Από: Πασχάλη Χριστοδούλου {*}
Προς: Τέως πρωθυπουργό κ. Κωνσταντίνο Σημίτη
Κοινοποίηση: Γιώργο Παπανδρέου, Πρόεδρο του ΠΑ.ΣΟ.Κ.
Κύριε τέως πρωθυπουργέ
Πέραν από τις όποιες καθυστερήσεις ή δημιουργικές λογιστικές και τρικ, η πίστωση της ένταξης της Ελλάδας στην ΟΝΕ στην απελθούσα κυβέρνησή σας αποτελεί οφειλόμενη πράξη. Μακριά από εμένα ο απορριπτισμός. Δεν είναι του παρόντος να υπεισέλθω στα όποια αρνητικά της προς την ΟΝΕ πορείας. Χρειάζεται όμως να επισημάνω ότι η θετική αυτή εξέλιξη αφορούσε έναν μόνο οικονομικό κλάδο. Και δεν αναφέρομαι μόνο στο πιο μεγάλο ανοσιούργημα της Ελληνικής ιστορίας και οικονομίας, στη Σοφοκλέους. Γιατί από τους υπόλοιπους τομείς υπάρχει ένας ακόμη εφάμιλλος αν όχι περισσότερο πληγείς. Αρχίζει από την ανάπτυξη των περιφερειών και φθάνει μέχρι το όραμα του Αθήνα 2004. Οι έως τώρα εξελίξεις και κυρίως, τα μετά τον Σεπτέμβριο του 2004, αναμενόμενα καταβλητέα. Το γνωστό μάρμαρο, που λέει ο λαός και που ο ίδιος θα κληθεί να πληρώσει, φαντάζουν ως τα νέα εφιαλτικά. Δεν θα υπήρχε για τη χώρα μας χειρότερη από αυτήν εξέλιξη αν δεν υπήρχε η σημερινή περιφερειακή πραγματικότητα. Η παράλυση κυριολεκτικά αν όχι κατάρρευση της περιφερειακής Ελλάδας. Η διάλυση της ιστορικής εκείνης οντότητας που κατ ευφημισμό πλέον λέγεται χωριό. Ο Ελλαδικός οργανισμός που κατέληξε να ζει χωρίς αγγεία. Χωρίς χωρική χώρα. Που ακόμη και η τουρκοκρατία ωχριά απέναντί της. Κάτι που είχα τονίσει προ δέκα και πλέον ετών σε μια εκδήλωση στον Νομό παρόντων υπουργών της τότε Κυβέρνησης Μητσοτάκη που να πω την αλήθεια, δεν περίμενα και να καταλάβουν τι εννοούσα. Όπως δυστυχώς δεν καταλάβατε και εσείς.
Δεν θα αναφερθώ στις περί της Εγνατίας εξαγγελίες σας, αλλά επιτρέψτε μου να σας θυμίσω την απάντησή σας όταν στις αρχές Μάη του 1996 σας υποδέχτηκα στο Ορμένιο Έβρου, ως πρόεδρος της ΤΕΔΚ του ίδιου Νομού, και έθεσα το ζήτημα των χερσαίων Δαρδανελίων και την ενσωμάτωσή τους στην ιστορική οδό. Είχατε δεσμευτεί, αν θυμάστε για τον άξονα No IX. Και αντί να κάνετε κάτι, καταφύγατε στις διαγραφές Βουλευτών που τιμούσαν τον τίτλο που έφεραν και κυρίως το λαό που τους εξέλεγε. Παρήλθαν έκτοτε οκτώ ακριβώς έτη. Και είναι βέβαιο ότι θα περάσουν και άλλα με τους αντικαταστάτες σας, και δεν πρόκειται κανένα νέο μεγάλο έργο να βγει από τις καλένδες. Θα παραμείνουν εκεί. Αυτό έγινε με όλα τα νέα μεγάλα περιφερειακά έργα. Θα συμφωνείτε, τουλάχιστον από μέσα σας, ότι το μάρμαρο που έλεγα, έγινε μαρμάγκα. Την ξέρετε τη δηλητηριώδη εκείνη αράχνη που λέει ο λαός. Ότι τα έφαγε η μαρμάγκα. Εξ ου και μαρμάγκαλος με τον οποίο κακώς φοβερίζουν τα μικρά παιδιά. Το λέω αυτό όχι μόνο επειδή είμαι δάσκαλος αλλά γιατί ως πολιτικό πρόσωπο -αν μπορώ να πω ότι είμαι τέτοιο- άλλοι κυρίως έπρεπε να είναι οι αποδέκτες τέτοιων παραμυθιών. Αν μη τι άλλο να συνετισθούν.
Τόσο εσείς και ο επιγενόμενος σας στο κάποτε περιφερειακό κόμμα του ΠΑ.ΣΟ.Κ. όσο βέβαια ο έτερος επιγενόμενός σας, στο κράτος, ο νέος που παραπέμπει σε τηλεομοιοτυπία, πρωθυπουργός, όχι μόνο δεν κάνατε κάτι να παρεμποδίσετε την περιφερειακή κατάρρευση αλλά κραδαίνετε από κοινού και από πολλών ετών τη σημαία Αθήνα 2004. Όπως το ίδιο κάνουν πολλοί εκατομμυριοδίαιτοι υπάλληλοι του Οργανισμού και κυρίως η εργοληπτική του κάστα. Εσάς βέβαια αρκεί που σας ενώνει. Αν τώρα από την άλλη διχάζει, δικάζει και καταδικάζει τη χώρα και τις περιφέρειές της, ποτέ δεν σας απασχόλησε. Το διασκεδάζατε με τα κατά καιρούς ψεύδη ότι το 80% του τρίτου κοινοτικού πλαισίου θα πάει στην περιφέρεια. Όταν την ίδια στιγμή με τη συγκατάθεση των επελθόντων και την αλχημεία των Οινοφύτων μειώσατε το Ακαθάριστο Εθνικό Προϊόν της πρωτεύουσας ώστε να παραμείνει επιλέξιμη. Και όταν σήμερα η Ρούμελη αποβάλλεται από τις Ευρωπαϊκές περιφέρειες του στόχου 1 ως δήθεν ευημερούσα. Λέτε και η Άμφισσα είναι πιο πλούσια από το κολονάκι. Νομίζω ότι θα σας τιμούσε μια εκ των υστέρων συγγνώμη σας απέναντι στον εκτροχιασμό που συμβάλατε καθοριστικά ως μηχανοδηγός της χώρας επί οκτώ και πλέον χρόνια. Ας μη πάμε στους υπόλοιπους τακτικούς και έκτακτους σιδηροδρομικούς και άλλους εκτροχιασμούς. Μπορεί να καταρρίψατε το χρονικό ρεκόρ παραμονής στο Μαξίμου, όμως το παρόν και το μέλλον και κυρίως η ιστορία έχουν να ασχοληθούν με την κατάρριψη στον καιάδα όλης της αναπτυξιακής ικμάδας των ιστορικών μας περιφερειών.
Θα μου επιτρέψετε να σας θέσω ένα ακόμη ζήτημα. Εσείς, ο κύριος Μητσοτάκης και άλλοι θιασώτες του ναι στο πρόσφατο Δημοψήφισμα στηρίξατε τα επιχειρήματά σας κυρίως στους κινδύνους μιας ενδεχόμενης διχοτόμησης στην Κύπρο. Δεν θέλω τώρα να καταφύγω σε απλοϊκά επιχειρήματα του τύπου «στο σπίτι του κρεμασμένου κλπ.». Στα status quo ante, που λέγατε για τα Ύμια ή να πάω στα της συμφωνίας της Μαδρίτης. Όπως και άλλα που στιγμάτισαν την εθνική ηθική μας ίριδα, μουντζουρώνοντάς την. Ούτε θα καταφύγω στον μακαρίτη το Μένιο και στο ότι δεν δικαιούστε κλπ. Δεν θα πάω καν στο ποιος και τι προκάλεσε την άδικη έκρηξη του Γερμανού επίτροπου. Έχω όλη την καλή διάθεση να το δω και ως ορχήστρα της Γερμανικής κυβέρνησης και ως εκδούλευση προς την Τουρκία για ψηφοθηρικούς λόγους λόγω των επικείμενων ευρωεκλογών. Έχω όμως να σας υποβάλλω ένα σαφές όσο συγκεκριμένο ερώτημα. Θα περιμένω έστω γι αυτό μια απάντηση. Ενθυμούμενος ότι λέγατε ότι απαντάτε στους πολίτες είπα να την κοινοποιήσω και στον κύριο Παπανδρέου, τον αντικαταστάτη σας.
