. Ο νόμος της Θράκης. Ένας ιστορικός νόμος, απλός όσο και σαφής γιατί τα πράγματα θα συνεχίσουν να χειροτερεύουν. Απλά μια από τις ελπίδες της Θράκης η οποία αποτελεί εξ αντικειμένου σύμμαχό της είναι, όπως έχω από καιρό γράψει, το Τουρκικό ταμάχι, που αναγκάζει τους κατά καιρούς κυβερνώντες να στέλνουν κάποια ψίχουλα στην περιοχή. Τα οποία βέβαια είναι αυτά που δεν μπορούν να μη στείλουν. Και αυτό όμως δεν θα ισχύει για απεριόριστο χρόνο. Όπως φυσικά και η γειτονική πλεονεξία, προτού πάρει και αυτή καινούργιες μορφές και περιεχόμενα.
Όσο για τη μεγάλη ελπίδα της Θράκης, δεν θα μπω σε λεπτομέρειες, ποια μπορεί να είναι και σε τι ακριβώς συνίσταται. Καλύτερα ας κατηγορηθώ ότι μιλώ με γρίφους, που όμως ίσως αναγκάσει κάποιους να ψάξουν και να σκεφθούν το τι χρειάζεται να γίνει, παρά να πεταχτεί, όπως τόσες άλλες έως σήμερα ιδέες και προτάσεις μου, στα σκουπίδια, αν όχι στην ηλεκτρονική πυρά των λεγόμενων Δημοκρατικών εφημερίδων των Αθηνών. Το μόνο που έχω να πω είναι ότι για άλλη μια φορά η λύση βρίσκεται στη Δημοκρατία. Συγκεκριμένα στην Τέταρτη {1}.
Δημοκρατία λοιπόν και ισοτιμία παντού. Από την αντιμετώπιση των μειονοτήτων της Θράκης -επόμενα και εκείνης στην οποία ανήκω- καθώς και τη μεταξύ όλων των μειονοτήτων ισοτιμία, μέχρι την ισοτιμία μεταξύ Θράκης και Αθηνών. Για να μη πάω στα παραδοσιακά εκείνα θεωρητικά κριτήρια σύμφωνα με τα οποία αν η παραγωγική έκταση της Θράκης είναι τριπλάσια της Αττικής, τότε αξίζει όσο τρεις Αττικές. Κι αυτό διότι αρκεί η ισοτιμία. Αυτή η άλλη όψη της Δημοκρατίας. Γιατί αν από τη μια υπάρχει η μοναδική όντως γεωπολιτισμική Αθηναϊκή στατική, από την άλλη η εναπομείνασα Ρωμανία με τη σημερινή και κυρίως τη μελλοντική δυναμική Θρακική γεωπολιτική, γεωοικονομία και γεωστρατηγική, δεν πέφτει παρακάτω {2}.
Η αναπτυξιακή δε προοπτική θα έχει μια ιδιαίτερα ενδιαφέρουσα συνέχεια, αν στο μεταξύ διάστημα, γίνουν και δυο τρία επιπλέον πράγματα. Όχι περισσότερα. Κοινός παρανομαστής είναι το συγκριτικό πλεονέκτημα της Θρακικής γεωοικονομίας. Από τον αγωγό φυσικού αερίου Ορμένιου Αλεξανδρούπολης, μέχρι και τον άξονα No XI, της διπλής ηλεκτρικής σιδηροδρομικής σύνδεσης της Κωνσταντινούπολης με τη Ρώμη, μέσω Πυθίου. Και μέχρι τη μελέτη για κόμβο logistics, διεθνούς πλατφόρμας υποδομών. Μια νέας κλίμακας σύνδεση Ανατολής και Νότου, τόσο με τη Δύση όσο και το Βορά. Της Ευρασίας και της Μέσης Ανατολής, με τη Γηραιά Ήπειρο, και αντιστρόφως, της Ευρώπης με τις υπόλοιπες περιοχές.
Αυτές είναι οι βασικές παράμετροι που μπορούσαν και μπορούν ακόμη και σήμερα να προσδιορίσουν μια καινούργια Δημοκρατική Ελληνική αλλά και Ευρωπαϊκή Αναπτυξιακή Πολιτική για την περιοχή αυτή της Θράκης αντί να τροφοδοτούνται και να αναπαράγονται από κινδυνολογίες μέχρι αποσταθεροποιητικές κινήσεις επί μιας προδιαγεγραμμένης τροχιάς μεταξύ του μοντέλου της Κύπρου ή του Κοσσυφοπεδίου, λες και χάθηκε το πρότυπο της Αλσατίας {3}. Γιατί αν για τα δύο πρώτα μοντέλα το κλειδί είναι η φράση «βρίσκουν και κάνουν», τότε υπάρχει και η φράση «να μη βρουν για να κάνουν». Είτε είναι γείτονες είτε μακρινοί «φίλοι». Το ζήτημα είναι το τι κάναμε και τι κάνουμε για αυτό, οι ίδιοι οι Θράκες. Όπως όλοι οι Έλληνες Πολίτες. Πως δηλαδή να αποδείξουμε ότι όντως είμαστε φίλοι της Θράκης, και πριν από όλα, Δημοκρατικοί Πολίτες της Ευρώπης. Ούτε εθνικιστές, ούτε όμως και φιλοκεμαλικοί.
___________
{1} Χρ. Κηπουρός, Τέταρτη Δημοκρατία, Συμβόλαιο με τις Περιφέρειες, 36η έκδοση. Η εργασία δημοσιεύεται στην ιστοσελίδα του Δημοκριτείου Πανεπιστημίου της Θράκης στην ηλεκτρονική διεύθυνση: http://alex.eled.duth.gr/kipouros/
{2} ο. π., Θρακική Διώρυγα, βλ. μηχανές αναζήτησης, Θράκη 2007. Επίσης κείμενο του ίδιου: Αγωγοί, παραγωγοί και προαγωγοί στην Ευρασία, εφ. Επενδυτής, 25 Αυγ. 2007,
{3}, ο. π., Μεταξύ Αλεξανδρούπολης και Στρασβούργου, Θράκη 2007, βλ. μηχανές αναζήτησης,
Xkipuros@otenet.gr Θράκη, Μάρτιος 2008
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου