Τρίτη 29 Ιανουαρίου 2008

το μυστικό του

«λόγος χωρίς αλήθεια, δεν υπάρχει»
Του Χρήστου Κηπουρού {*}


Αν η λογική καταλαμβάνει μια συγκεκριμένη έκταση, και η ψυχή μια απείρως μεγαλύτερη -έναν ολόκληρο κόσμο- αυτό δεν σημαίνει ότι η έρευνα του μεταξύ τους χώρου θα μονοπωλούνταν στο διηνεκές από την αμιγή ψυχανάλυση. Κάποιες επιστήμες, όπως η ομώνυμη ανθρωπολογία, ήδη ασχολούνται από παλιά, με τον ίδιο αυτό ζωτικό χώρο. Επίσης η πολιτική ανθρωπολογία. Άλλες, όχι. Η πολιτική στη χώρα μας, τόσο ως επιστήμη, όσο κυρίως ως τέχνη, ανήκει στις τελευταίες.
Κάτι που συνεχίζεται ακόμη και σήμερα, ενώ οι χαμένες ευκαιρίες εμπλουτισμού της, υπήρξαν πάμπολλες. Ένα τέτοιο πρόδρομο συνδυασμό ψυχογραφικής ανθρωπολογίας και λογοτεχνίας, αν όχι και πολιτικής -με την ευρύτερη έννοια του όρου, αλλά και τη στενή, προκειμένου περί εθνικών ή πολιτισμικών ζητημάτων- αποτελούν τα ολιγάριθμα και ολιγόλογα πεζά όσο και ώριμα ποιητικά έργα του συμπατριώτη μου Γεωργίου Βιζυηνού. Ιδιαίτερον ενδιαφέρον είναι ότι γράφτηκαν σε χρονική περίοδο, πολύ πριν από την ανάπτυξη της ψυχανάλυσης.
Για αυτόν λοιπόν θέλω να μιλήσω και το μυστικό που ίσως βρίσκεται πίσω από το μεγάλο ποιοτικό άλμα και συνδέει τον πρώιμο με τον ώριμο τραγικό ποιητή. Αυτό που συμβαίνει κατά τα πρώτα χρόνια της δεκαετίας του 1880 και σαφώς, πριν από την πρώτη δημοσίευση του έργου «το αμάρτημα της μητρός μου» που έγινε στη Γαλλία την άνοιξη του 1883, και αμέσως μετά, και στην Εστία των Αθηνών.
Με ενδιέφερε από παλιά το νέο που αντιπροσώπευσε στην πνευματική Ελλάδα της εποχής του και που εκατόν τόσα χρόνια τώρα προκάλεσε και συνεχίζει να προκαλεί πολυάριθμα και, πολλές φορές, πολύλογα σχόλια. Ίσως επειδή ο χειρισμός του νέου είναι ιδιαίτερα δύσκολος. Ίσως επειδή κάθε νέο έχει ανεξιχνίαστες πτυχές που αργούν να αποκαλυφθούν και αναδειχθούν. Ίσως επειδή το επιβάλλουν αισθήματα κληρονομημένης συλλογικής ευθύνης για τον τρόπο αντιμετώπισής του.
Δεν αναφέρομαι σε κάποιο νέο-προϊόν Γερμανικής ή άλλης Ευρωπαϊκής παιδείας που είχε εν τω μεταξύ αποκτήσει. Ναι μεν αναμφισβήτητη υπήρξε η συμβολή τους, όμως από την άλλη δεν ήταν και ο μόνος που τις έλαβε. Ούτε και όσοι το έκαναν αυτό, έγιναν Βιζυηνοί. Δεν μιλώ καν για τη βιωματική του παιδεία και τη σχέση του με τη Θράκη που χωρίς αυτά, δεν θα υπήρχαν τα περισσότερα από τα έργα του. Μιλώ για ένα μυστικό που ναι μεν το γνώριζε αλλά που ποτέ του δεν το δημοσιοποίησε, δεν έγραψε για αυτό, σε αντίθεση με άλλες φάσεις της ζωής του, όπως είναι η παιδική, η οικογενειακή ή οι φιλικές σχέσεις στην Γερμανία ή και στην ίδια τη Θράκη. Και κυρίως εκείνο που κατά τη γνώμη μου, απετέλεσε κινηρήρια δύναμη, μέχρι το τραγικό του τέλος.
Ίσως είναι αυτό που το τραγούδησε λέγοντας: «αλλά τη θλίψη όπου πλημμυρεί / εις της καρδίας μου τα βάθη, / κανείς, κανείς δεν θα τη μάθη». Το οποίο μνημονεύει και ο Πολύδωρος Παπαχριστοδούλου στο συγκινητικό του εκείνο αφιέρωμα {1} που του έκανε, όπου, μεταξύ άλλων, έλεγε ότι «θα παραμείνει πάντοτε ο παθητικός νοσταλγός της Θράκης, ο συναισθηματικός κι΄ ευγενικός που έκρυβε τη θλίψη του, που τόσον τον βασάνιζε στη ζωή του. Ποια ήταν η θλίψη του αυτή κανείς δεν την έμαθε », για να συνεχίσει: «προχθές ακόμα μου διηγείτο γηραιός φίλος και συμπατριώτης, ότι τον είχε επισκεφθή και αυτός πριν πεθάνη, και τον είδε ειρηνικό και γλυκομίλητο να λέγει λόγια φρόνιμα και σοφά»…
Ας πάρουμε όμως τα πράγματα από την αρχή. Πιο σωστά, την αρχή του τέλους. Συγκεκριμένα, τον Απρίλιο του 1892, οπότε και γίνεται η εισαγωγή και εγκλεισμός του στο Δρομοκαϊτειο -ένα είδος τελευταίας κατοικίας- με τη διάγνωση ότι «ο Γεώργιος Βιζυηνός άγαμος ετών 42 εκ Βιζύης της Θράκης, πάσχει εκ γενικής παραλύσεως των φρενοβλαβών μετά κινητικής αταξίας» {3}. Κάτι που μπορούσε είτε να οφείλεται σε ψυχική νόσο είτε οργανική είτε η δεύτερη να ενοχοποιείται για την πρώτη, και να συνυπάρχει με αυτήν.
Για πολλούς βέβαια λόγους, η ψυχική νόσος είναι η κύρια και μόνιμη αναφορά των μελετητών του Βιζυηνού. Ιδιαίτερα από όσους κάνουν χρήση της ψυχαναλυτικής, επικαλούμενοι μάλιστα το προηγούμενο των εργασιών του θεμελιωτή της ψυχανάλυσης Φρόιντ, για τις περιπτώσεις άλλων μεγάλων Ευρωπαίων δημιουργών με διαταραγμένο ψυχικά βίο. Κάτι που είναι πλέον κανόνας. Η έρευνα των σχέσεων ανάμεσα στις διανοητικές διαταραχές και τη δημιουργία.
Ειδικά για την περίπτωση του πατέρα του νεοελληνικού διηγήματος, η ανάδειξη του έμφορτου από τραγικές στιγμές ασυνειδήτου του, φαίνεται ότι εύκολα εξηγεί πράγματα και καταστάσεις, ανοίγοντας παράλληλα τη μία μετά την άλλη, τις πόρτες του εσώτερου διαμερίσματος της σκέψης του. Τις οποίες, ο ίδιος φρόντισε να έχει ήδη ανοίξει, πλην μιας, σε ανύποπτο χρόνο.
Δεν είναι άλλωστε τυχαία η ποιητική του. Τόσο κατά τη συσχέτισή της με την αρχαιοελληνική τραγωδία, στην οποία συνιστά δημιουργική επιστροφή, όσο φυσικά με την Αριστοτέλεια ποιητική. Αυτό άλλωστε είναι που κάνει την ποιοτική διαφορά ως προς την υπόλοιπη Αθηναϊκή λογοτεχνική κοινότητα. Όλα σχεδόν τα πεζά έργα του, εμπεριέχουν, αν δεν αποτελούν τραγωδίες. Πρόκειται για έναν τραγικό ποιητή, από πολλές απόψεις. Έναν νεοκλασικό τραγικό ποιητή, αν επιτρέπεται ο όρος. Ας μην επεκταθώ στη λαογραφική εμβάθυνση που έκανε ως προς τη Διονυσιακή λατρεία της Θράκης. Ούτε σε άλλες επιστημονικές επεξεργασίες του, σαν την Ευρωπαϊκή ιστορική ανασκαφή στα βαλλίσματα. Τις γνωστές μπαλάντες.
Εν τούτοις όμως, αν ο Φροϋδισμός ήρθε να συμπληρώσει κενά τα οποία αδυνατεί να ερμηνεύσει η λογική, όσο και οι ουσιαστικές μεν, μερικότητες δε, της φιλοσοφίας και της επιστήμης, όπως και οι αισθήσεις και τα χρώματα, συνεχίζουν να παραμένουν, παρόλα αυτά, αναπάντητα ερωτήματα. Ένα από αυτά έχει να κάνει με το ποιοτικό άλμα, που έλεγα. Και ένα άλλο, με τη μορφή της διανοητικής διαταραχής, κατά την ώριμη περίοδο.
Και σε ότι μεν αφορά το πρώτο, που προσδιορίζεται με το πέρασμα στο διήγημα, δίνεται η αίσθηση ότι όχι μόνο δεν συνιστά έκφραση του ασυνειδήτου αλλά και ότι αποτελεί προϊόν μιας συνειδητής απόφασης. Η οποία αν συσχετισθεί με τη συνέχεια, τότε μέχρι που μπορεί να εκληφθεί ως επίγνωση του προδιαγεγραμμένου του άλλωστε, τέλους.
Ανάλογα ισχύουν και ως προς το δεύτερο ερώτημα. Το οποίο βέβαια όχι μόνο έχει να κάνει με διανοητική διαταραχή, αλλά αντίθετα ανάμεσα στα ώριμα έργα συγκαταλέγονται τα μεγαλύτερα αριστουργήματα. Από το ποιητικό σήμα κατατεθέν, με την πασίγνωστη επωδό: «μετεβλήθη εντός μου/ κι ο ρυθμός του κόσμου», μέχρι το «Μοσκώβ Σελήμ». Ένα έργο με δυο αναγνώσεις. Μνημείο ανθρωπισμού, από τη μια, και ανθρωπολογίας, από την άλλη.
Αν, όπως λέγεται, η αρχική διάγνωση της γενικής παραλύσεως και στη συνέχεια, της «προϊούσης» της εκδοχής, παραπέμπουν στο τελευταίο στάδιο της νόσου της σύφιλης που συνήθως επέρχεται μετά από πολλά χρόνια, αυτό σημαίνει ότι πολύ πριν, ήταν γνωστό στον ίδιο. Επιπλέον ίσως αξίζει να αναφερθεί στο σημείο αυτό, μια ενδιαφέρουσα σημειολογία. Συγκεκριμένα, η γενική πτώση «προϊούσης», από «το αμάρτημα της μητρός μου» και τη φράση στο ίδιο έργο «η προς ημάς τρυφερότης του κορασίου, αντί να ελαττούται προϊούσης της ασθενείας του, απεναντίας ηύξανεν», η οποία και έμελλε να αποτελέσει μια ακόμη γενική πτώση. Την προσωπική του.
Τα περί «προϊούσης γενικής παραλύσεως» που επαναλαμβάνονται ως αιτία θανάτου, συναντά επίσης κανείς τόσο στα χθεσινά, όσο τα σημερινά εγχειρίδια ψυχιατρικής. Αμφότερα παραπέμπουν απευθείας στη συγκεκριμένη σωματική νόσο. Η οποία είναι και η αιτία. Δεν είναι η ψυχική νόσος. Αυτή είναι το αποτέλεσμα, το οποίο σε τέτοιες περιπτώσεις, εμφανίζεται καθοδόν, προς το τέλος. Την προσωπική αυτή τραγωδία, με την ανίατη και προδιαγεγραμμένης κατάληξης, για την εποχή εκείνη, σύφιλη, βρήκε τη δύναμη να μετατρέψει σε ζωγραφικούς πίνακες. Από τους πιο ωραίους μάλιστα του Ελληνικού και παγκόσμιου διανοητικού τοπίου.
Και μπορεί μεν, για άλλη μια φορά, να επιβεβαιώνεται το «ουδέν κακόν αμιγές καλού», όμως από την άλλη, τι μεγάλη ψυχική δύναμη πρέπει να διέθετε. Εννοείται και πνευματική, προκειμένου να γίνει εικονοποιός, όπως λέει ο Αριστοτέλης. Και ως προς την ιστορική Θράκη, άξιος απόγονος του Ρήσου, του Δημόκριτου, και του Πρωταγόρα -ας μην επεκταθώ σε άλλους- ο οποίος πέραν από το πρώτο μέρος του κοινωνικού και λογοτεχνικού του βίου, πλήρωσε τελικά με το ίδιο ακριβώς νόμισμα, τον από αμνημονεύτων χρόνων Αθηναϊκό απορριπτισμό, κάθε τινός περιφερειακού, πλην υποτακτικών. Κάτι το επίκαιρο, αρκεί να ρίξει κανείς μια ματιά στη σημερινή ή και τη χθεσινή Θράκη, και να τις συγκρίνει με εκείνην του ιστορικού της πανθέου.
Γιατί ακόμη και επί της εποχής του Χαρίλαου Τρικούπη όταν η λιλιπούτεια τότε περιφερειακή Ελλάδα έζησε για πρώτη και μοναδική της φορά στη νεοελληνική ζωή, μια σιδηροδρομική και αναπτυξιακή άνοιξη, εν τούτοις δεν σταμάτησαν να υπάρχουν «οι μυγοχάφτηδες των Αθηνών». Πόσο μάλλον σε επόμενες περιόδους. Η ιστορία πάντως δείχνει ότι πάντοτε οι υποτακτικοί ευδοκιμούν, επειδή αδυνατούν να κάνουν κάτι άλλο. Η αιτία η οποία παράγει παρόμοια φαινόμενα οφείλει να αναζητηθεί στην απουσία της Δημοκρατίας. Επόμενα η ίαση, στη διαρκή αναζήτηση και εμπλουτισμό της, με νέες θεσμίσεις-προϊόντα από το φιλοσοφικό πεδίο, όσο το ανθρωπολογικό.
Από την άλλη, ναι μεν ένα δράμα δεν χρειάζεται να δραματοποιείται, όμως και συμπατριώτες του Βιζυηνού, όπως ήταν ο κοσμήτορας της φιλοσοφικής σχολής Αθηνών στις αρχές του 1885, ο Θρακιώτης Στέφανος Κουμανούδης, πρέπει να ήταν πολύ μόνος, ώστε να πετύχει κάτι. Γιατί ναι μεν η απόφαση έγκρισης της υφηγεσίας, η οποία πρόσφατα {2} δημοσιοποιήθηκε εκ μέρους του Πανεπιστημίου, υπήρξε ομόφωνη, όμως και ο τίτλος του υφηγητή της ιστορίας της φιλοσοφίας αν ήταν κάτι, ήταν χαρτί. Ένα χαρτί χωρίς αντίκρισμα, με τα περί διδασκαλίας αναγραφόμενα στην ίδια απόφαση να μείνουν γράμμα κενό, αφού δεν δίδαξε ποτέ.
Όπως και ποτέ του, δεν έγινε καθηγητής. Πιο σωστά, δεν τον έκαναν. Δεν τον έκαναν, γιατί ήταν ανώτερός τους. Το μόνο που έγινε ήταν να διατηρήσει τον τίτλο του υφηγητή, ο οποίος αναφέρεται στην απόφαση του ειρηνοδικείου, τρεις ημέρες πριν τον εγκλεισμό. Εκεί ίσως έπαιξε κάποιο ρόλο, ώστε να επιταχυνθούν οι διαδικασίες εισαγωγής του στο νοσοκομείο, από τον προστρέξαντα και προσυπογράψαντα την αίτηση {3} φίλο του και διευθυντή στο ωδείο Αθηνών, όπου «εργαζόταν».
Όμως επειδή το αμάρτημα της μητριάς Αθήνας δεν πρόκειται να πάρει ποτέ οριστικό τέλος, και επειδή άλλο πνευματική Ελλάδα και άλλο πλεγματική, νομίζω δεν θα έβλαπτε, έστω και σήμερα, η έμπρακτη αναδρομική συγγνώμη της Ελληνικής ακαδημαϊκής κοινότητας, όσο και της Ελληνικής Πολιτείας γενικότερα, με ταυτόχρονη ίδρυση μουσείου Βιζυηνού στη Θρακική πρωτεύουσα. Από το Δρομοκαϊτειο, στο Δημοκρίτειο και την ελληνική φιλολογία, καθώς και το Δήμο Κομοτηναίων.
Κάτι που βέβαια δεν θα έχει να κάνει με κιλίμια, καβουράκια ή άλλα προσωπικά αντικείμενα του ποιητή, αλλά με την επιβεβαίωση της λέξης «Μουσείο». Ένα συμβατικό και ηλεκτρονικό, κυρίως δε διατηρητέο νεοκλασικό, που έλεγα. Ένα σπίτι μούσας για τα Θρακόπουλα, που τόσο τραγούδησε. Ένα μουσείο της Θρακικής συνέχειας. Μούσα για φοιτητές αλλά και επιστήμονες. Επίσης ηθοποιούς. Μια ακόμη πηγή αγάπης προς τη Θράκη αλλά και έμπνευσης προς την ομώνυμη θεατρική, αφού τα έργα του, αν και διηγήματα, δεν θα πάψουν να παίζονται.
Να ξαναγραφεί και το «από τη Θράκη βρε παιδιά εγίνη κλπ.». Και το νέο να λέει «στη Θράκη βρε παιδιά, να γίνει, η νέα ψαλτοσύνη». Κάτι, ίσως μια νέα άνοιξη, με την οποία ασφαλώς και θα συμφωνούν τόσο ο μυθικός Ορφέας, όσο ο Βιζυηνός, που άλλωστε τα έκανε όλα στη ζωή του, σε τέτοια ή για τέτοια εποχή. 'Ανοιξη γεννήθηκε, άνοιξη εγκλείστηκε, άνοιξη πέθανε. Αυτήν και το νέο, διακόνησε. Την άνοιξη των γραμμάτων. Της χώρας του αλλά και της υπόλοιπης Ευρώπης.
Η έκδοση των απάντων του -για πρώτη δόση σε ηλεκτρονική μορφή- θα ανοίξει ένα πεδίο νέων επιστημονικών ερευνών. Τόσο στην Ελλάδα όσο στην υπόλοιπη Γηραιά Ήπειρο, στις γλώσσες της οποίας εννοείται ότι θα έχουν μεταφραστεί. Πέραν όμως από την ακαδημαϊκή, την πολιτισμική και πολιτική χρησιμότητα του Μουσείου, δεν θα είναι λίγα και τα υπόλοιπα οφέλη. Ένα από αυτά είναι να μη προσφέρεται πλέον έδαφος σε επαναλήψεις παρόμοιων «αμαρτημάτων» τα οποία ως γνωστό, διαιωνίζονται. Όπως φυσικά, και σε μελέτες οι οποίες στρογγυλεύουν τα πράγματα για το Ρωμιό αυτό δημιουργό. Από την άλλη, όσο δεν προσφέρουν τίποτε οι αποκρύψεις άλλο τόσο δεν βοηθούν και οι όποιες στερεότυπες καλολογίες. Ο μόνος ο οποίος έχει να δώσει κάτι, είναι ο λόγος. Και, λόγος χωρίς αλήθεια, δεν υπάρχει.
_____________

Σ. Σ. Ευχαριστίες του συγγραφέα της εργασίας αυτής προς το φίλο και διευθυντή του γηροψυχιατρικού τμήματος του Ψ. Ν. Α. Δρομοκαϊτείου Νοσοκομείου, Ανδρέα Φόρτο, ο οποίος και ανταποκρίθηκε ευγενικά παραχωρώντας το αρχείο {2}, από την εισαγωγή και εγκλεισμό του Βιζυηνού στο συγκεκριμένο Νοσοκομείο, σημειώνοντας παράλληλα και τα παρακάτω.
«Η προϊούσα γενική παράλυση είναι ιατρικός όρος που αφορά αποκλειστικά τη σύφιλη. Η σύφιλη στο τρίτο στάδιο -μετά από πολλά χρόνια από την πρωτομόλυνση και εφόσον δεν τύχει καταλλήλου αγωγής, όπως εκείνα τα χρόνια με την έλλειψη της πενικιλίνης και των άλλων αντιβιοτικών- οδηγούσε πολύ κόσμο στη πρoίουσα γενική παράλυση, που έχει συμπτωματολογία τρέλας. Προπολεμικά 25% των τροφίμων των ψυχιατρείων έπασχαν από αυτήν τη πάθηση.Ο Βιζυηνός μπορεί να έπασχε από αυτή τη ψυχοπαθολογική κατάσταση, όμως η προνοσηρά προσωπικότητα του, όπως άλλωστε και σε όλους τους ασθενείς, έπαιξε τεράστιο ρόλο για την φαινομενολογία και την συμπτωματολογία της ψυχοπαθολογικής καταστάσεώς του».
Εκφράζονται επίσης οι ευχαριστίες του συγγραφέα προς το φίλο Παναγιώτη Καρτσωνάκη. Τόσο για τις πρωτότυπες φωτογραφικές συνθέσεις του Βιζυηνού που έκανε για την παρούσα εργασία, όσο και για την αφιλοκερδή τους προσφορά.


Σημειώσεις
{1} βλ. αφιέρωμα στον ποιητή από τον Πολύδωρο Παπαχριστοδούλου που, μεταξύ των άλλων, είχε στη βιβλιοθήκη του και τα χειρόγραφα «λυρικά» του Βιζυηνού. Εταιρεία Θρακικών Μελετών, αριθμός 120, Γεώργιος Βιζυηνός 1849-1896, Αθήναι 1964.
{2} Στο παράρτημα που ακολουθεί παρατίθεται το εν λόγω δημοσίευμα από την ιστορία του Ε.Κ.Π.Α. Πηγή: Εθνικό Καποδιστριακό Πανεπιστήμιο Αθηνών,
www.kapodistriako.uoa.gr, 1-1-2005,
{3} Στο ίδιο παράρτημα, επίσης παρατίθενται, και τα τρία έγγραφα του Δρομοκαϊτείου. Πρώτο, Η υπό αριθμό 260 / 11 Απριλίου 1892 απόφαση του πρώτου Ειρηνοδικείου Βορείου πλευράς Αθηνών, για τον εγκλεισμό, με βάση τη διάγνωση των ιατρών Σ. Αποστολίδη και Δ. Κατερινόπουλου,
Δεύτερο. Αίτηση Γεωργίου Βιζυηνού. Ημερομηνία 14 Απριλίου 1892. Την υπογράφει αντί αυτού ο προϊστάμενός του, διευθυντής του Ωδείου Αθηνών Γ. Νάζος, προτού την υποβάλλει στο Δ.Σ. του Δρομοκαϊτείου Νοσοκομείου,
Τρίτο. Βεβαίωση Δήμου Αθηναίων της 20ης Απριλίου 1892 περί του ότι ο εξετασθείς υπό των δυο Ιατρών όσο ο εισαχθείς είναι το ίδιο πρόσωπο.
{*} Πρώην Βουλευτής Έβρου {1993-2000},


Θράκη Οκτώβριος 2005,

Στα Κουρδικά τη λένε Hawler

«Η αρχαιότερη αυτή πόλη της ιστορίας επιστρέφει και πάλι στην ιστορία. Αυτή τη φορά ως η νεότερη. Έχει ξαναγίνει. Παραδείγματα υπάρχουν. Τα ετερώνυμα δεν έλκονται μόνο στη Φυσική. Τα ίδια επίσης συμβαίνουν και στον κατά τον Ορφέα γεννήτορα των πάντων Χρόνο. Η Hawler, η Κουρδική δηλαδή Ηλιούπολη, η Αρμπίλ ή Ερμπύλ, τα Αρχαία Άρβηλα, επιστρέφουν ως η Μητρόπολη των Κούρδων, καθώς και όλων των Κουρδιστάν. Και των τεσσάρων. Αυτό δε, ανεξαρτήτως του τι επιδιώκουν για την περιοχή, οι παρέες του Διαβόλου. Ευρωπαϊκές, Τουρκικές ή ακόμη και Κουρδικές.»

Χ. Κ. Ιούλιος 2007,

Στο ένθετο της εργασίας αυτής η οποία αφιερώνεται στη μνήμη του φίλου Στρατηγού Δημήτρη Ματαφιά βρίσκεται ένα παλιό, πλην αδημοσίευτο κείμενό μου για το ποιοι και γιατί αποσιώπησαν το θάνατό του. Κάτι όμως το οποίο δεν εμπόδισε τη Μεγαλόνησο να ανταποκριθεί πολύμορφα στην προς αυτήν αγάπη του. Τόσο όταν ζούσε όσο και μετά το θάνατό του, σώζοντας για άλλη μια φορά όση εθνική τιμή και αξιοπρέπεια μπορούσε.
Η σημερινή δημοσίευση δεν σχετίζεται μόνο με τις επετείους της εισβολής του Αττίλα ή της αποκατάστασης της Δημοκρατίας στην Ελλάδα, αλλά κυρίως με εκείνους που εξ αιτίας όλων αυτών έκαναν πολιτικές κυβερνητικές καριέρες στην Αθήνα. Τους Έλληνες εκείνους Δημοκράτες που κατέληξαν μεταστατικού τύπου φιλοκεμαλιστές. Κάτι που μόνον η ψυχαναλυτική και πολιτική ανθρωπολογία μπορεί να ερμηνεύσει πώς γίνεται. Όπως και το γιατί προωθούν μια Πολιτική και Πολιτειακή Κύπρο, σαν τον εαυτό τους.

Του Χρήστου Κηπουρού


Εισαγωγή
.

«ΨΗΦΙΣΤΕ ERDOGAN»



Βλέποντας μια πρόσφατη φωτογραφία του Recep Tayyip Erdogan να σχηματίζει με τα δάχτυλα του κάθε χεριού του από ένα κύκλο, το μυαλό μου πήγε σε ισάριθμα ζητήματα για μια νέα κεμαλιστική απόπειρα επίλυσης του Κουρδικού. Ο ένας κύκλος ή μάλλον πιο σωστά η πρώτη «περικύκλωση», αφορά την δια της εισβολής επέκταση του πολέμου με τους Κούρδους αντάρτες στα ορεινά εδάφη του Νότιου Κουρδιστάν. Άλλο τώρα αν οι τελευταίοι θα αναμένουν μετά του επικεφαλής τους στρατηγού Τζεμίλ Μπαγίκ και με σταυρωμένα τα χέρια στα κρησφύγετά τους στο Κανδύλιον όρος ή αν ως αναγνωρισμένοι ορεσίβιοι που είναι, θα «χαθούν» στους υπόλοιπους ορεινούς όγκους του Κουρδικού Νότου ή του Βορά, επιστρέφοντας με την ευκαιρία στις ιστορικές εστίες. Θυμάμαι τα λόγια του στρατηγού που πριν είκοσι χρόνια έλεγε ότι είχε ξεμάθει να περπατάει στην ισιάδα. Πόσο μάλλον σήμερα. Κάτι βέβαια που δεν αποκλείει πολλούς αγωνιστές να «χαθούν» στις μεγαλουπόλεις του Νότου.


Επειδή λοιπόν είναι ευρέως γνωστό σε όλους και κυρίως στους εν Τουρκία ένστολους όσο και άστολους θεματοφύλακες της κεμαλικής κληρονομιάς -π.χ. Erdogan, παρά τα περί του αντιθέτου γραφόμενα ή/και τα καμουφλάζ των μαντίλων- ότι θα τα βρουν μπαστούνια στο κατά τα άλλα εν αγαστή τους συνεργασία εγχείρημα, προφανώς δεν πρόκειται να αποτολμήσουν έναν ακόμη Αττίλα στο λεγόμενο Βόρειο Ιράκ, μόνο και μόνο για τους λόγους που διατείνονται. Δεν πρόκειται δηλαδή για μια επιχείρηση καταστολής του Κουρδικού κινήματος, η έκβαση άλλωστε της οποίας όχι μόνον θα είναι αμφίβολη αλλά επίσης και προδιαγεγραμμένη και καταδικασμένη σε αποτυχία. Όπως άλλωστε οι όχι και λίγες έως τώρα προηγούμενες απόπειρες.


Η δεύτερη περικύκλωση αφορά τα του Νοτίου Κουρδιστάν. Ναι μεν ο γόρδιος του Κουρδικού αποτελεί τουρκικό εφιάλτη από πολλών ήδη δεκαετιών, και κυρίως μετά το 1984, όμως υπάρχει και άλλος λόγος που οφείλεται η συνάθροιση του τουρκικού στρατιωτικού όγκου και πάλι στα σύνορα Βορείου και Νοτίου Κουρδιστάν με σκοπό την εισβολή. Είναι ο ίδιος λόγος για τον οποίο έγινε η Αμερικανοβρεττανική εισβολή στο Ιράκ. Μιλώ για το τουρκικό πλιάτσικο εις βάρος της Κουρδικής γεωοικονομίας, με πρώτο βήμα τη ματαίωση των διαδικασιών προσάρτησης στο Νότιο Κουρδιστάν του γνωστού για τα πετρελαϊκά του κοιτάσματα Κιρκούκ. Ένα άλλο βήμα αφορά την κεμαλική γεωοικονομία του νερού. Δέσμευση των νερών του Τίγρη και του Ευφράτη.


Ας μην επεκταθώ στα περί της μειονότητας των Τουρκομάνων άλλοθι. Ούτε βέβαια και στις παρενέργειες της εισβολής. Από τις ΗΠΑ έως την Ε.Ε. που θα αναγκασθούν να βγάλουν τα φέσια, ακόμη και να προτείνουν την επιβολή κυρώσεων από διεθνείς οργανισμούς. Ναι μεν η Τουρκία ξέρει καλά από ανάλογους χειρισμούς, όπως με την περίπτωση της Κύπρου, όμως θα πρέπει κανείς να της θυμίσει και το Κουβέιτ.


Δεν συμφωνώ βέβαια με εκείνους, Έλληνες ή ξένους, που εναποθέτουν τις ελπίδες τους σε παρόμοιες εξελίξεις. Ειρήνη και πάλι Ειρήνη. Όπως βέβαια Ελευθερία και πάλι Ελευθερία. Και όπως Δημοκρατία και πάλι Δημοκρατία. Εκείνη δε που μπορεί να διακονήσει καλύτερα από όλους τις αξίες αυτές είναι η Πολιτική. Πολιτική και πάλι Πολιτική. Η πιο σπουδαία τέχνη, κατά το συμπατριώτη μου Δημόκριτο, αλλά και κόρη της Πόλης. Εξ ων και τα όσα προτείνονται στη συνέχεια είναι σύμφωνα με τις δύο αυτές βασικές ιδιότητες της Πολιτικής.


Πόλεις των δρόμων και της γεωοικονομίας υπάρχουν σε όλες τις Ηπείρους. Μάλιστα στην Ευρώπη μερικές είναι όνομα και πράγμα. Π.χ. το Στρασβούργο, Strasse Bourg, πόλη των δρόμων, είναι μια από αυτές. Έψαξα να βρω και στην Ελλάδα, και έπεσα επάνω στην Αλεξανδρούπολη. Σκέφτηκα ότι αυτή και αν δεν είναι πόλη των δρόμων. Εγνατίας και Χερσαίων Δαρδανελίων γωνία, όπως έγραψα πριν από χρόνια. Επίσης γέννημα θρέμμα της γεωοικονομίας. Ας μην επεκταθώ στα του Κριμαϊκού πολέμου και στο γιατί την έκτισε η Ρωσία.


Η ματιά μου κατηφόρισε στη συνέχεια προς τον Άτλαντα, σταματώντας στη Μέση Ανατολή και ειδικότερα στη Βόρεια Μεσοποταμία, την Κουρδική. Στο λεγόμενο Βόρειο Ιράκ. Μια άλλη πόλη των δρόμων και κυρίως της γεωοικονομίας εκεί και των γειτονικών πετρελαίων της Μοσσούλης, λίγο πιο ανατολικά από τον Τίγρη ποταμό, είναι η Hawler, η γνωστή Αρμπίλ ή Ερμπίλ, τα Άρβηλα, τα οποία βρίσκονται πάνω στην εμφανιζόμενη στους αρχαίους χάρτες ως Περσική Βασιλική οδό. Μάλιστα πέραν του κοινού με τις άλλες δύο, είναι επίσης και η αρχαιότερη πόλη του κόσμου.


Έφτανε και περίσσευε η μεταξύ τους κοινή γεωοικονομία ώστε οι τρεις αυτές πόλεις των δρόμων να αδελφοποιηθούν. Όμως υπάρχουν και άλλα επίσης κοινά. Με αυτά καταπιάνεται κυρίως η παρούσα εργασία, όπως επίσης με τη Σημειωτική που αυτά αναδίδουν. Ναι μεν η τελευταία δεν προσφέρεται δια πάσα νόσο, όπως λέγεται, όμως στην συγκεκριμένη περίπτωση προσφέρεται και με το παραπάνω.



Εικόνα Α. «ΨΗΦΙΣΤΕ ERDOGAN», θα πρότεινε αν ζούσε ο Μουσταφά Κεμάλ Πασά. Σύνθεση Συγγραφέα,



1. Μεταξύ Hawler {Αρμπίλ} και Αλεξανδρούπολης

Λόγοι για να αδελφοποιηθεί η Κουρδική Αρμπίλ με την Αλεξανδρούπολη, υπάρχουν πολλοί. Φυσικά και δεν αποτελεί εμπόδιο το ότι η Πρωτεύουσα του Έβρου είναι νέα σχετικά πόλη. Οι δύο περιοχές της Αρμπίλ και της Θράκης, από τους προϊστορικούς ακόμη χρόνους διακρίνονται ως προς την κοινή λατρεία του ήλιου, στην ομώνυμη πρωτεύουσα, την Ηλιούπολη που στα Κουρδικά λέγεται Hawler, εκ του Helio, που σημαίνει ήλιος, όσο στη Θράκη, τη γνωστή πατρίδα του Ορφέα, του μεγαλύτερου μύστη και ιεροφάντη που δίδαξε τη λατρεία του ήλιου, πέραν του ότι εμπνεύστηκε και άλλους λατρευτικούς θεσμούς, όπως είναι η Διονυσιακή λατρεία.


Διαβάζει κανείς για την περιοχή στα βιβλία της ιστορίας ότι είναι η κοιτίδα, η μητέρα πόλη του ανθρώπινου πολιτισμού που τον παρήγαγαν, μεταξύ άλλων, προκουρδικά φύλα, πρόγονοι των Καρδούχων, όπως αποκαλεί τους Κούρδους, ο Ξενοφών. Ότι είναι η πόλη με δεκάδες στρώσεις χαλασμάτων, τα tell, το ένα επί του άλλου, που μαρτυρούν την αρχαιότητά της. Κάτι που αναδεικνύει την παγκόσμια μοναδικότητά της, αφού π.χ. ακόμη και οι στρώσεις της Θρακοφρυγικής Τροίας, είναι μόλις εννιά.


Τα Άρβηλα, η πόλη αυτή του ήλιου και ιστορική Κουρδική πρωτεύουσα είναι γνωστή επίσης από την ομώνυμη μάχη «όπου εσαρώθη ο φοβερός στρατός που στ΄ Άρβηλα συγκέντρωσαν οι Πέρσαι», κατά πως στιχουργεί ο Καβάφης, προφανώς φορτισμένος λόγω της Αλεξανδρινής του καταγωγής απέναντι στον Αλέξανδρο «στην τελειωτική τη μάχη», όπως συμπληρώνει στο ίδιο ποίημα.


Δεν πρόκειται να επεκταθώ στα της Περσικής κατοχής της Κουρδικής χώρας. Δεν μιλώ βέβαια για εκδίκηση του Αλέξανδρου. Οφείλω όμως να πω ότι ο Αλέξανδρος δεν υπήρξε Αττίλας. Επίσης «άλλο Αλέξανδρος, άλλο Δαρείος ή Ξέρξης». Όπως και για να μη νομίσει κανείς ότι μεροληπτώ ως προς την ιστορική μου κρίση, λέω ακόμη «άλλο Αλέξανδρος, άλλο Αγαμέμνων». Με άλλα λόγια «Άλλο Άρβηλα, άλλο Τροία». «Άλλο πόλεμος, άλλο εισβολή». Απορώ δε που κάποιοι, αν και σοβαροί επιστήμονες, τα συγχέουν.


Αυτές και άλλες σκέψεις που σχετίζονται με την επικαιρότητα, γέννησαν την ιδέα μετονομασίας της Αλεξανδρούπολης, αφού αντί για το όνομα του «ανάσσοντα» και γιου του γνωστού Κωνσταντίνου, Αλέξανδρου, προτείνω {1} να πάρει το όνομα του άλλου Αλεξάνδρου, του Μακεδόνα. Να υπάρξει μια Ελλαδική πόλη, περιφερειακή και γεωοικονομική με το όνομα αυτό. Ναι μεν Αλεξανδρούπολη θα λέγεται και πάλι, όμως άλλη η μια ονομασία προέλευσης, άλλη η άλλη. Και όχι μόνο. Η αδελφοποίηση ανάμεσα στην Αρμπίλ και την Αλεξανδρούπολη αποτελεί ένα βήμα μιας νέας σχέσης της περιφέρειας της Αρμπίλ και του Κουρδιστάν, με τη Θράκη και την Ελλάδα.

_________

Σημείωση {1}, Χρ. Κηπουρός, Αλεξανδρούπολη: Ιστορία, Τοπολογία, Δημοκρατία, http://alex.eled.duth.gr/kipouros/alex.pdf
EUROPE VGALTO


Κοινά όπως έγραψα υπάρχουν από τους προϊστορικούς και τους Αλεξανδρινούς χρόνους έως τους νέους, τους νεότατους, οπότε στους αυτόχθονες Κούρδους της ίδιας περιοχής, προστέθηκε άγνωστος αριθμός εκτοπισμένων Κούρδων εκ του Βορείου Κουρδιστάν που επανενώθηκαν πολύμορφα, επόμενα και αγωνιστικά, με ομοεθνείς τους, του Νοτίου Κουρδιστάν. Μιλώ φυσικά για τους εκδιωχθέντες από την Τουρκία κατά τη διάρκεια των τελευταίων δεκαετιών με τα χιλιάδες καμένα Κουρδικά χωριά. Κάτι που είχε ως αποτέλεσμα άλλοι πρόσφυγες να συρρεύσουν στις Τουρκικές μεγαλουπόλεις, άλλοι στην Ευρώπη, ενώ ένα μέρος των εκτοπισμένων να αναγκαστεί να προσφύγει στην ιστορική Κουρδική κοιτίδα των Αρβήλων. Εξ ου κι οι πρόσφατοι τουρκικοί βομβαρδισμοί της ευρύτερης περιοχής τους.


Επειδή λοιπόν πολλά γράφονται και λέγονται για το Κουρδικό, τα οποία όταν δεν είναι εκ του πονηρού καλλιεργούν τον Κουρδικό εθνικισμό, θέλω εδώ να προσθέσω το εξής. Το Κουρδικό είναι ένα πολιτικό ζήτημα που διδάσκει πόσο καταστρεπτικός για την υπόθεση των Κούρδων είναι ο έξωθεν και εκ του μακρόθεν καλλιεργούμενος Κουρδικός Εθνικισμός, ως δήθεν απελευθερωτική πολιτική που εξάγεται κατόπιν στο Κουρδιστάν των γνωστών φυλάρχων Ταρζανί {1} αλλά και άλλων, που μέσω του εθνικισμού διακονούν την αναπαραγωγή και διαιώνιση του από αιώνος Κουρδικού διαμελισμού. Κάτι που φαίνεται επίσης και από τη συνολική στάση τους απέναντι στον Κούρδο Σπάρτακο Οτζαλάν. Ακόμη και απέναντι στην ίδια την Τουρκία. Όπως οφείλει να στηλιτεύσει κανείς την απέναντί της Ευρωπαϊκή ανοχή που υπερβαίνει ακόμη και εκείνη του George Bush. Οπότε οφείλει να πει: EUROPE VGALTO, όπως κάποτε Ελλαδίτες και Κύπριοι το είχαμε ζητήσει από τον τότε Αμερικανό Πρόεδρο Lyndon Johnson.