Κύριε πρώην πρωθυπουργέ
Χθες μόλις η Ευρωπαϊκή Ένωση απεφάσισε, Ευρωδιχοτόμηση yok. Ότι τα προϊόντα των κατεχομένων θα πηγαίνουν στον έξω κόσμο διαμέσου της Ελεύθερης Κύπρου. Δηλαδή στην προχθεσινή σας διάψευση από το όχι της ετυμηγορίας του Κυπριακού Ελληνισμού -για την οποία όμως δεν είπατε κάτι έστω μια λέξη- ήρθε και προστέθηκε μια ακόμη διάψευση. Μικρότερη σε έκταση, μεγαλύτερη όμως σε βάθος. Δεν οφείλετε κύριε Σημίτη να πείτε κάτι για αμφότερες; Εκτός και αν καλύπτεστε από τις δηλώσεις του διαδόχου σας στο κόμμα. Όμως ούτε οι δηλώσεις εκείνες, εξασφαλίζουν τη στοιχειώδη Δημοκρατική παιδεία που είναι ο σεβασμός προς κάθε λαϊκή ετυμηγορία. Και που φυσικά δεν μπορεί να αποτελεί άλλοθι ο κύριος Μητσοτάκης και η επί δεκαετίες, ων ουκ έστιν αριθμός, εφιαλτική του στάση που τελικά λόγω τόσων επαναλήψεων, έγινε σχολή. Όπως η σιγή απέναντι στην ετυμηγορία των άλλων ταγών. Από τον πρωθυπουργό έως τον αρχηγό της αξιωματικής αντιπολίτευσης αλλά και από άλλους αρχηγούς θιασώτες του ναι.
Οφείλω να σας πω ότι μια Δημόσια αυτοκριτική σας όπως και όλων των υπολοίπων που είχαν την ίδια θέση με εσάς, θα σας αποκαθιστούσε έστω απέναντι στους εναπομείναντες πολίτες -ανάμεσά τους συγγενικά μου πρόσωπα- που έχουν ακόμη αμφιβολίες για την στάση σας στα εθνικά, δικαιολογώντας σας ότι δεν τα γνωρίζετε καλά και ξεχωρίζοντάς τα από τα οικονομικά. Κοιτάξτε, έκανα εκλεγμένος γραμματέας της Νομαρχιακής στον Νομό Έβρου, αλλά δεν είμαι χαιρέκακος. Να χαρώ δηλαδή ότι δεν μπορείτε να με διαγράψετε αφού τόσο εσείς δεν είστε επικεφαλής όσο εγώ έχω αποχωρήσει από το βράδυ της αποφράδας δεκάτης πέμπτης Φεβρουαρίου 1999, τότε που επί ένα διήμερο είχατε χαθεί.
Σας αποκαλύπτομαι όμως ότι θλίβομαι, ακόμη και τώρα, που το κάποτε κίνημά μου κατέληξε να συμβαδίζει με τις βρετανικές επιλογές στην Μεγαλόνησο. Κεντροαριστερές μεν, αποικιοκρατικές δε. Εκτός όλων των άλλων κουσουριών να διακρίνεται από χαιρεκακία για τις εξελίξεις στην Μεγαλόνησο. Αντί να της κάνει εικόνισμα αφού σε αυτήν και στον μεγάλο της τραυματισμό, κατά την εισβολή του Αττίλα, οφείλει τη γέννηση και ύπαρξή του. Το μόνο ελπιδοφόρο της υπόθεσης είναι ότι τριάντα χρόνια μετά, και πάλι η Κύπρος επανέρχεται να διαμορφώσει τις πολιτικές εξελίξεις στην Ελλάδα. Ξανάκουσα τους ταγούς της τελευταίας σήμερα να διατείνονται ότι είναι στο πλευρό του Κυπριακού Ελληνισμού. Που και να μην ήταν δηλαδή. Σκέφτηκα λοιπόν ότι οι του όχι, πρέπει να λέμε ότι δεν είμαστε στο πλευρό της Κύπρου. Από αυτούς τότε που μας ξέρουν δεν θα το πιστέψει κανείς. Όπως ακριβώς δεν πιστεύει αυτούς που λένε ότι είναι στο πλάι της Μεγαλονήσου. Όργουελ και ολίγον Παόυελ. Που ακόμη και οι ιέρακες αναγκάστηκαν να πουν ότι σέβονται τη βούληση του Κυπριακού Ελληνισμού, όχι όμως και οι υπερασπιστές του Ελλαδικού Αθηναϊκού ναι. Ειπώθηκε μόλις σήμερα από τον κ. Παπανδρέου, ότι το όχι είναι θέση. Το θεωρώ ύβρη. Δεν το ήξερα. Νόμιζα ότι μόνο το ναι είναι. Ίσως επειδή δεν είδα και κανένα όχι στις τηλεοράσεις των Αθηνών. Τα κουτοπόνηρα νεοδημοκρατικά δεν πιάνονται στο λογαριασμό. Κρίμα που βρίσκουν έδαφος. Συνταγματικό και πολιτικό. Το μόνο όχι που ειπώθηκε ήταν στη μετάδοση της συνέντευξης του προέδρου της Κύπρου, που την λογόκριναν, προληπτικά. Χωρίς να πει κανείς από τους υποστηρικτές του ναι. Μόνο έβετζηδες, όπως τους λέμε στην πατρίδα μου, τη Θράκη, είδα αυτό το διάστημα. Και συνεχίζω να βλέπω. Μάλιστα διαπίστωσα πόσο πολύ χάρηκαν που η υπόθεση με την Εκκλησία έθεσε σε δεύτερη μοίρα την Κύπρο. Το πανηγύριζαν.
Κύριε πρωθυπουργέ
Επιτρέψτε ένα τελευταίο σχόλιο. Μια κωδικοποιημένη συμπύκνωση, αν προτιμάτε. Τα εισαγόμενα εκ της απώτατης όσο και όμορης αλλοδαπής προϊόντα, όπως οι εθνικοφροσύνες, ευδοκιμούν μεν στην Ελλάδα, αλλά όχι περισσότερο από τριάντα χρόνια. Στη συνέχεια καταρρέουν. Τα κοινά ανάμεσα στο 2004 και το 1974 είναι πλείστα όσα. Οι διαφορές είναι δυο. Η νέα μεταπολίτευση που θα αντικαταστήσει το υπαρκτό άταφο ψοφίμι του χτες -την Ελλάδα των τηλεοπτικών χωματερών, που τη γνωρίζετε, όπως και άλλοι, από πρώτο χέρι και παλαιόθεν- έρχεται ως δώρο του πρόσφατου και άλλων όχι. Όχι λόγω κάποιου νέου Αττίλα αλλά αξιοπρέπειας ένεκεν. Και δεύτερον, έχει απέναντι της όχι μόνο ένα, όπως το 1974, αλλά δυο εθνικόφρονα κόμματα αν όχι περισσότερα. Η εθνικοφροσύνη αυτή του ναι καλύπτει μια ευρεία έκταση. Από τον Ανάν ως την Αθήναν. Ο λόγος για τα πολιτικά εκείνα πρόσωπα που ο μακαρίτης ο ιδρυτής του μορφώματός σας, αν ζούσε, θα τα ονόμαζε καθένα χωριστά, γιέσμαν και ακόμη χειρότερα. Ιδιαίτερα την ιστορική Δημοκρατική παράταξη που από ιστορική οι διάδοχοί του την έκαναν ανιστόρητη, από Δημοκρατική για τους πολίτες της, τυραννική, και από παράταξη, παράταση.
Ειλικρινής μαζί σας
{*} Διετέλεσε Δήμαρχος Σουφλίου και πρόεδρος της Τ.Ε.Δ.Κ. {1994-1998} καθώς επίσης Γραμματέας της Νομαρχιακής Επιτροπής του ΠΑ.ΣΟ.Κ. {1992-1994}. Στις εκλογές του 2002, ήταν υποψήφιος Νομάρχης Έβρου. Αφορμή για το κείμενο αποτέλεσε η συνάντηση στο Ορμένιο του Νομού Έβρου πριν από οκτώ ακριβώς χρόνια κατά την επίσκεψη του τότε πρωθυπουργού. Κυρίως όμως οι σημερινές καθοριστικές εξελίξεις. Τόσο η Κύπρος 2004, όσο η Αθήνα 2004, και οι επιπτώσεις τους στην Ελλάδα και φυσικά στη Θράκη.