Ας μην επεκταθώ. Να πω μόνο ότι εκεί που κυρίως κρίνεται η αλληλεγγύη προς τον Κουρδικό αγώνα, είναι το αίτημα απελευθέρωσης του ιστορικού του ηγέτη. Είναι η Ελευθερία και η Δημοκρατία στην Τουρκία και φυσικά η Ενότητα των Κούρδων. Δεν είναι ένα κρατίδιο στο Νότιο Κουρδιστάν ή μια λύση τυχοδιωκτικού τύπου. Τα χαϊρια παρόμοιων λύσεων είναι γνωστά. Ειδικά στους Έλληνες. Τα λέω αυτά γιατί δεν είναι λίγοι εκείνοι -μεταξύ τους και ψευτοδημοκράτες- οι οποίοι όταν δεν συκοφαντούν τον Κουρδικό αγώνα, υποκρίνονται ότι διαφωνούν ιδεολογικά. Νομίζω πρέπει να ερωτηθούν αν γνωρίζουν προηγούμενες θυσίες κατά τη διάρκεια της ιστορίας, όπως οι αυτοπυρπολήσεις, μεταξύ των οποίων, της Ελληνίδας Ελευθερίας Φουρτουλάκη στις 25 Μαρτίου 2006. Αν τελικά σέβονται τις θεμελιώδεις αξίες και αρχές ή απλώς τις παπαγαλίζουν καθώς και τι γνώμη έχουν για την υπέρ Οτζαλάν πολιτική στάση της Ευρωπαϊκής, καθώς επίσης και της παγκόσμιας Κουρδικής διασποράς. Πόσο μάλλον όταν εκτός όλων των άλλων κουβαλάν στην πλάτη τους και το συλλογικό αμάρτημα απορφανισμού του Κουρδικού αγώνα.

_________


Σημ.{1}, Ίσως η λέξη αυτή θα μπορούσε να αντικαταστήσει τα δύο γνωστά ονόματα των Μπαρτζανί και Ταλαμπανί.
2. Μεταξύ Στρασβούργου και Hawler {Αρμπίλ}


Στη θέση της Κουρδικής αυτής περιφέρειας μπορούσε να βρίσκεται οποιαδήποτε άλλη ομώνυμη Γκουέρνικα, εκ των τεσσάρων και πλέον χιλιάδων βομβαρδισμένων οικισμών στην Ανατολία, που σήμερα αποτελούν έναν απέραντο κρανίου τόπο. Πέραν όμως αυτών, εδώ και δεκαετίες, στην αρχαιότερη αυτή περιοχή, τα σύνορα παίζουν μικρό ρόλο. Τη λύση τη δίνουν οι βομβαρδισμοί. Τον πρώτο λόγο σε αυτούς έχουν οι μετά ή άνευ πηληκίου Κεμαλιστές. Απορώ δε από που και ως που η πολιτική, τηλεοπτική ή ακόμη και η διανοητική Τουρκολογική Αθήνα εντοπίζει διαφορές ανάμεσα στον ένστολο και τον άστολο κεμαλισμό. Στον εκ των κεμαλισμών {1}, κεμαλικό και ισλαμικό.


Ντρέπομαι που υπάρχουν Έλληνες Ευρωβουλευτές που από τη μια διατείνονται ότι δήθεν συμπαραστέκονται στο μαρτυρικό Κουρδικό λαό ενώ από την άλλη δεν χάνουν ευκαιρία να ρίχνουν δηλητήριο σε βάρος του Κουρδικού Αγώνα, συκοφαντώντας τον ως τρομοκρατία. Αν ήμουν στη θέση τους θα μάζευα υπογραφές συναδέλφων στο Ευρωκοινοβούλιο, όχι βέβαια μόνο για την απελευθέρωση του Αμπντουλάχ Οτζαλάν και τη νοσηλεία του σε ειδικό Ευρωπαϊκό πανεπιστημιακό Νοσοκομείο, αλλά και για την πρόσκλησή του στο Στρασβούργο να μιλήσει προς τους Ευρωβουλευτές. Το λέω αυτό γιατί η Γηραιά Ήπειρος έχει να επιλέξει να στηρίξει ή τη Δημοκρατία στην Τουρκία ή τον Ιανό Κεμαλισμό. Τα υπόλοιπα παραπέμπουν στα όχι λίγα αποικιστικά της σύνδρομα αλλά και το λερωμένο ιστορικό της μητρώο, με πιο μελανή σελίδα τον τεμαχισμό της Κουρδικής πατρίδας και την πράξη διανομής της σε τρίτες χώρες.


Η πρόσκληση για μετάβαση στην Ευρωβουλή αποτελεί, πέραν των άλλων, έμπρακτη προσπάθεια επανόρθωσης του μεγάλου κακού που έκανε η Κυβερνητική Ελλάδα του 1999 σε βάρος του ιστορικού ηγέτη των Κούρδων και του λαού τους. Όπως επίσης η υπόλοιπη πολιτική Ελλάδα και η ομώνυμη Ευρώπη που συνέργησαν δια της σιγής, αλλά και οι κάθε τύπου Έλληνες εθνικόφρονες -δήθεν Κουρδόφιλοι- και εκλεκτοί των Μέσων, η στάση των οποίων μύριζε πολύ πριν μιλήσει για αυτήν το Μάιο του 2003 από την ειρκτή του Ίμραλι ο Κούρδος ηγέτης στην απολογία του προς τους Ενόρκους του Δικαστηρίου των Αθηνών για την «παράνομη» είσοδο την Ελλάδα.


Και αυτό πότε; Όταν είχε προηγηθεί το ότι 186 Βουλευτές έβαλαν φαρδιά πλατιά τις υπογραφές κάτω από την πρόσκλησή του, και στη συνέχεια οι 185 με τη στάση που κράτησαν, τις πήραν πίσω. Οι μεν γιατί, μετά των πρωταγωνιστών της κατά-παρά-δοσης, απέβλεπαν στην τετραετία που ακολουθούσε. Οι δε, στην επόμενη. Ένιοι γιατί ήθελαν να μείνουν υπουργοί. Άλλοι πάλι για να γίνουν και άλλοι για να μην έχαναν το έδρανο, έστω και αν όλοι τους έχαναν την ψυχή τους. Έστω και αν η Βουλή των Ελλήνων του νέου αιώνα, εκτός από βουβή που ήταν ήδη από πριν, έμενε και άψυχη.

_________

Σημ. {1}, Χρήστος Κηπουρός, Κεμαλισμοί, βλ. μηχανές αναζήτησης στο διαδίκτυο,


3. Μεταξύ Αλεξανδρούπολης και Στρασβούργου



Υπάρχουν μερικά αξιοσημείωτα κοινά ανάμεσα στις δύο ιστορικές περιφέρειες της Θράκης και της Αλσατίας. Από την ίδια περίπου γεωγραφική έκταση που έχουν, καθώς και την ύπαρξη των ποταμών Έβρου και Ρήνου ως ορίων με την Τουρκία και τη Γερμανία αντίστοιχα, μέχρι το ίδιο περίπου γεωγραφικό σχήμα του Νομού Έβρου και της Αλσατίας και μέχρι την γεωοικονομία, αφού η Αλεξανδρούπολη όχι μόνον μπορεί να γίνει ένα Στρασβούργο αλλά περισσότερα, και κυρίως ένα Στρασβούργο ενεργειακό. Γκαζιού βέβαια εννοώ. Όχι πετρελαϊκό.


Μπορεί η πρωτεύουσα του Έβρου να ατύχησε ως προς το βαφτιστικό όνομα. Και μπορεί να χρειάζεται, έστω και τώρα, να πάρει το όνομα του Θρακογενούς και Μακεδόνα Αλέξανδρου, του οποίου το μόνο κοινό με το βασιλιά Αλέξανδρο, είναι ότι αμφότεροι έφυγαν από τη ζωή νεότατοι, όμως η ιστορία όσο και η γεωοικονομία διδάσκουν ότι με τέτοια προσόντα που έχει αυτή η πόλη και τέτοια Ονομασία Προέλευσης που λέω να αποκτήσει {1}, θα μπορούσε να αναδειχθεί σε δύο αν όχι τρία Στρασβούργα σε ένα μέρος. Μεταξύ των άλλων, Επίνειο αν όχι και Πρωτεύουσα της Ευρωπαϊκής και Ευρασιατικής Γεωοικονομίας στη Μεσόγειο. Δεν πρέπει άλλωστε να μας διαφεύγει το γεγονός ότι η πόλη αυτή είναι γέννημα θρέμμα της γεωοικονομίας. Είναι η κόρη της, όπως γράφω στο κείμενο «Η δική μας Αλεξανδρούπολη» {1}. Η μοναχοκόρη της Ελληνικής Γεωοικονομίας.


Εκείνο που αποτέλεσε για την Αλσατία την κύρια αιτία της ανάπτυξής της, όσο και τη δημιουργία της γέφυρας φιλίας ανάμεσα στην Γαλλία και τη Γερμανία, ήταν η πληθυντική της πολιτισμική ταυτότητα. Δεν είναι άσχετο με αυτά η ίδρυση στην πόλη του Στρασβούργου δυο κορυφαίων Ευρωπαϊκών θεσμών. Από τη μια πλευρά, το Ευρωπαϊκό Συμβούλιο Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων, από δε την άλλη, η Ευρωβουλή που τη μοιράζεται από κοινού με την Κοινοτική Πρωτεύουσα των Βρυξελών.


Κάτι φυσικά που πολύ πιθανόν δεν θα γινόταν αν δεν είχε προηγηθεί η πρόταση-ιδέα του, κατά τα άλλα, μετά πλείστων όσων ευάλωτων σημείων Γάλλου πολιτικού Robert Schuman, ως προς τη δημιουργία της Ευρωπαϊκής Κοινότητας Άνθρακα και Χάλυβα, που είναι και ο πρόδρομος της ΕΟΚ και επέκεινα της Ευρωπαϊκής Ένωσης, εξ ων και το φετινό τους Ιωβηλαίο. Μπορεί ο οραματιστής τους να άρχισε την πολιτική του διαδρομή από τον τόπο καταγωγής του πατέρα του και την όμορη προς την Αλσατία Λωρραίνη, όπου και σπούδασε, όπως άλλωστε και στο Στρασβούργο και στη Βόννη, και μπορεί ο Στρατηγός Ντεγκόλ να τον αποκαλούσε καλό μεν Γερμαναρά αλλά Γερμαναρά, όμως όλα αυτά δεν τον εμπόδισαν να κάνει όσα έκανε. Ήταν η καταγωγή και η κατοικία που τον ενέπνεαν. Ναι μεν δεν ήταν συμπαθής στη Γαλλική κοινή γνώμη, όμως από την άλλη, ανέβηκε ολόκληρη την κυβερνητική κλίμακα


Μακάρι να υπήρχε και εδώ ένας Τούρκος -έστω καλός Τούρκαρος αλλά Τούρκαρος- εκ της Ελλαδικής Πληθυντικής Θράκης. Να εμπνέονταν να παίξει το ρόλο ενός νέου Schuman. Να πρότεινε δηλαδή την ίδρυση Ευρωπαϊκού Πανεπιστημίου Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων στην Κομοτηνή και την ίδρυση π.χ. μιας Ευρωπαϊκής και Ευρασιατικής Ενεργειακής και Γεωοικονομικής Κοινότητας, στην Αλεξανδρούπολη. Μια νέα πολιτική και πολιτισμική και γεωοικονομική γέφυρα που θα συνενώσει τις ένθεν κακείθεν του Έβρου ιστορικές Περιφέρειες. Μικρή σημασία θα είχε αν ήταν με τη μια ή την άλλη πολιτική παράταξη. Πάντως εγώ θα τον ψήφιζα και με τα δύο μου χέρια, επιβεβαιώνοντας το μεγάλο μου σεβασμό απέναντι στην Πληθυντική Θράκη.


Μιλώ για μια νέα Γεωοικονομική Κοινότητα, με πρώτο και κύριο χαρακτηριστικό τη Δημοκρατία. Συγκεκριμένα, τη Γεωοικονομική Δημοκρατία. Από τη Ρωσία και τις υπόλοιπες περί την Κασπία χώρες, και βέβαια την Τουρκία, μέχρι τον Εύξεινο και τα Βαλκάνια, καθώς και την υπόλοιπη Ευρώπη. Τη Νότια και Μεσογειακή και όχι μόνο αυτή. Μιλώ επίσης για το χωροταξικό των Αγωγών Φυσικού Αερίου, για το οποίο εκτενώς αναφέρομαι στο βιβλίο «Αγώνας για τη Γεωοικονομική Δημοκρατία» {2} που έκανα πριν από πέντε χρόνια, και που ακόμη και Ανώτατοι Πολιτειακοί παράγοντες της χώρας, αλλά και άλλοι υιοθετούν σήμερα τις ιδέες και τις προτάσεις του. Επίσης εκείνα που γράφω στο κείμενο «Εύξεινος Αγωγός» {3}. Άλλο τώρα αν κάποιες παρεκκλίσεις με βάση τα όσα έγιναν γνωστά στην πρόσφατη εξαγγελία του South Stream από τους Καραμανλή και Putin, παρακάμπτουν, ως μη όφειλαν, τη Θράκη, θέτοντας την υπό την Τουρκική ενεργειακή ομπρέλα. Οπότε για έναν επιπλέον λόγο, ο αγωγός φυσικού αερίου Bourgas Αλεξανδρούπολης, καθίσταται όσο ποτέ άλλοτε αναγκαίος.


Δεν χρειάζεται ο αγωγός πετρελαίου Burgas Αλεξανδρούπολης και ο μολυσματικός και ξεπερασμένος ήδη Βασιλιάς των καυσίμων που θα βρομίσει την περιοχή κατά τις δεκαετίες ακόμη που υπολείπονται έως την εξαφάνισή του. Προτιμότερη εκατό φορές για μένα, όπως και για πολλούς άλλους, είναι η Δημοκρατία του Φυσικού Αερίου καθώς και ο ομώνυμος αγωγός {3}. Και ας μην φτάσει στα δύο εκατομμύρια πληθυσμού η Θράκη. Ας μην έχει δηλαδή όσο η ήδη από δεκαετιών ανεπτυγμένη Αλσατία. Αρκεί και το ένα εκατομμύριο. Όχι βέβαια κατανεμημένο σε τρεις το πολύ τέσσερεις πόλεις, δίπλα σε εκατοντάδες χωριά που κάποτε έσφυζαν από ζωή προτού μείνουν χωρίς σφυγμό.


Κάτι για το οποίο δεν ενοχοποιείται κάποια Θρακική ή και περιφερειακή παθογένεια αλλά η χρόνια Αθηναϊκή, και μάλιστα κάθε χρωματισμού και επί συναπτές δεκαετίες. Και κυρίως όταν αυτή αναλαμβάνει ευθύνες διακυβέρνησης και θέλει να συνεχίσει ή να τις αναλάβει εκ νέου η προτεραία διαμέσου νεκρανάστασής της. Το περιφερειακό ρημαδιό είναι ο λόγος για τον οποίο η Ελλάδα έχει ανάγκη την Τέταρτη Δημοκρατία {4}. Αυτή μπορεί να γεμίσει τη χώρα με νέους θεσμούς και κυρίως με ζωή την Περιφέρεια. Όλες χωρίς εξαίρεση τις Περιφέρειες.


Αν δε πολλοί Γάλλοι διανοούμενοι χαρακτηρίζουν την Περιφέρεια της δικής τους χώρας ως Γαλλική Έρημο -επόμενα και την Αλσατία των δύο εκατομμυρίων ψυχών- πως πρέπει άραγε να ονομάσουμε εμείς τη δική μας Περιφέρεια; Πως πρέπει να ονομάσουμε τη Θράκη; Μήπως Πρωτεύουσα Έρημο της Γηραιάς Ηπείρου; Δεν το επικαλούμαι γιατί πολύ φοβάμαι ότι θα ξεσηκωθούν και όλες οι υπόλοιπες Ελλαδικές Περιφέρειες -πλην της Αττικής- να διεκδικήσουν για τον εαυτό τους το συγκεκριμένο τίτλο αν όχι και κανέναν πιο μεγάλο.


Όμως το πιο σημαντικό είναι άλλο. Κατά τη γνώμη μου, η Πολιτική Γεωοικονομία, όσο και η Γεωοικονομική Δημοκρατία, μπορούν να αποτελέσουν δυο νέα πολιτικά και πολιτισμικά μεγέθη και υλικά ενίσχυσης των αδύναμων πλέον να ανταποκριθούν απέναντι στη νέα περίοδο, Ευρωπαϊκών αρχών και αξιών. Πρώτο βήμα θα αποτελέσει η ισότιμη και Δημοκρατική συμμετοχή των χωρών μελών της Κοινότητας που έλεγα, για τη δημιουργία ενός νέου και υψηλού αναπτυξιακού προτύπου σχέσεων.


Ειδικά ως προς την ισοτιμία και τη Δημοκρατικότητα των γεωοικονομικών σχέσεων Ελλάδας και Τουρκίας, φυσικά δεν νοείται η συνέχιση οικοδόμησης της ανισοτιμίας, όπως έχει ήδη με τις υποδείξεις και ευλογίες των ΗΠΑ δρομολογηθεί με τον αγωγό Προύσας Κομοτηνής και με την Ελλάδα σε ρόλους κράτους-πελάτη και ενεργειακού εξαρτήματος της γειτονικής χώρας. Για ποια λοιπόν Δημοκρατία να μιλήσει κανείς και ποια Γεωοικονομία.


__________


Σημειώσεις


{1} Χρ. Κηπουρός, Η δική μας Αλεξανδρούπολη, βλέπε την ιστοσελίδα Δημοκρίτειου Πανεπιστήμιου Θράκης,
http://alex.eled.duth.gr/kipouros/


{2}, ο. π., Αγώνας για τη Γεωοικονομική Δημοκρατία, εκδόσεις Γόρδιος, Αθήνα, 2002,


{3} ο. π., Σημειώσεις Πολιτικής Γεωοικονομίας, βλέπε την ιστοσελίδα Δημοκρίτειου Πανεπιστήμιου Θράκης,
http://alex.eled.duth.gr/kipouros/


{4} ο. π., Τέταρτη Δημοκρατία, Συμβόλαιο με τις Περιφέρειες, 36η έκδοση, 2007, βλ. την ιστοσελίδα Δημοκρίτειου Πανεπιστήμιου Θράκης,
http://alex.eled.duth.gr/kipouros/





Αντί επιλόγου


Αντί τρίτου δρόμου, τρίτος κεμαλισμός




Υπάρχει μια σαφής ερώτηση η οποία απευθύνεται στους εν Ελλάδι ποικιλώνυμους θιασώτες του Tayyip Erdogan. Σε ποιο σημείο εντοπίζεται μια μόνον έστω διαφορά ανάμεσα στο λεγόμενο Ισλαμιστή Τούρκο πρωθυπουργό και στους προηγουμένους κεμαλιστές πρωθυπουργούς. Ανάμεσα στη σημερινή και τη χθεσινή Τουρκία. Και για να γίνω και πιο συγκεκριμένος. Ποια διαφορά υπάρχει στη στάση της ως προς την Κύπρο, ως προς το Αιγαίο ή ως προς τη Θράκη. Ποια διαφορά υπάρχει και ως προς το Κουρδικό. Ή ακόμη στο ζήτημα της Δημοκρατίας, στο εσωτερικό της Τουρκικής κοινωνίας. Εκτιμώ βέβαια ότι η μαντίλα δεν αποτελεί διαφορά. Όμως και στην περίπτωση που συμβαίνει κάτι τέτοιο, τότε, έχω να αντιτείνω ότι δεν είναι λίγες οι μαντιλοφορούσες veritable κεμαλίστριες. Ούτε είναι λίγες οι εξ αυτών ψηφοφόροι του κεμαλισλαμιστή Erdogan. Όπως βέβαια οι άνδρες κεμαλιστές ψηφοφόροι του.


Αν λοιπόν δεν υπάρχει διαφορά, που δεν υπάρχει, τότε είναι καιρός δίπλα στο γνωστό υποκοριστικό συνώνυμο της αφέλειας «Αμερικανάκια» να πάρουν θέση πλέον και τα «Ελληνάκια» και εκείθεν τα «Ευρωπάκια», που παλιά ονομάζονταν «κουτόφραγκοι». Όλοι δηλαδή εκείνοι που εκφράζουν μια ανακούφιση αν δεν είναι και ευχαριστημένοι με τις εξελίξεις στην Τουρκία. Και με πιο ικανοποιημένη φυσικά τη γειτονική χώρα που πετυχαίνει να εξαγάγει το κύριο πολιτικό και διανοητικό της προϊόν, στην κατά τα άλλα Δημοκρατική Ευρώπη και μέχρι στην άλλη όχθη του Ατλαντικού. Μιλώ για το νέο κεμαλισμό, που στο κείμενο Κεμαλισμοί {1}, ονόμασα Ισλαμικό κεμαλισμό, ο εκπρόσωπος του οποίου θα επαναλαμβάνει φαντάζομαι προς τον Ata Turk το γνωστό «γιατί χαίρεται ο κόσμος και χαμογελά πατέρα… κλπ.» αφού όντως έχει πολλούς λόγους να χαίρεται και να χαμογελά.


Κυρίως γιατί εκτός από τον «ιστορικό» κεμαλισμό ή κεμαλικό ή ένστολο, και τον Ισλαμικό κεμαλισμό ή κεμαλισλαμισμό, υπάρχει πλέον ως παιδεία και επόμενα ως τρόπος πολιτικής σκέψης και πράξης ένας διάχυτος κεμαλισμός, ο τρίτος κεμαλισμός, που διαπιστώνει κανείς ακόμη και δια γυμνού οφθαλμού να υπερίπταται από τον Αττικό τηλεοπτικό και πολιτικό ουρανό, μέχρις εκείνον των Βρυξελών. Υπάρχουν μάλιστα και κόμματα, αν όχι πολιτικές διεθνείς, όπως η Σοσιαλιστική, που συγχέουν τον τρίτο κεμαλισμό με τον τρίτο δρόμο, από τον οποίο κάποτε εμπνέονταν και τον ευαγγελίζονταν οι προγενέστεροι Πρόεδροι, που αν ζούσαν θα έλεγαν μια φράση και μόνον: Δημοκρατία στην Τουρκία. «Ούτε κεμαλικός, ούτε ισλαμικός κεμαλισμός».


Αν λοιπόν στην Ελλάδα των σημερινών χρόνων προσθέσει κανείς μια Δημοκρατική Παράταξη χωρίς όμως Δημοκρατικό πολιτικό κόμμα, και μια Κυβέρνηση η οποία στα Ελληνοτουρκικά αλλά και σε πολλά άλλα περισσότερο μιμείται την αντιπολίτευση, παρά εκφράζει μια δική της εθνική πολιτική παιδεία -που άλλωστε δεν διέθετε ποτέ- τότε εξηγείται εύκολα το γιατί η χώρα βρίσκεται εδώ που βρίσκεται. Και το γιατί, με δεδομένους τους δυο πολιτειακούς αυτούς κεντρικούς θεσμούς, βρίσκεται κατάλληλο έδαφος για μια εκ των έξω, εκ του μακρόθεν αν όχι εκ του πλησίον, διακυβέρνηση των εθνικών μας ζητημάτων.


Αυτό δεν σημαίνει ότι η λύση χρειάζεται να αναζητηθεί στην εθνικιστική σφαίρα. Γιατί ο εθνικισμός έχει ιστορικά αποδειχθεί ότι αναπαράγει και διαιωνίζει διαιρέσεις, πέραν της συμμετοχής σε παιχνίδια, όταν δεν αποτελεί προϊόν εισαγόμενο, εξ ου και η εκ των Αθηναϊκών Μέσων προς τους εκπροσώπους του διαπιστωμένη προτίμηση. Αν λοιπόν χρειάζεται ένα νέο ιστορικό υποκείμενο δεν είναι ούτε τα Ελληνάκια ούτε οι Ελληναράδες. Σκέτο το Έλληνες Δημοκράτες αρκεί. Κάτι το οποίο βέβαια είναι απόλυτα αναγκαίο για τους εκ της Πολιτικής προερχόμενους, οι οποίοι διακονούν μια από τις θεμελιώδεις αρχές και αξίες. Ένα τόσο απλό πράγμα, όμως και τόσο δύσκολο.


Το αναφέρω αυτό διότι από τέτοιους έχει ανάγκη η χώρα και από την 4η Δημοκρατία {2} και γιατί οι υπαρκτοί Πρόεδροι των διεθνών που έλεγα, από πουθενά δεν φαίνεται ότι διακονούν τη Δημοκρατία. Είτε στην Τουρκία είτε στην Ελλάδα -η πολιτική τους εξάρτηση από τα Μέσα αυτό πιστοποιεί- είτε στην Κύπρο. Γιατί -ας μείνω μόνο στην τελευταία- αν το έπρατταν, θα σέβονταν το «ΟΧΙ» του Κυπριακού Δημοψηφίσματος της 24ης Απριλίου του 2004 και θα προχωρούσαν και σε μια αυτοκριτική για τα έως τότε πεπραγμένα τους. Δεν θα προέβαιναν στις εντελώς αντίθετες ενέργειες με το να απεργάζονται την προώθηση μιας Πολιτικής και Πολιτειακής Κύπρου η οποία να έχει ως πρότυπο τον εαυτό τους. Μάλιστα να φθάνουν μέχρι και τη χρησιμοποίηση του Συμβόλου των Δημοκρατικών Αγώνων των Ελλήνων Αριστερών και Δημοκρατών, της Γυάρου, ώστε να στείλουν από εκεί το συγκεκριμένο όσο επίσης και σαφές και κυρίως Αντιδημοκρατικό μήνυμα προς την Κυπριακή Δημοκρατία να πει το «ΝΑΙ» που οι ίδιοι δεν εγκατέλειψαν ποτέ. Και επειδή η σημερινή δεν πρόκειται να το κάνει, να υπάρξει μια άλλη.


Αν αυτή η Κυπριακή Δημοκρατία ευθύνεται σε κάτι είναι η αδυναμία οικοδόμησης πολιτικής πάνω στο «ΟΧΙ». Εδώ και καιρό, όπως έχω γράψει, μπορούσε αντί της τριμερούς να προτείνει τετραμερή. Με άλλα λόγια δηλαδή, μια Κυβέρνηση Εθνικής Ενότητας. Αν τα προσκεκλημένα μέρη δέχονταν, θα μπορούσε να κτιστεί πιο εύκολα η συνέχεια του «ΌΧΙ». Αν πάλι δεν αποδέχονταν, τότε συνειρμοί θα παρέπεμπαν στα πριν από το πρώτο δημοψήφισμα γεγονότα, και πρώτα από όλα, στον προς τις εκ περιτροπής προεδρικές καρέκλες αλληθωρισμό περισσότερων του ενός πολιτικών αρχηγών. Και δεν μιλώ για το αναφαίρετο και Δημοκρατικό δικαίωμα διεκδίκησης του Προεδρικού αξιώματος από τον επικεφαλής ενός μεγάλου πολιτικού κόμματος. Κάθε άλλο. Αυτός που αποφασίζει είναι ένας και μόνον. Ο κυρίαρχος λαός. Μιλώ για την πρόσφατη Κυπριακή πολιτική ιστορία και το ρόλο του καθενός εκ των τότε αλλά και τωρινών πρωταγωνιστών των δυο μεγαλύτερων κομμάτων, μετά των όποιων ζιγκ ζακ τους. Όπως όμως επίσης μιλώ για το ότι η τελική τους στάση, ιδίως εκείνη στη Λουκέρνη, τους τιμά όλους. Όπως τιμά την Πολιτική Ελλάδα, πλην Λακεδαιμονίων.