Σουφλί 29 Απριλίου 2004 pashalsf@otenet.gr
Προς: Τέως πρωθυπουργό κ. Κωνσταντίνο Σημίτη
Κοινοποίηση: Γιώργο Παπανδρέου, Πρόεδρο του ΠΑ.ΣΟ.Κ.
Κύριε τέως πρωθυπουργέ
Πέραν από τις όποιες καθυστερήσεις ή δημιουργικές λογιστικές και τρικ, η πίστωση της ένταξης της Ελλάδας στην ΟΝΕ στην απελθούσα κυβέρνησή σας αποτελεί οφειλόμενη πράξη. Μακριά από εμένα ο απορριπτισμός. Δεν είναι του παρόντος να υπεισέλθω στα όποια αρνητικά της προς την ΟΝΕ πορείας. Χρειάζεται όμως να επισημάνω ότι η θετική αυτή εξέλιξη αφορούσε έναν μόνο οικονομικό κλάδο. Και δεν αναφέρομαι μόνο στο πιο μεγάλο ανοσιούργημα της Ελληνικής ιστορίας και οικονομίας, στη Σοφοκλέους. Γιατί από τους υπόλοιπους τομείς υπάρχει ένας ακόμη εφάμιλλος αν όχι περισσότερο πληγείς. Αρχίζει από την ανάπτυξη των περιφερειών και φθάνει μέχρι το όραμα του Αθήνα 2004. Οι έως τώρα εξελίξεις και κυρίως, τα μετά τον Σεπτέμβριο του 2004, αναμενόμενα καταβλητέα. Το γνωστό μάρμαρο, που λέει ο λαός και που ο ίδιος θα κληθεί να πληρώσει, φαντάζουν ως τα νέα εφιαλτικά. Δεν θα υπήρχε για τη χώρα μας χειρότερη από αυτήν εξέλιξη αν δεν υπήρχε η σημερινή περιφερειακή πραγματικότητα. Η παράλυση κυριολεκτικά αν όχι κατάρρευση της περιφερειακής Ελλάδας. Η διάλυση της ιστορικής εκείνης οντότητας που κατ ευφημισμό πλέον λέγεται χωριό. Ο Ελλαδικός οργανισμός που κατέληξε να ζει χωρίς αγγεία. Χωρίς χωρική χώρα. Που ακόμη και η τουρκοκρατία ωχριά απέναντί της. Κάτι που είχα τονίσει προ δέκα και πλέον ετών σε μια εκδήλωση στον Νομό παρόντων υπουργών της τότε Κυβέρνησης Μητσοτάκη που να πω την αλήθεια, δεν περίμενα και να καταλάβουν τι εννοούσα. Όπως δυστυχώς δεν καταλάβατε και εσείς.
Δεν θα αναφερθώ στις περί της Εγνατίας εξαγγελίες σας, αλλά επιτρέψτε μου να σας θυμίσω την απάντησή σας όταν στις αρχές Μάη του 1996 σας υποδέχτηκα στο Ορμένιο Έβρου, ως πρόεδρος της ΤΕΔΚ του ίδιου Νομού, και έθεσα το ζήτημα των χερσαίων Δαρδανελίων και την ενσωμάτωσή τους στην ιστορική οδό. Είχατε δεσμευτεί, αν θυμάστε για τον άξονα No IX. Και αντί να κάνετε κάτι, καταφύγατε στις διαγραφές Βουλευτών που τιμούσαν τον τίτλο που έφεραν και κυρίως το λαό που τους εξέλεγε. Παρήλθαν έκτοτε οκτώ ακριβώς έτη. Και είναι βέβαιο ότι θα περάσουν και άλλα με τους αντικαταστάτες σας, και δεν πρόκειται κανένα νέο μεγάλο έργο να βγει από τις καλένδες. Θα παραμείνουν εκεί. Αυτό έγινε με όλα τα νέα μεγάλα περιφερειακά έργα. Θα συμφωνείτε, τουλάχιστον από μέσα σας, ότι το μάρμαρο που έλεγα, έγινε μαρμάγκα. Την ξέρετε τη δηλητηριώδη εκείνη αράχνη που λέει ο λαός. Ότι τα έφαγε η μαρμάγκα. Εξ ου και μαρμάγκαλος με τον οποίο κακώς φοβερίζουν τα μικρά παιδιά. Το λέω αυτό όχι μόνο επειδή είμαι δάσκαλος αλλά γιατί ως πολιτικό πρόσωπο -αν μπορώ να πω ότι είμαι τέτοιο- άλλοι κυρίως έπρεπε να είναι οι αποδέκτες τέτοιων παραμυθιών. Αν μη τι άλλο να συνετισθούν.
Τόσο εσείς και ο επιγενόμενος σας στο κάποτε περιφερειακό κόμμα του ΠΑ.ΣΟ.Κ. όσο βέβαια ο έτερος επιγενόμενός σας, στο κράτος, ο νέος που παραπέμπει σε τηλεομοιοτυπία, πρωθυπουργός, όχι μόνο δεν κάνατε κάτι να παρεμποδίσετε την περιφερειακή κατάρρευση αλλά κραδαίνετε από κοινού και από πολλών ετών τη σημαία Αθήνα 2004. Όπως το ίδιο κάνουν πολλοί εκατομμυριοδίαιτοι υπάλληλοι του Οργανισμού και κυρίως η εργοληπτική του κάστα. Εσάς βέβαια αρκεί που σας ενώνει. Αν τώρα από την άλλη διχάζει, δικάζει και καταδικάζει τη χώρα και τις περιφέρειές της, ποτέ δεν σας απασχόλησε. Το διασκεδάζατε με τα κατά καιρούς ψεύδη ότι το 80% του τρίτου κοινοτικού πλαισίου θα πάει στην περιφέρεια. Όταν την ίδια στιγμή με τη συγκατάθεση των επελθόντων και την αλχημεία των Οινοφύτων μειώσατε το Ακαθάριστο Εθνικό Προϊόν της πρωτεύουσας ώστε να παραμείνει επιλέξιμη. Και όταν σήμερα η Ρούμελη αποβάλλεται από τις Ευρωπαϊκές περιφέρειες του στόχου 1 ως δήθεν ευημερούσα. Λέτε και η Άμφισσα είναι πιο πλούσια από το κολονάκι. Νομίζω ότι θα σας τιμούσε μια εκ των υστέρων συγγνώμη σας απέναντι στον εκτροχιασμό που συμβάλατε καθοριστικά ως μηχανοδηγός της χώρας επί οκτώ και πλέον χρόνια. Ας μη πάμε στους υπόλοιπους τακτικούς και έκτακτους σιδηροδρομικούς και άλλους εκτροχιασμούς. Μπορεί να καταρρίψατε το χρονικό ρεκόρ παραμονής στο Μαξίμου, όμως το παρόν και το μέλλον και κυρίως η ιστορία έχουν να ασχοληθούν με την κατάρριψη στον καιάδα όλης της αναπτυξιακής ικμάδας των ιστορικών μας περιφερειών.
Θα μου επιτρέψετε να σας θέσω ένα ακόμη ζήτημα. Εσείς, ο κύριος Μητσοτάκης και άλλοι θιασώτες του ναι στο πρόσφατο Δημοψήφισμα στηρίξατε τα επιχειρήματά σας κυρίως στους κινδύνους μιας ενδεχόμενης διχοτόμησης στην Κύπρο. Δεν θέλω τώρα να καταφύγω σε απλοϊκά επιχειρήματα του τύπου «στο σπίτι του κρεμασμένου κλπ.». Στα status quo ante, που λέγατε για τα Ύμια ή να πάω στα της συμφωνίας της Μαδρίτης. Όπως και άλλα που στιγμάτισαν την εθνική ηθική μας ίριδα, μουντζουρώνοντάς την. Ούτε θα καταφύγω στον μακαρίτη το Μένιο και στο ότι δεν δικαιούστε κλπ. Δεν θα πάω καν στο ποιος και τι προκάλεσε την άδικη έκρηξη του Γερμανού επίτροπου. Έχω όλη την καλή διάθεση να το δω και ως ορχήστρα της Γερμανικής κυβέρνησης και ως εκδούλευση προς την Τουρκία για ψηφοθηρικούς λόγους λόγω των επικείμενων ευρωεκλογών. Έχω όμως να σας υποβάλλω ένα σαφές όσο συγκεκριμένο ερώτημα. Θα περιμένω έστω γι αυτό μια απάντηση. Ενθυμούμενος ότι λέγατε ότι απαντάτε στους πολίτες είπα να την κοινοποιήσω και στον κύριο Παπανδρέου, τον αντικαταστάτη σας.