Οι οποίοι είναι οι ίδιοι με αυτούς που απευθύνουν ή συμφωνούν με το μήνυμα που έλεγα πιο πριν, σε συγκεκριμένο τμήμα της Πολιτικής και Πολιτειακής Κύπρου. Ένα μήνυμα όμως που επίσης είναι κοινός τόπος. Μεταξύ δε όλων των άλλων, και εφόσον επιτευχθεί ο αναληφθείς σχεδιασμός, κοινός τόπος εκκεμαλισμένος αφού για κάποιο διάστημα θα συνυπάρξουν εντός του, τρεις κεμαλισμοί. Πρώτον, ένας ένστολος, ο κεμαλικός κεμαλισμός, ο γνωστός και ως Αττίλας, ο οποίος βέβαια δεν πρόκειται να φύγει με καμιά κυβέρνηση. Δεύτερον, ο επόμενος κεμαλισμός, ο ισλαμικός ή και το οποιοδήποτε μελλοντικό του διάδοχο σχήμα. Και τρίτον, ο Ελλαδικός Αθηναϊκός, ο αντί τρίτου δρόμου τρίτος κεμαλισμός, που από ετών συστηματικά επεκτείνεται προς την Κύπρο, με τις υποδείξεις και τις ευλογίες των υπολοίπων όλων. Και των εκ του πλησίον, και των εκ του μακρόθεν, και με την Κύπρο να μην μπορεί να προλάβει καν να χαρεί για τα όσα με κόπους του λαού της πετυχαίνει στην Ευρωπαϊκή Ένωση, αφού και αν ακόμη της έρθουν καλά τα πράγματα, θα συνεχίσει να ζει κινούμενη μεταξύ Ευρωζώνης και Τουρκοζώνης.


_______



Σημ. {1}, Χρήστος Κηπουρός, Κεμαλισμοί, βλ. μηχανές αναζήτησης στο διαδίκτυο,


Σημ. {2}, ο. π., Τέταρτη Δημοκρατία, Συμβόλαιο με τις Περιφέρειες, 36η έκδοση. Η εργασία δημοσιεύεται στην ιστοσελίδα του Δημοκριτείου Πανεπιστημίου της Θράκης στην ηλεκτρονική διεύθυνση:
http://alex.eled.duth.gr/kipouros/




Ένθετο


Ποιοι και γιατί αποσιώπησαν το θάνατο
του στρατηγού Δημήτρη Ματαφιά


Εκτός από το χρονικό ενός προαναγγελθέντος θανάτου υπάρχει και το χρονικό ενός αποσιωπηθέντος θανάτου. Επίσης και το χρονικό ενός αποσιωπηθέντος βίου. Ο λόγος για τη στάση των Αθηναϊκών Μέσων όσο και των ομώνυμων πολιτικών κομμάτων, κυρίως δε του πρώην κυβερνητικού, απέναντι στο στρατηγό Δημήτρη Ματαφιά. Υπάρχει τελικά ένας κανόνας που από πολλών ετών εφαρμόζουν στην πρωτεύουσα. Ποιος είναι; Το φιλτράρισμα των ειδήσεων. Ας μην επεκταθώ σε προηγούμενα ομοειδή κρούσματα. Ας μείνω στην περίπτωση του θανάτου, τον περασμένο Νοέμβριο, του στρατηγού Δημήτρη Ματαφιά.


Όσοι την περίοδο εκείνη έτυχε να παρακολουθήσουν ταυτόχρονα Λευκωσιάτικα και Αθηναϊκά Μέσα θα εντυπωσιάστηκαν αφού η μεταξύ τους γνωστή διαφορά έγινε ακόμη μεγαλύτερη. Σαν τη μέρα με τη νύχτα. Από τη μια, πολύστηλα και από την άλλη, ούτε καν μια λέξη. Από τη μια, επικήδειος από το Βάσο Λυσαρίδη και εκφορά με την παρουσία της Πολιτικής Κύπρου, και από την άλλη, η σιωπή των Λιοσίων, τού γνωστού εργοστάσιου επεξεργασίας λημμάτων που μεταποιεί τα σκουπίδια σε νέα και τα νέα σε σκουπίδια.


Πως όμως να μην κάνουν εντύπωση; Η μεν Κύπρος αναγνωρίζοντας τις καλές υπηρεσίες του μακαρίτη Ματαφιά ως διατελέσαντος αρχηγού της Εθνικής Φρουράς και ανταποκρινόμενη στην τελευταία του επιθυμία να του το ανταποδίδει ενταφιάζοντας τον με δημόσια δαπάνη στα χώματά της, η δε τηλεοπτική και πολιτική Αθήνα, να φτάνει στο σημείο να πνίγει ακόμη και την είδηση του θανάτου, αδιαφορώντας εάν με τον τρόπο αυτό τον θανατώνει εκ νέου.


Δεν αποτελεί βέβαια απλά και μόνο μια ακόμη αντιδημοκρατική συμπεριφορά, ιδίως εκείνων που διατείνονται ότι εκπροσωπούν τη Δημοκρατική παράταξη στην οποία άλλωστε ανήκε από δεκαετιών χρωματίζοντας, όταν αυτό χρειάστηκε, την στρατιωτικοπολιτική του διαδρομή με παραιτήσεις και αποχώρηση από κυβερνητικές θέσεις. Ούτε μόνον οι λεγόμενες Δημοκρατικές εφημερίδες αποσιώπησαν το γεγονός του θανάτου. Τα ίδια και η Ελληνική Πολιτεία με την ευρεία, αν όχι την ευρύτατη έννοια του όρου. Αδιαφόρησε πλήρως. Δεν έδειξε το παραμικρό ενδιαφέρον, όπως όφειλε, και παρόλο που η περίπτωση δεν της ήταν άγνωστη.


Επιβεβαιώνεται ότι αυτοί που κινούσαν αλλά και κινούν τα πολιτικά και Δημοκρατικά λεγόμενα νήματα και «νάματα» στο εθνικό κέντρο που παρεμπιπτόντως ούτε εθνικό είναι ούτε κέντρο, είναι σε θέση να κάνουν οτιδήποτε χρειαστεί για να σταματήσουν να παράγονται παρόμοια πρότυπα Ελλήνων και να οριστικοποιηθεί η διαδοχή μιας ιστορίας στα δικά τους μέτρα. Με άλλα λόγια, πήχης και γη να γίνουν ένα. Πολύ ολίγο τους ενδιαφέρει αν θα είναι κάποια ιστορία με πρότυπο την απουσία προτύπων. Μεταξύ όλων των άλλων, γιατί μόνον έτσι οι θιασώτες της θα μπορούν να αναπαράγονται και να διαιωνίζονται. Και από πάνω να καμώνονται και τους θεσμικούς φορείς και κυρίως τους Δημοκράτες.


Εγώ πάντως έχω τη γνώμη ότι δεν θα είναι λίγοι οι Δήμαρχοι και τα Δημοτικά Συμβούλια που θα τιμήσουν το γενναίο και Δημοκρατικό στρατηγό Ματαφιά. Γιατί σαφώς και δεν είναι ακόμη έγκλημα το να είναι κανείς άνθρωπος από αξιοπρέπεια. Να αγωνίζεται για τις Αξίες της Ελευθερίας, της Ειρήνης, της Πολιτικής και της Δημοκρατίας έως τη Φιλία των Λαών και των Ανθρώπων, όπως και των Αγώνων τους για τις ίδιες Αξίες. Γιατί αυτά ήταν ο στρατηγός Ματαφιάς.


Για τα οποία, όπως άλλωστε λόγω των απαράγραπτων εθνικών και κοινωνικών θεσμών, που προηγούνται των ομώνυμων πολιτικών, θα τον τιμήσουν. Από τον τόπο της καταγωγής του, τα Επτάνησα, έως τη Θράκη αλλά και στο Αιγαίο, όπως και στην υπόλοιπη Ελλάδα. Όχι μόνο στην Κύπρο ή στο Κουρδιστάν.


Για το τελευταίο αυτό, και για να μην στενοχωρηθούν οι κεμαλιστές και οι κεμαλισλαμιστές στη γειτονική χώρα {1} -ολόκληρη δηλαδή η πολιτική Τουρκία- οι εκ των ημεδαπών πολιτικών θεσμών φίλοι της, οι σοσιαλιστές αλλά και τα άλλα παιδιά, έπραξαν όσα έπραξαν τα προηγούμενα χρόνια, με κορυφαία την αποτρόπαια πράξη της 15ης Φεβρουαρίου 1999, και συνεχίζουν να πράττουν όσα πράττουν.


Γιατί αν ήταν Δημοκράτες και εκπροσωπούσαν τη Δημοκρατική παράταξη δεν θα απέφευγαν βέβαια να εκδώσουν μια λιτή έστω ανακοίνωση για το ανθρώπινο συμβάν, όπως είναι ο συγκεκριμένος θάνατος από παθολογικά αίτια. Ούτε καν αυτό το ελάχιστο έπραξαν. Πόσο μάλλον να ζητούσαν και την απελευθέρωση του έγκλειστου στο Ίμραλι. Για την παράδοση του οποίου μάλιστα είναι αυτουργοί.


Σκέφτομαι ότι σε περιπτώσεις σαν και αυτή στην Αρχαία Ελλάδα όλο και θα βρίσκονταν κανένας τραγωδός, όπως ο Ευριπίδης, ώστε να προτείνει τρόπο απαλλαγής από τις ερινύες. Να υποδείξει κάποιο Παρράσιο, όπως έκανε στην τραγωδία «Ορέστης». Σήμερα όχι μόνο δεν υπάρχει κάποιος Ευριπίδης, αλλά νομίζω ότι αν ξαναζούσαν οι Αρχαίοι Έλληνες, δικαίως θα μας αποκλήρωναν. Όλους. Αυτούς για αυτό που ήταν και συνεχίζουν να είναι. Εμάς που δεν κάναμε κάτι.

__________

Σημειώσεις

{1}, Περισσότερα βλέπε στα λήμματα που υπάρχουν στις τουρκικές πηγές, μετά από πληκτρολόγηση του ονόματος MATAFIAS σε όποια από τις μηχανές αναζήτησης. Τα πιο πολλά σχετίζονται με τη στάση του απέναντι στον Κουρδικό αγώνα. Από την άποψη αυτή τα τουρκικά Μέσα είναι λιγότερο κεμαλικά από τα Αθηναϊκά. Τα οποία οφείλω να τονίσω ότι ανάμεσα στα άλλα κάνουν και ένα καλό. Γίνονται αιτία να ισχυροποιηθεί ακόμη περισσότερο η έκτη αίσθηση των πολιτών αν όχι και να δημιουργηθεί και έβδομη κλπ.


Τη δημοσιευόμενη στη σελ. 4, αναμνηστική photo αλλά και τις άλλες από την κοινή μας επίσκεψη στην κοιλάδα Bekaa στο Λίβανο κατά το Σεπτέμβρη του 88, την οποία διοργάνωσε ο Μιχάλης Χαραλαμπίδης, χρησιμοποίησαν τα τουρκικά Μέσα σαν «αποδεικτικό» ντοκουμέντο. Ότι δήθεν ο στρατηγός Ματαφιάς εκπαίδευε Κούρδους μαχητές.


Κάτι που το αναπαρήγαγαν σκόπιμα και για αυτό συκοφαντικά τα εν Ελλάδι κάθε κατηγορίας βαποράκια του γειτονικού κεμαλισμού, αν και γνώριζαν και γνωρίζουν πολύ καλά ότι η έκφραση αλληλεγγύης του ευπατρίδη στρατηγού, όπως βέβαια και όλων μας, απέναντι στον Κουρδικό απελευθερωτικό αγώνα ήταν και συνεχίζει να παραμένει διανοητική, πολιτική και κυρίως ηθική.


Να το θέσω όμως και αλλιώς. Το αίτημα για την απελευθέρωση του Οτζαλάν αποτελεί την άλλη όψη του αιτήματος για εκδημοκρατισμό της Τουρκίας. Όσοι λοιπόν επικαλούνται το δεύτερο αποσιωπώντας το πρώτο, υποκρίνονται. Πόσο μάλλον όσοι το αποφεύγουν και αυτό. Και πόσο ακόμη περισσότερο, όταν, όπως γίνεται με τον επικεφαλής μεγάλου Ελληνικού πολιτικού κόμματος, πηγαινοέρχονται κάθε τρεις και μια στη γειτονική χώρα θεωρώντας παράλληλα τις βασικές αρχές και αξίες σαν μορφές ακινησίας.


Και οι οποίοι παρεμπιπτόντως, είναι οι ίδιοι με εκείνους που επίσης απέφυγαν έστω να ψελλίσουν δυο λόγια για το θάνατο του στρατηγού Ματαφιά. Ας είναι καλά στην υγεία της η Πολιτική Κύπρος, η ίδια η Κυπριακή Δημοκρατία, που για άλλη μια φορά διέσωσε όση εθνική τιμή και αξιοπρέπεια μπορούσε.

______________


Θράκη Ιανουάριος 2007,

Σάββατο 26 Ιανουαρίου 2008

Δεν είναι Ελλάδα αυτή

Του πρώην Βουλευτή Έβρου Χρήστου Κηπουρού

Πριν από χρόνια ένας πρωθυπουργός που σήμερα δεν τον θυμάται καν ο θυρωρός της πολυκατοικίας του, εκλογικεύοντας με μια υπερδοσολογία της κυνικής οπτικής του όσα έβλεπαν τότε το φως, είχε εκστομίσει τη γνωστή φράση «Αυτή είναι η Ελλάδα». Πρόσφατα στη Βουλή, ο αντικαταστάτης του, ο οποίος κατά τα άλλα αρέσκεται να αναπαραγάγει έναν Παπανδρεϊστικο ρητορισμό, αντέστρεψε τη ρήση του προκατόχου του λέγοντας «Δεν είναι αυτή η Ελλάδα».


Αν όμως η αναζήτηση για το τι είναι ή τι δεν είναι κινηθεί στη σφαίρα της ιστορίας, της λογικής και επόμενα της ηθικής, τότε εύκολα διαπιστώνει κανείς ότι «Δεν είναι Ελλάδα αυτή». Προσθέτω δε ότι αν είναι κάτι είναι ένα σίχαμα. Πιο συγκεκριμένα, το σίχαμα των Αθηνών. Ένα σίχαμα τηλεοπτικό, εκδοτικό, διανοητικό, καλλιτεχνικό -με εξαίρεση έναν Λαζόπουλο, και αυτόν βέβαια όχι πάντα- ηθικό και κυρίως Πολιτικό. Αποδείξεις πολλές. Κυρίως δε για το τελευταίο, αυτό που συνεχίζει να αποκαλείται πολιτική σφαίρα, που όμως από πολλών ετών, αν όχι δεκαετιών, δεν έχει καμία σχέση με την Πολιτική. Επόμενα και με τη μητέρα της τελευταίας, την Ελλάδα.


Γιατί δεν μπορεί να έχει σχέση με την Πολιτική ούτε μπορεί να είναι Ελλάδα μια χώρα σαν αυτή εδώ. Η οποία επιπλέον είναι ορφανή κι από πατέρα. Και δεν μιλώ για κάποιο ενδημούντα ή και αποδημήσαντα πατέρα του έθνους εκ των τριακοσίων ή των τριάκοντα τηλεοπτικών τυραννίσκων αλλά για τον κατά το συμπατριώτη μου Ορφέα, πατέρα όλων. Το χρόνο. Ο οποίος ναι μεν πολύ εύκολα, με την εναλλαγή του πρώτου γράμματος, γίνεται ο Κρόνος που τρώει τα παιδιά του, όμως και εκείνα δεν είναι άμοιρα ευθυνών. Είτε είναι πολιτικά πρόσωπα είτε πολιτικοί χώροι είτε ακόμη και εθνικός χώρος.


Και σε ότι αφορά τα εξ αυτών δύο πρώτα που ανέχονται αν δεν συμμετέχουν ή ακόμη και δεν πρωταγωνιστούν, ναι μεν όπως έστρωσαν έτσι και θα κοιμηθούν, και ποσώς θα ενδιέφερε η εν συνεχεία τύχη τους αν δεν ήταν συνδεδεμένη με τη δική μας, όμως δεν μπορεί να συμβεί το ίδιο με το τελευταίο. Τον Εθνικό Χώρο. Το πρωτότοκο αυτό παιδί που ο Χρόνος-Κρόνος, συνεπικουρούμενος από τους από αιώνων βουλιμικούς μας γείτονες καθώς και άλλους υπερπόντιους φίλους, και βέβαια το χρόνιο σίχαμα των Αθηνών, ετοιμάζεται όχι απλά να το φάει αλλά στην κυριολεξία να το καταπιεί.


Μιλώ φυσικά για την Κύπρο. Κυρίως όμως μιλώ για τη σιγή των εδώ προσώπων και χώρων που όλο το τελευταίο διάστημα ανέχονται αν δεν σεκοντάρουν μια ατζέντα γεμάτη από παρεμπίπτοντα ζητήματα που όχι τυχαία, μεταξύ άλλων, ανατρέπουν την ιεράρχηση κάθε λογικής και πολιτικής. Μιλώ για τη γνωστή μονοκαλλιέργεια των τελευταίων μηνών. Το πρώτο σίχαμα. Μιλώ επίσης για την τηλεοπτική Αθηναϊκή μούγγα για τη Μεγαλόνησο των επικείμενων Προεδρικών εκλογών και τη συλλογική αυτολογοκρισία της πολιτικής Ελλάδας. Μιλώ ακόμη για το Χρόνο που επιλέχθηκε να γίνει το ταξίδι του Έλληνα πρωθυπουργού στην Τουρκία. Τις είκοσι ημέρες πριν από τις εκλογές στην Κύπρο. Ένα Χρόνο που είναι θέμα Χρόνου να γίνει Κρόνος.


Μιλώ επίσης για την καρικατούρα η οποία συνεχίζει να βαυκαλίζεται ότι συνιστά τη Δημοκρατική Παράταξη στη χώρα. Από μεν τη μια έχοντας λερωμένη σε δέκα μεριές τη φωλιά της, λόγω Αναννισμού και άλλων πολλών, περιορίσθηκε στο να εκφράσει τις επιφυλάξεις της για το πρωθυπουργικό ταξίδι. Από δε την άλλη, με τη στάση της, μεταβίβασε την κύρια πολιτική της πρωτοβουλία αναθέτοντας εξ αντικειμένου την αντιπολίτευση σε μαϊμού πατριωτικό χώρο που κινούμενος σε μια προδιαγεγραμμένη τροχιά κατασυκοφάντησης και παραχάραξης των πατριωτικών ιδεών, έπαιξε και παίζει ρόλους άλλοθι καθώς και ρογοσυλλέκτη ενώ από την άλλη περιθωριοποιεί αν δεν θρυμματίζει ένα μεγάλο όσο και γεμάτο με αγωνιστικές και ιστορικές περγαμηνές πατριωτικό και Δημοκρατικό κίνημα.


Εγώ πάντως δεν θα κουραστώ να επαναλαμβάνω ότι συνεχίζει να υπάρχει λύση. Η Ευρώπη άλλωστε δεν είναι μακριά. Ούτε και η Ελληνική ιστορία. Τα περί Τέταρτης Δημοκρατίας που έχω γράψει όλα αυτά τα χρόνια και είναι διάσπαρτα στο διαδίκτυο, όχι μόνο επιβεβαιώνονται από τις εξελίξεις αλλά και όσα συμβαίνουν στη χώρα μας αποτελούν μια ακόμη αιτία για το πέρασμα στη εν λόγω Δημοκρατία. Μπορεί μέχρι τώρα να το έχουν πιάσει αυτό μόνον οι ευαίσθητες κεραίες διάφορων bloggers, που τους ευχαριστώ πολύ, δεν μπορώ όμως να πω το ίδιο για παλιούς μου συντρόφους που το εκλαμβάνουν ως προϊόν προς μεταπώληση και για αυτό το πλασάρουν ως δικό τους στην τηλεοπτική αγορά. Και που αν ανακαλέσω στη μνήμη και πολλές άλλες παρόμοιες περιπτώσεις, τότε θα είμαι αναγκασμένος να μιλήσω και για μαϊμού Δημοκρατικό χώρο.


Ο οποίος όσο πιο γρήγορα αυτοδιαλυθεί αλλά και επανιδρυθεί από άφθαρτα πολιτικά πρόσωπα -εννοείται, όχι από γραφειοκρατικούς ή άλλους κλώνους- τόσο πιο μεγάλη θα είναι η προσφορά του στην υπόθεση της Δημοκρατίας και της εξ αυτής Τέταρτης. Μια Δημοκρατία στην οποία ο Χρόνος διαμέσου της Συνταγματικής κατοχύρωσης των δύο το πολύ τετραετιών για τους Βουλευτές, θα μπορεί να αποτελέσει εξαίρεση του κανόνα. Να μην γίνει δηλαδή Κρόνος. Μπορεί να γίνει πολλά άλλα καλύτερα και ωφέλιμα πράγματα.

Στο μαυσωλείο του Κεμάλ

«ΜΙΑ ΚΛΙΝΗ ΝΕΚΡΙΚΗ ΕΣΤΡΩΜΕΝΗ ΤΩΝ
ΣΤΕΦΑΝΩΝ ΕΚΠΟΙΗΘΕΙΣΗΣ ΜΝΗΜΗΣ»


Του πρώην Βουλευτή Έβρου Χρήστου Κηπουρού

Αν, όπως έλεγε ο Mitterand, Πολιτική είναι ο χειρισμός των Συμβόλων, και η Ελλάδα δεν έχει ιδέα από Συμβολική Πολιτική, η Τουρκία τη γνωρίζει απέξω και ανακατωτά. Πιο καλά όμως κι από αυτή γνωρίζει να ασκεί την κεμαλική Πολιτική Γεωοικονομία. Πόσο μάλλον όταν έχει απέναντί της μια χώρα, όπως η δική μας, όπου από δεκαετιών η λογική θεωρείται σαν ένα είδος αρρώστιας, η δε αλήθεια εκτός του ότι δεν είναι επαναστατική ούτε έχει εθνική υπόσταση, επιπλέον, με έναν υποβολιμαίο τρόπο και διαμέσου των Μέσων κατέληξε στο περιθώριο, γινόμενη έκτοτε αλήθεια δωματίου, υπόθεση μοναχική. Μια προσωπική υπόθεση μνήμης, ασύμβατη με κάθε μορφή εκ των υπαρκτών πολιτικών. Οι οποίες δεν κινούνται τυχαία σε σφαίρες του ανίδεου, αν όχι της ανοϊκότητας. Δεν θα μπορούσε άλλωστε ποτέ να υπάρξει Πολιτική χωρίς τη λογική, χωρίς τις ιδέες, χωρίς την αλήθεια, χωρίς τη συνώνυμη έννοιά της, τη μνήμη.


Με βάση αυτά καθώς και τη Συμβολική Πολιτική, αν η υπό το πορτρέτο του Kemal φωτογράφηση του Κώστα Καραμανλή με τον Tayyip Erdogan κατά τη συνάντηση των Υψάλων δεν ήταν παγίδα, δείχνει ότι ο πρώτος ενέδωσε στα γειτονικά θέσμια, κινούμενος στο δρόμο που χάραξε ο Γιώργος Παπανδρέου. Δεν ήταν άλλωστε τυχαία η εμφανής απουσία του συνήθους του αέρα κατά την ομιλία στα εγκαίνια του αγωγού φυσικού αερίου Προύσας-Κομοτηνής, σε αντίθεση με τον Τούρκο πρωθυπουργό που πετούσε στον αέρα. Αιτία; Η νέα κεμαλισλαμιστική συμβολική νίκη επί της, για άλλη μια φορά, απροετοίμαστης και για αυτό αναψοκοκκινισμένης κυβερνητικής Ελλάδας.


Σχετίζεται επίσης με τη Συμβολική Πολιτική το εάν πολλοί και διάφοροι αναμένουν πως και πως το ταξίδι Καραμανλή στην Άγκυρα. Κάτι που έχει να κάνει με δύο τινά. Πρώτον, ο χρόνος που γίνεται, λίγες μόλις ημέρες πριν από τις εκλογές στην Κύπρο, εμμέσως πλην σαφώς να λειτουργήσει υπέρ όλων όσοι επιθυμούν την επιστροφή ενός νέου σχεδίου Annan. Όχι μόνο Τούρκοι ή Αμερικανοί αλλά και Ελλαδίτες και βέβαια και Ελληνοκύπριοι υποψήφιοι Πρόεδροι. Αρκούσε δε αυτό για να μη γίνει το ταξίδι. Δεύτερον, είναι η επίσκεψη στο μαυσωλείο του Κεμάλ. Ένας εκπρόσωπος δηλαδή ιστορικών θυμάτων να πάει να προσκυνήσει το θύτη τους, καταθέτοντας τον στεφάνι. Κάτι που η Τουρκία το πέτυχε ήδη πριν ολίγα έτη με το Γιώργο Παπανδρέου, ως Υπουργό Εξωτερικών, όχι όμως με τον Πέτρο Μολυβιάτη που προφανώς γνώριζε την Τουρκία καλά από την περίοδο ακόμη της Συμφωνίας της Ζυρίχης, όπως τις ευθύνες του, και για αυτό στη Λουκέρνη είχε μια στάση που τον τιμά και εξαιτίας της οποίας η Τουρκία έπραξε όσα έπραξε στο Αιγαίο και ειδικά στα Ίμια κατά τις ημέρες της επίσκεψης. Δεν είχε λοιπόν λόγο να εκλογικεύει σήμερα το ταξίδι του Καραμανλή.


Ας επιτραπεί στο σημείο αυτό να επαναλάβω ότι όπως δείχνει η ιστορία αλλά και το παρόν, με άλυτο το Κουρδικό ζήτημα, τα Αμερικανικά γεωπολιτικά συμφέροντα δεν ταυτίζονται με τα Τουρκικά στην περιοχή, όμως αυτό δεν εμποδίζει τις Ηνωμένες Πολιτείες προτού χρυσώσουν το χάπι στη γνωστή τουρκική πλεονεξία, να στέλνουν το λογαριασμό να εξοφληθεί από τον Ελληνισμό. Να πληρώσει αυτός τα σπασμένα, τις αναγκαίες τουρκικές αποζημιώσεις. Άλλες φορές με σχέδια, όπως του Annan στη Μεγαλόνησο, και άλλες με την ενεργειακή Ελλάδα να γίνεται τουρκικό εξάρτημα.