Κύριε πρώην πρωθυπουργέ
Χθες μόλις η Ευρωπαϊκή Ένωση απεφάσισε, Ευρωδιχοτόμηση yok. Ότι τα προϊόντα των κατεχομένων θα πηγαίνουν στον έξω κόσμο διαμέσου της Ελεύθερης Κύπρου. Δηλαδή στην προχθεσινή σας διάψευση από το όχι της ετυμηγορίας του Κυπριακού Ελληνισμού -για την οποία όμως δεν είπατε κάτι έστω μια λέξη- ήρθε και προστέθηκε μια ακόμη διάψευση. Μικρότερη σε έκταση, μεγαλύτερη όμως σε βάθος. Δεν οφείλετε κύριε Σημίτη να πείτε κάτι για αμφότερες; Εκτός και αν καλύπτεστε από τις δηλώσεις του διαδόχου σας στο κόμμα. Όμως ούτε οι δηλώσεις εκείνες, εξασφαλίζουν τη στοιχειώδη Δημοκρατική παιδεία που είναι ο σεβασμός προς κάθε λαϊκή ετυμηγορία. Και που φυσικά δεν μπορεί να αποτελεί άλλοθι ο κύριος Μητσοτάκης και η επί δεκαετίες, ων ουκ έστιν αριθμός, εφιαλτική του στάση που τελικά λόγω τόσων επαναλήψεων, έγινε σχολή. Όπως η σιγή απέναντι στην ετυμηγορία των άλλων ταγών. Από τον πρωθυπουργό έως τον αρχηγό της αξιωματικής αντιπολίτευσης αλλά και από άλλους αρχηγούς θιασώτες του ναι.
Οφείλω να σας πω ότι μια Δημόσια αυτοκριτική σας όπως και όλων των υπολοίπων που είχαν την ίδια θέση με εσάς, θα σας αποκαθιστούσε έστω απέναντι στους εναπομείναντες πολίτες -ανάμεσά τους συγγενικά μου πρόσωπα- που έχουν ακόμη αμφιβολίες για την στάση σας στα εθνικά, δικαιολογώντας σας ότι δεν τα γνωρίζετε καλά και ξεχωρίζοντάς τα από τα οικονομικά. Κοιτάξτε, έκανα εκλεγμένος γραμματέας της Νομαρχιακής στον Νομό Έβρου, αλλά δεν είμαι χαιρέκακος. Να χαρώ δηλαδή ότι δεν μπορείτε να με διαγράψετε αφού τόσο εσείς δεν είστε επικεφαλής όσο εγώ έχω αποχωρήσει από το βράδυ της αποφράδας δεκάτης πέμπτης Φεβρουαρίου 1999, τότε που επί ένα διήμερο είχατε χαθεί.
Σας αποκαλύπτομαι όμως ότι θλίβομαι, ακόμη και τώρα, που το κάποτε κίνημά μου κατέληξε να συμβαδίζει με τις βρετανικές επιλογές στην Μεγαλόνησο. Κεντροαριστερές μεν, αποικιοκρατικές δε. Εκτός όλων των άλλων κουσουριών να διακρίνεται από χαιρεκακία για τις εξελίξεις στην Μεγαλόνησο. Αντί να της κάνει εικόνισμα αφού σε αυτήν και στον μεγάλο της τραυματισμό, κατά την εισβολή του Αττίλα, οφείλει τη γέννηση και ύπαρξή του. Το μόνο ελπιδοφόρο της υπόθεσης είναι ότι τριάντα χρόνια μετά, και πάλι η Κύπρος επανέρχεται να διαμορφώσει τις πολιτικές εξελίξεις στην Ελλάδα. Ξανάκουσα τους ταγούς της τελευταίας σήμερα να διατείνονται ότι είναι στο πλευρό του Κυπριακού Ελληνισμού. Που και να μην ήταν δηλαδή. Σκέφτηκα λοιπόν ότι οι του όχι, πρέπει να λέμε ότι δεν είμαστε στο πλευρό της Κύπρου. Από αυτούς τότε που μας ξέρουν δεν θα το πιστέψει κανείς. Όπως ακριβώς δεν πιστεύει αυτούς που λένε ότι είναι στο πλάι της Μεγαλονήσου. Όργουελ και ολίγον Παόυελ. Που