Τα λέω αυτά γιατί κάποιοι στη χώρα αυτή, όπως π.χ. εκ της ελάσσονος ανανεώσιμης αντιπολίτευσης, ανακαλύπτουν κάθε τόσο την Αμερική, όπου αποδίδουν συλλήβδην όλη την ενοχή, κινούμενοι στα πλαίσια ενός αντιαμερικανισμού μεν, φιλοκεμαλισμού δε. Ίσως γιατί στο σχέδιο Annan, δεν είχαν σκεφθεί, και για αυτό το υπερασπίστηκαν τόσο, όπως το ίδιο έπραξαν και πράττουν με προεξάρχοντα τον Πρόεδρό τους, οι εκ του ΠΑΣΟΚ παλιοί σύντροφοι, μετά των ρευμάτων και παλιατζίδικων εμπορευμάτων τους που διακινούν στην αγορά, ξεχνώντας βέβαια ότι «διανοούμαι σημαίνει παράγω κάτι νέο, και δεν σημαίνει αναμασώ». Πόσο μάλλον όταν πράττουν πειθόμενοι τοις υπερποντίων όσο και τοις εξ Ανατολών ρήμασι, όπως έκαναν το μαύρο Φεβρουάριο του 1999 εκποιώντας μια ολόκληρη Δημοκρατική ιστορία προς χάρη μιας τετραετίας.


Για τη στάση της Τουρκίας απέναντι στη Θράκη το μόνο που έχω να προσθέσω δεν είναι βέβαια οι περί βαρβάρων Καβαφικοί στίχοι και το τι θα γίνουμε χωρίς αυτούς, αλλά το ότι καλά που είναι και η Τουρκία που κάθε τόσο, πότε με τον έναν και πότε με τον άλλο απεσταλμένο της, θυμίζει τι θέλει στη Θράκη, οπότε και θα συνεχίσουν κάποια κονδύλια να ανηφορίζουν από την πρωτεύουσα στην πατρίδα μου με στόχο την περιβόητη ανάπτυξη που όμως δεν θα έρθει ποτέ, εκτός και αν γινόταν κανένα θαύμα στην περίπτωση που εισακουγόμουν. Απλά με το υπαρκτό τηλεοπτικό και πολιτικό σίχαμα των Αθηνών και τους εν τη Θράκη θεσμικούς βαφτιστικούς του, ο Θρακικός τόπος θα είχε ρημάξει προ πολλού. Κυρίως όμως αυτό που λέω είναι το ότι καλά που είναι και οι Πομάκοι, οι Ινδιάνοι αυτοί των Βαλκανίων, με τους οποίους ό,τι και να κάνει ο τουρκικός επεκτατισμός, θα συνεχίζει να τα βρίσκει μπαστούνια.


Ας μην επεκταθώ στα του Αιγαίου και στο γιατί δεν πρόκειται ποτέ να διακοπούν οι προκλήσεις καθώς και οι απειλές που αποτελούν άλλωστε προϊόντα των αιωνόβιων συμφύσεων του γειτονικού γεωπολιτικού μορφώματος. Να πω μόνον ότι αν υπάρχει από μηχανής θεός για την Ελλάδα, αυτός δεν είναι άλλος από το ταμάχι των γειτόνων και την πολιτική ανθρωπολογία τους που έχει ως πάγια αφετηρία τη μη αναγνώριση της ανεξάρτητης Ελληνικής κρατικής οντότητας, που αν και παρήλθαν δύο περίπου αιώνες από την εθνική παλιγγενεσία, συνεχίζει να την εκλαμβάνει ως υποζύγιο.


Μια πρώτη κίνηση ως προς όλα αυτά είναι να ενταχθεί στο πρόγραμμα του ταξιδιού του Έλληνα πρωθυπουργού καθοδόν προς την Άγκυρα ή στην επιστροφή από αυτήν, η κατάθεση ενός στεφανιού στο μνημείο της συμφωνίας της Λοζάνης που βρίσκεται στο Κάραγατς της Ανδριανούπολης. Με μια τέτοια επίθεση ειρήνης και φιλίας, θα μπορούσε να προετοιμάσει η διπλωματική Ελλάδα την εξαγγελθείσα πλην όμως μη πραγματοποιηθείσα ακόμη επίσκεψη του Καραμανλή στη γειτονική χώρα. Λέγοντας δε κανείς στους Τούρκους την πρόθεσή του για την κατάθεση στεφανιού σε μνημείο όπως αυτό της τιμής προς τη Συνθήκη της Λοζάνης, πέραν των άλλων που σημείωνα σε κείμενό μου για το μειονοτικό της Θράκης, κόβει με το μαχαίρι τον τουρκικό βήχα περί κατάθεσης και άλλου στεφανιού, όπως είναι αυτό στο μαυσωλείο του Κεμάλ.
Μια δεύτερη Ελληνική κίνηση μπορούσε να γίνει προς την Ε.Ε. που όφειλε στα περί Δημοκρατίας και των άλλων θεμελιωδών Αρχών και Αξιών κριτήρια της Κοπεγχάγης να προσθέσει τον ιστορικό θεσμό του Άγνωστου Στρατιώτη με την απόκτηση του οικείου εθνικού μνημείου από τις πρωτεύουσες όσων υποψήφιων προς ένταξη χωρών δεν το διαθέτουν. Ας επιθυμεί διακαώς η Τουρκία την κατάθεση στεφανιού στο μαυσωλείο του Κεμάλ, με στόχο την αποενοχοποίηση, χωρίς καν μια συγγνώμη. Θα μείνει με την όρεξη που κάνει τόσο καιρό να βάλει την Ελλάδα στο τσεπάκι της και να βγει από τη γωνία όπου είναι στριμωγμένη, αποκτώντας επιχειρήματα απέναντι στις εκκρεμούσες αποφάσεις διάφορων χωρών καθώς και διεθνών οργανισμών ως προς την αναγνώριση γενοκτονιών, όπως η Αρμενική, η Ποντιακή και η Κουρδική.


Επειδή όμως πολλοί εκ της ημεδαπής πολιτικής και των Μέσων θα αντιτείνουν ότι το εν λόγω τουρκικό μνημείο θεωρείται για το γειτονικό πρωτόκολλο σαν ένα είδος Άγνωστου Στρατιώτη, πρέπει κανείς να τους πει ότι άλλο πράγμα συμβολίζει για τις Ευρωπαϊκές Δημοκρατίες ο θεσμός του Άγνωστου Στρατιώτη, που παρεμπιπτόντως έλκει την καταγωγή από κείμενα όπως είναι ο Επιτάφιος του Περικλή και με πρώτο παγκόσμια, το ομώνυμο μνημείο στη Σύρο, και άλλο τα υποκείμενα, όπως ο γνωστός γενοκτόνος. Και επιτέλους άλλο Γκάντι, άλλο Κεμάλ. Άλλο είναι το να αγωνίζεται κανείς να αναγνωριστούν οι γενοκτονίες των ιστορικών λαών της περιοχής και άλλο να τις επιβραβεύσει τιμώντας το Χιτλερικό πρόδρομο και αυτουργό. Μάλιστα όταν ο ίδιος δεν τίμησε καν τον εαυτό του αφού υπό το βάρος των ερινύων κατέφυγε στην δια αλκοολισμού αυτοκτονία πεθαίνοντας σε ηλικία πενήντα επτά ετών από κίρρωση.


Αν δε αυτά που έκανε ο Γιώργος Παπανδρέου καταθέτοντας στεφάνι με άνθη από μνήμη -είδαμε άλλωστε και την εν συνεχεία στάση του στο σχέδιο του Γ. Γ. για την Κύπρο- δεν τα ανακαλέσει με μια σαφή αυτοκριτική, ας γίνει τότε παράδειγμα προς αποφυγή. Όχι προς μίμηση. Γιατί αν θα συμβεί αυτό, και καταθέσει και ο Κώστας Καραμανλής στεφάνι με άνθη από μνήμη, αν πάει δηλαδή στην Τουρκία διαθέτοντας μνήμη, την καταθέσει και γυρίσει χωρίς αυτή, και τα έβλεπε αυτά από καμιά μεριά ο συγγραφέας του Επιτάφιου, σίγουρα θα αναρωτιόνταν: «τέτοιων ανδρών επιφανών ποια άραγε γη τάφος»; Όπως και «ποια κλίνη κενή φέρεται εστρωμένη των αφανών»; Και για μεν την πρώτη ερώτηση δεν γνωρίζω την απάντηση. Γνωρίζω για τη δεύτερη και οφείλω να την πω σε όσους συγχέουν το μνημείο του Άγνωστου στρατιώτη, όπου είναι γραμμένες οι εν λόγω φράσεις του Θουκιδίδη, με το μαυσωλείο του Κεμάλ.

Λέω λοιπόν ότι η κλίνη που «φέρεται εστρωμένη» σε αυτό το τελευταίο θα είναι η νεκρική του κλίνη, όχι βέβαια εστρωμένη των αφανών, αλλά των στεφάνων, με την Ελληνική πατρίδα του κλάδου ελαίας που επικράτησε να αποτελεί το συνώνυμο του Αγώνα για την Ειρήνη, να καταλήξει να γίνει και η πατρίδα της εκποιηθείσης μνήμης. Λέω ακόμη ότι αν όντως ο Αγώνας ενάντια στην Εξουσία είναι ο αγώνας της Μνήμης ενάντια στη Λήθη, τότε η γνωστή ρήση του Μίλαν Κούντερα ισχύει και αντίστροφα: Ο Αγώνας διατήρησης της Εξουσίας είναι ο Αγώνας της Λήθης ενάντια στη Μνήμη. Στη γειτονική χώρα για την αναπαραγωγή και διαιώνιση των κεμαλισμών -πότε του κεμαλικού κεμαλισμού και πότε του κεμαλικού ισλαμισμού- στη δε Ελλάδα για τη νομιμοποίηση, εισαγωγή αν όχι και ιδεολογική και πολιτική τους κυριαρχία σε αυτή. Παραδείγματα δεκάδες, με πρώτο και καλύτερο τo περί της Ευρωπαϊκής ένταξης της Τουρκίας ιδεολόγημα.

Σάββατο 19 Ιανουαρίου 2008

Απάντηση στο ερώτημα

του Πασχάλη Χριστοδούλου


"Ύστερα από την επίσκεψη του Τούρκου υπουργού εξωτερικών κ. Α. Μπαμπατζάν στην Ελλάδα αλλά και τη συμπεριφορά και τη στάση της Τουρκίας σε θέματα όπως το Αιγαίο, το Σκοπιανό, πιστεύετε ότι πρέπει να πραγματοποιηθεί ή να αναβληθεί η επίσκεψη του Έλληνα πρωθυπουργού στην Άγκυρα και γιατί; "


Η απάντηση στο ερώτημα περί αναβολής ή όχι του ταξιδιού του πρωθυπουργού στην Τουρκία δεν έχει κανένα νόημα πλέον αφού αυτό ήδη έχει δρομολογηθεί.
Εκείνο που οφείλουμε να δούμε είναι ότι για μια ακόμη φορά η χώρα μας στο πεδίο της συμβολικής πολιτικής μένει στάσιμη, την ώρα που η γείτονα παίρνει άριστα.
Η πρόσφατη φωτογράφηση του πρωθυπουργού κάτω από το πορτρέτο του Μουσταφά Κεμάλ στα εγκαίνια του αγωγού φυσικού αερίου η οποία έρχεται ως συνέχεια της κατάθεσης στεφάνου στο μαυσωλείο του Κεμάλ από τον πρώην υπουργό εξωτερικών Γιώργο Παπανδρέου καταδεικνύει του λόγου το αληθές. Φυσικά δεν έγινε το ίδιο από έναν άλλο Υπουργό τον Πέτρο Μολυβιάτη ο οποίος γνώριζε καλά την πολιτική της Τουρκίας από την εποχή της συμφωνίας της Ζυρίχης, γι’ αυτό και οι Τούρκοι γέμισαν το Αιγαίο με μαχητικά κατά διάρκεια της επίσκεψής του στην Άγκυρα.
Αυτό που απομένει προκειμένου να μην υπάρξει ηθική περιτομή του Έλληνα πρωθυπουργού, εκπροσώπου εκατοντάδων χιλιάδων θυμάτων του κεμαλισμού, ο οποίος θα οδηγηθεί να καταθέσει στεφάνι στο μαυσωλείο του σφαγέα τους, είναι η απάντηση με τα ίδια μέσα.
Η αλλαγή στο δρομολόγιο της επίσκεψης του πρωθυπουργού και η μετάβασή του στην Άγκυρα μέσω Ανδριανούπολης και Κωνσταντινούπολης κάνοντας στάση για κατάθεση στεφάνου στο μνημείο της Λοζάνης που βρίσκεται στο Κάραγατς και στη συνέχεια επίσκεψη στον οικουμενικό πατριάρχη, ουσιαστικά ακυρώνει ως προς του μύχιους στόχους το εδώ και χρόνια προσδοκώμενο ταξίδι Έλληνα πρωθυπουργού στην Τουρκία. Στόχοι που δεν είναι άλλοι από την αποενοχοποίηση για τις γενοκτονίες που έχουν διαπραχθεί χωρίς μάλιστα συγγνώμη.
Για όσους ταυτίζουν το μαυσωλείο του Κεμάλ με τον Άγνωστο Στρατιώτη δυο λέξεις.
Η Γερμανία δεν οδηγεί κανέναν ηγέτη σε μνημείο του Χίτλερ. Το δε μνημείο του Συντάγματος που έλκει την καταγωγή του από κείμενα όπως ο επιτάφιος του Περικλή και φράσεις όπως «ανδρών επιφανών πάσα γη τάφος», ποια σχέση μπορεί να έχει με το μαυσωλείο του προδρόμου του Χίτλερ που παραπέμπει σε αιματηρές γενοκτονίες, εκτοπισμούς και προσπάθεια εξαφάνισης ιστορικών λαών;
Όσο για την αλλαγή του δρομολογίου, οι επίσημοι Τούρκοι που έρχονται στη χώρα μας το έχουν πράξει κατά κόρον.