ακόμη και οι ιέρακες αναγκάστηκαν να πουν ότι σέβονται τη βούληση του Κυπριακού Ελληνισμού, όχι όμως και οι υπερασπιστές του Ελλαδικού Αθηναϊκού ναι. Ειπώθηκε μόλις σήμερα από τον κ. Παπανδρέου, ότι το όχι είναι θέση. Το θεωρώ ύβρη. Δεν το ήξερα. Νόμιζα ότι μόνο το ναι είναι. Ίσως επειδή δεν είδα και κανένα όχι στις τηλεοράσεις των Αθηνών. Τα κουτοπόνηρα νεοδημοκρατικά δεν πιάνονται στο λογαριασμό. Κρίμα που βρίσκουν έδαφος. Συνταγματικό και πολιτικό. Το μόνο όχι που ειπώθηκε ήταν στη μετάδοση της συνέντευξης του προέδρου της Κύπρου, που την λογόκριναν, προληπτικά. Χωρίς να πει κανείς από τους υποστηρικτές του ναι. Μόνο έβετζηδες, όπως τους λέμε στην πατρίδα μου, τη Θράκη, είδα αυτό το διάστημα. Και συνεχίζω να βλέπω. Μάλιστα διαπίστωσα πόσο πολύ χάρηκαν που η υπόθεση με την Εκκλησία έθεσε σε δεύτερη μοίρα την Κύπρο. Το πανηγύριζαν.
Κύριε πρωθυπουργέ
Επιτρέψτε ένα τελευταίο σχόλιο. Μια κωδικοποιημένη συμπύκνωση, αν προτιμάτε. Τα εισαγόμενα εκ της απώτατης όσο και όμορης αλλοδαπής προϊόντα, όπως οι εθνικοφροσύνες, ευδοκιμούν μεν στην Ελλάδα, αλλά όχι περισσότερο από τριάντα χρόνια. Στη συνέχεια καταρρέουν. Τα κοινά ανάμεσα στο 2004 και το 1974 είναι πλείστα όσα. Οι διαφορές είναι δυο. Η νέα μεταπολίτευση που θα αντικαταστήσει το υπαρκτό άταφο ψοφίμι του χτες -την Ελλάδα των τηλεοπτικών χωματερών, που τη γνωρίζετε, όπως και άλλοι, από πρώτο χέρι και παλαιόθεν- έρχεται ως δώρο του πρόσφατου και άλλων όχι. Όχι λόγω κάποιου νέου Αττίλα αλλά αξιοπρέπειας ένεκεν. Και δεύτερον, έχει απέναντι της όχι μόνο ένα, όπως το 1974, αλλά δυο εθνικόφρονα κόμματα αν όχι περισσότερα. Η εθνικοφροσύνη αυτή του ναι καλύπτει μια ευρεία έκταση. Από τον Ανάν ως την Αθήναν. Ο λόγος για τα πολιτικά εκείνα πρόσωπα που ο μακαρίτης ο ιδρυτής του μορφώματός σας, αν ζούσε, θα τα ονόμαζε καθένα χωριστά, γιέσμαν και ακόμη χειρότερα. Ιδιαίτερα την ιστορική Δημοκρατική παράταξη που από ιστορική οι διάδοχοί του την έκαναν ανιστόρητη, από Δημοκρατική για τους πολίτες της, τυραννική, και από παράταξη, παράταση.
Ειλικρινής μαζί σας
{*} Διετέλεσε Δήμαρχος Σουφλίου και πρόεδρος της Τ.Ε.Δ.Κ. {1994-1998} καθώς επίσης Γραμματέας της Νομαρχιακής Επιτροπής του ΠΑ.ΣΟ.Κ. {1992-1994}. Στις εκλογές του 2002, ήταν υποψήφιος Νομάρχης Έβρου. Αφορμή για το κείμενο αποτέλεσε η συνάντηση στο Ορμένιο του Νομού Έβρου πριν από οκτώ ακριβώς χρόνια κατά την επίσκεψη του τότε πρωθυπουργού. Κυρίως όμως οι σημερινές καθοριστικές εξελίξεις. Τόσο η Κύπρος 2004, όσο η Αθήνα 2004, και οι επιπτώσεις τους στην Ελλάδα και φυσικά στη Θράκη.
Σουφλί 29 Απριλίου 2004 pashalsf@otenet.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου