Τρίτη 23 Οκτωβρίου 2007

Αναζητείστε τη Δημοκρατία

«Δύο το πολύ τετραετίες για τους Βουλευτές»


Του πρώην Βουλευτή Έβρου Χρήστου Κηπουρού {*}

Δεν ξέρω ποιος συνειρμός γίνεται ώστε όταν ακούω τη φράση «Στέλεχος ΠΑΣΟΚ» για τα μέλη του Πολιτικού Συμβουλίου αλλά και για άλλα, το μυαλό μου να πηγαίνει κατευθείαν στη «Στέπα». Αναρωτιέμαι βέβαια μήπως σχετίζεται με το συλλαβισμό που διδάσκεται στην πρώτη Δημοτικού: Πα και Πι, το παπί. Ότι δηλαδή κάπως έτσι γίνεται επίσης και με το συλλαβισμό: ΣΤΕ και ΠΑ, η στέπα. Ένα προϊόν σύνθεσης των πρώτων συλλαβών των λέξεων «ΣΤΕΛΕΧΟΣ» και «ΠΑΣΟΚ», μια και υπάρχει ανάγκη όχι μόνο στο ΠΑΣΟΚ αλλά και σε ολόκληρη την Πολιτική Ελλάδα για έναν νέο πολιτικό συλλαβισμό. Πάλι όμως λέω ότι δεν θα πρόκειται μόνο περί αυτού αφού υπάρχει και δεύτερη ερμηνεία: Το ότι η λέξη Στέπα στα Ρωσικά σημαίνει «Έρημος». Η οποία, όπως και το ΠΑΣΟΚ, είναι ένας μεγάλος χώρος με μεγάλη επίσης ξηρασία, εξ αιτίας της οποίας το έδαφος αμφότερων ούτε καλλιεργείται ούτε είναι σε θέση να παραγάγει κάτι, πλην της κοινωνίας των ποωδών φυτών, όπως από τη μια, διδάσκει η γεωβοτανική και, από την άλλη, η σύγχρονη ημεδαπή πολιτική.


Και υπάρχει και μια τρίτη ερμηνεία που παραπέμπει στα καθεστωτικά στελέχη της πάλαι ποτέ Σοβιετικής Ένωσης και ένα ευρύτερο κρατικό και κοινωνικοοικονομικό στρώμα. Μόνο που η υπαρκτή πολιτική Ελλάδα εκτός από αυτά, τα ένθεν κακείθεν καθεστωτικά πρόσωπα, με τους αιώνιους Βουλευτές και τους όποιους κομματικούς Αξιωματούχους και τα περί και υπέρ τους στρώματα, βρίσκεται από δεκαετιών στο ανώτατο στάδιο του καθεστωτισμού, που δεν είναι κάτι διαφορετικό από την πολιτική κληρονομικότητα. Οπότε αυτό που θα αντιτείνει αλλά και θα προτείνει κανείς είναι η γνωστή φράση: «cherchez la femme», με τη θηλυκού γένους αναζητούμενη πληθυντική λέξη, να μην είναι άλλη από την Πολιτική, και την εξ αυτής Δημοκρατία. Η οποία επί δεκάδες αιώνες εξακολουθεί να παραμένει το μόνο βασικό ηθικό και πολιτικό αντίκρισμα της αλήθειας και αυθεντικότητας των ιδεών, των βασικών αρχών και των αξιών του ανθρώπου. Κι αυτό παρά τους χθεσινούς όσο και σημερινούς τηλεοπτικούς καιρούς με τους εκ των ομώνυμων πριγκιπισσών και πριγκίπων να αναλαμβάνουν πάσης φύσεως εργασίες κατεδάφισης της Δημοκρατίας, που υποτίθεται ότι υπηρετούν. Εννοείται ότι το κάνουν για λογαριασμό τρίτων, όπως είναι οι όμιλοι επιχειρήσεων «ενοικιαζόμενα κόμματα». Εξ ου και οι αναδείξεις νέων προσώπων στην πολιτική αγορά, που κάθε άλλο παρά «νέο» είναι, οι εγκαταστάσεις, οι νέες συμβάσεις, οι «ανανεώσεις» λόγω διακοπής παλαιότερων «συμβολαίων» κλπ.


Όχι ότι η έκβαση του εν λόγω αγοραίου εγχειρήματος είναι πάντοτε θετική αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι όσο προχωράνε οι ημέρες και πλησιάζει η 11η Νοεμβρίου, η ημέρα της εκλογής του νέου Προέδρου, δεν θα πληθαίνουν και αυτοί που περιμένουν ένα θαύμα. Θαύματα βέβαια, κατά τους θρησκευόμενους, κάνουν μόνον οι Άγιοι. Ένας δε από αυτούς είναι και ο Άγιος Μηνάς, ο μεγαλομάρτυρας, ο οποίος σύμφωνα με την Εκκλησία θεραπεύει τις ψυχικές όσο και τις σωματικές ασθένειες, και επί πλέον εορτάζεται την ίδια αυτή Κυριακή των εκλογών. Και όμως. Υπό διαφορετικές συνθήκες μπορούσαν την ίδια ημέρα να εορτάζονται επίσης η Πολιτική και η Δημοκρατία. Και να έκαναν αυτές το θαύμα που έλεγα πριν. Γιατί ναι μεν η Πολιτική είναι Αγία τόσο εξ αιτίας όσων υπέφερε και μαρτύρησε από τους ποικιλώνυμους αξιωματούχους του εν λόγω χώρου, όπως και άλλων, όσο και για τις θαυματουργές ικανότητες που, όπως διδάσκει η ιστορία, διαθέτει η ίδια, όμως στην κατάσταση στην οποία βρίσκεται παλαιόθεν, σαφώς και αδυνατεί να κάνει κάτι.


Το κείμενο που ακολουθεί ιχνηλατεί τους θεσμικούς τρόπους και τους ομώνυμους δρόμους, μέσα από τους οποίους μπορούσε, κατά τη γνώμη μου, να γίνει μια κίνηση που να αποτελέσει ένα ιστορικό και ποιοτικό άλμα της Δημοκρατίας στην Ελλάδα αν όχι και στην υπόλοιπη Ευρώπη. Ως Αγία δε τότε η Πολιτική, θα συγχωρήσει και αυτόν που θα το κάνει για τα έως σήμερα αμαρτήματά του, όσα και αν είναι. Και όχι μόνο αυτό αλλά ως γομολάστιχα θα σβήσει έως και τις κηλίδες. Μέχρι να τον βγάλει το καπέλο της η κοινωνία και να τον κατατάξει στους αρτίστες {1} της Πολιτικής. Δεν είναι άλλωστε τυχαίο το γεγονός ότι η ιστορία βρίθει από περιπτώσεις ανθρώπων που με τη στάση τους επιβεβαίωσαν αν δεν ενίσχυσαν κιόλας τη γνωστή κλασσική ρήση «προς γαρ το τελευταίο εκβάν κλπ.».


Τα χρήματα, ο πλούτος δηλαδή ενός πολιτικού χώρου, δεν είναι μόνον η συλλογική ιστορική μνήμη των μελών και οι Δημοκρατικοί αγώνες με στόχο την Κυβερνητική προοπτική ώστε να κερδίσει και η ίδια η χώρα. Κυρίως είναι οι ιδέες, κυριότατα δε το ηθικό και πολιτικό τους αντίκρισμα. Δει δη όλων αυτών, λοιπόν. Τα οποία όμως από πάρα πολλών ετών, λείπουν από το χώρο που ονομάζεται ΠΑΣΟΚ. Μόνο οι τυφλές συγκρούσεις υπάρχουν, με πρώτη και καλύτερη την παρούσα. Μακάρι να υπήρχαν διαφωνίες. Αν μη τι άλλο θα προϋπέθεταν την ύπαρξη ιδεών. Αν μην επεκταθώ στην υποκρισία των κατόπιν εορτής διαφωνιών. Ούτε βέβαια στα πλιάτσικα των ιδεών. Απλά να πω ότι όταν ένας άνθρωπος στην Πολιτική δεν έχει ιδέες όχι μόνο δεν κάνει για στέλεχος, πόσο μάλλον για επικεφαλής -ας μην επεκταθώ στα περί ηγεσίας- αλλά αργά ή γρήγορα διαπιστώνεται ότι δεν έχει ούτε και αρχές.


Αν η πολιτική είναι η πιο σπουδαία τέχνη, όπως έλεγε ο συμπατριώτης Δημόκριτος, και έμπαινε κανείς στον κόπο να φιλοτεχνήσει το πορτρέτο του ΠΑΣΟΚ, τι λένε και τι πράττουν οι αντιμαχόμενοι πρωταγωνιστές μετά των πτερύγων και εξαπτερύγων τους, θα σημείωνε, μεταξύ άλλων, και τα εξής. Για μεν τον Γιώργο Παπανδρέου, ότι στο σπίτι του χειραγωγημένου δεν μιλάνε για χειραγώγηση. Και ότι πριν πει «γίναμε καθεστωτικοί» όφειλε να γνωρίζει ότι το ανώτατο στάδιο του καθεστωτισμού είναι η πολιτική κληρονομικότητα. Επιπλέον αν η επιλεκτική του αυτοκριτική προσομοιάζει με κάτι αυτό είναι η μισή αλήθεια. Η οποία ως γνωστό είναι χειρότερη και από ψέμα. Όπως γεμάτες ψέματα είναι πολλές άλλες λέξεις που δονούν την καρδιά της στέπας, σαν και αυτές του τετράπτυχου: «Ευθύνη, Κοινωνία, Ενότητα, Νίκη», και οι οποίες λέγονται για να ακούγονται αφού, όπως έδειξε η ιστορία, στην πράξη δεν είχαν και δεν έχουν κανένα απολύτως αντίκρισμα. Όπως κάτι ανάλογο αποτελεί η επιλεκτική κριτική του Ευάγγελου Βενιζέλου για τον οποίο και θα προσέθετα ότι η στάση ενός προσώπου, ιδιαίτερα μεν ευφυούς, χωρίς όμως ιδέες, μόνο πολιτική ανηθικότητα αναδίδει. Αυτό δε βέβαια, πέραν του καριερισμού και του κούφιου ρητορισμού και επόμενα της φλυαρίας, και πέραν των Μέσων, μετά των οργανικά συνδεδεμένων με αυτά και με το «όλον» εγχείρημα. Ας μην επεκταθώ στους υπερασπιστές-επενδυτές αξιωματούχους και διατελέσαντες αρχηγούς κομμάτων κλπ. που σπεύδουν να προσφέρουν τις καλές τηλεοπτικές τους υπηρεσίες τοποθετώντας την παλιννόστηση στα πράγματα επάνω από τις αρχές που έλεγαν ότι έχουν, και που θα τις χάσουν αν δεν τις έχασαν από καιρό, ακόμη και αν κερδίσουν στο εν λόγω κορόνα ή γράμματα, και μολονότι γνωρίζουν ότι θα περάσουν στην ιστορία ως ένα είδος σαλτιμπάγκου.


Όσον αφορά τώρα τις περιπτώσεις τρίτων προσώπων, όπως ο Κώος στην καταγωγή, πλην όμως ένας ακόμη κλώνος των Αθηνών στην αγωγή, ο Κώστας Σκανδαλίδης, καθώς και άλλοι ή και άλλες που με τις παρουσίες τις οποίες δηλώνουν προσδοκούν να νομιμοποιηθούν ώστε, έστω κατά τη μεθεπόμενη ημέρα, να γίνουν Βενιζέλοι στη θέση του Βενιζέλου, η ιστορία δεν δείχνει κάτι άλλο. Άλλωστε όλοι τους κινούνται στην ίδια σφαίρα της μισής κριτικής και της αποσιώπησης της αλήθειας. Το μόνο κάτι άλλο είναι ο κοινός των διεκδικητών της Προεδρίας -περιλαμβανομένων των όψιμων αρνητών του- μέντορας-ζόμπι. Ο Κωνσταντίνος Σημίτης, ο οποίος με όσα πέτυχε για τον εαυτό του, και όσα ακόμη έχει στο πίσω μέρος της κεφαλής, π.χ. την Προεδρία της Δημοκρατίας, έγινε πρότυπο πλειάδας στελεχών ώστε να φιλοδοξούν με τη σειρά τους να γίνουν και αυτοί κάποτε υποψήφιοι Πρόεδροι του ΠΑΣΟΚ και Πρωθυπουργοί. Είναι άλλωστε επόμενο να αναρωτιούνται: «Αφού γνωρίζουμε το πως έγινε αυτός, γιατί λοιπόν να μη γίνουμε και εμείς;». Μπορεί πέντε έξη εξ αυτών να το αφήνουν να αιωρείται πετώντας μπηχτές, όμως κατά νου το έχουν και πολύ άλλοι. Εξ ου άλλωστε το ότι τα βαγόνια του γνωστού τρένου μετασκευάστηκαν σε «πλατφόρμες», ανεξάρτητα από το αν πρόκειται για παλιές πλατφόρμες ενός παλιού επίσης τρακτέρ, που κατά τα άλλα δεν κάνουν ούτε ένα Ευρώ. Εξ ου και η προσφυγή τους στην Αθηναϊκή τηλεοπτική κουζίνα μετά των προμηθευτών της. Το μόνο λοιπόν που απουσιάζει από το πορτρέτο που έλεγα, είναι το κάδρο. Το πλαίσιο με τους κανόνες οι οποίοι διέπουν το πως κινείται ο πολιτικός άνθρωπος του εν λόγω χώρου. Όχι βέβαια μόνο το μέλος του Πολιτικού Συμβούλιου αλλά και οι εκ του ευρύτερου στελεχιακού περίγυρου. Κάτι που δεν τιμά καν την ανθρώπινη φύση τους. Έστω και αν δεν αποτελεί ένα νέο φαινόμενο αφού έλκει την καταγωγή ακόμη και από τα βάθη της ιστορίας. Ακόμη και από τη μυθιστορία.


Γιατί πολιτικούς ανθρώπους εννοούσε και ο Όμηρος όταν στιχουργούσε την Ιλιάδα λέγοντας «δεν υπάρχει πιο ελεεινό πλάσμα στη γη, μεταξύ αυτών που κινούνται και αναπνέουν, από τον άνθρωπο», έστω και αν δεν είναι λίγες οι σελίδες της ιστορίας που κοσμούνται από πράξεις εμπνευσμένων πολιτικών προσώπων. Ας έρθω όμως στους σημερινούς καιρούς και ειδικά στον ανθρωπολογικό τύπο του εναπομείναντος ΠΑΣΟΚ και των από πολλών ετών τροφίμων των τηλεοπτικών κυρίως Μέσων. Των καριεριστών, των αμοραλιστών, και των στελεχών κάθε βαθμίδας, που προσέφευγαν και συνεχίζουν να προσφεύγουν σε αυτά προσδοκώντας να καλύψουν τα μεγάλα ηθικά και πολιτικά τους κενά, αφού βέβαια προηγουμένως ξέμειναν από μνήμες, ιδέες, Πολιτική παιδεία, και επόμενα Δημοκρατική και ηθική, και κυρίως από ψυχή.


Αν ζούσε ο Αριστοτέλης και παρατηρούσε, όπως άλλωστε συνήθιζε, επί έτη πολλά, τα του ΠΑΣΟΚ, και μιλούσε για τους πολιτικούς του ανθρώπους, δεν θα περίμενε τις τελευταίες εκλογές ώστε να διαπιστώσει ότι η ρήση του «άνθρωπος, ζώο πολιτικό» ισχύει και αντίστροφα. Ότι «πολιτικός άνθρωπος, ζώο». Θα το έκανε από πολύ πριν και θα το επέκτεινε και σε άλλους επίσης χώρους, αποσυνδέοντας το από την έκβαση των όποιων μεταξύ τους αναμετρήσεων. Αν δε όλοι αυτοί έμοιαζαν και ομοιάζουν με κάτι είναι τα άψυχα επίσης, κουδούνια τα οποία ως γνωστό είναι από μέσα άδεια. Η μόνη διαφορά είναι ότι οι γλωσσίτσες σε αυτά που κινούνται πέρα δώθε, παράγουν ήχους γλυκείς. Δεν είναι ηχηροί θόρυβοι ή αποκρουστικοί, όπως των στελεχών που έλεγα πριν. Αν όχι και ανατριχιαστικοί, όταν προσθέσει κανείς σε πόσο πολύμορφα εξαρτημένο μόρφωμα ανήκουν εφόσον δεν υπάρχει μια έστω παρόμοια περίπτωση στην ευρύτερη περιοχή. Ένα παράδειγμα για αυτό αρκεί. Ο λόγος για τον εντός του ΠΑΣΟΚ διάχυτο όσο επίσης και απροκάλυπτο φιλοκεμαλισμό. Από τον εκκεμαλισμό της πολιτικής Θράκης, τη Μαδρίτη και τα Ίμια του Αιγαίου ως την Κύπρο του Αννάν.


Αν μάλιστα, όπως έλεγε ένας Ευρωπαίος Πολιτικός, Πολιτική είναι ο χειρισμός των Συμβόλων, τότε δεν είναι άσχετο το γεγονός ότι εκ των δύο διεκδικητών για τη θέση του Προέδρου του ΠΑΣΟΚ, ο μεν ως Υπουργός Εξωτερικών συνέδεσε το όνομά του με το προσκύνημα στον Κεμάλ, ο δε ως Υπουργός Πολιτισμού με την απόπειρα της αποστολής της Κρατικής Ορχήστρας Αθηνών στην Άγκυρα στην επέτειο της μνήμης της Ποντιακής γενοκτονίας. Ας μη επεκταθώ σε άλλες Τουρκικές πολιτικές που έχουν διακονηθεί. Γιατί εξ αντικειμένου αυτές εξυπηρετούσε και το ταξίδι στην Κύπρο που έκαναν άλλα στελέχη που επίσης ήθελαν να είναι υποψήφιοι, ώστε να προωθήσουν το Σχέδιο Αννάν. Αποτελεί δε μεγάλη υποκρισία το να διατείνονται πότε ο ένας, και πότε ο άλλος ή η άλλη, ότι έχουν απόψεις. Δεν έχουν. Και για αυτό λύση εκ των ενόντων δεν υπάρχει. Εκείνο που θα κάνει η 11η Νοεμβρίου είναι να καταστήσει συνένοχο παρά συμμέτοχο το Δημοκρατικό Πολίτη. Σε κάθε δε περίπτωση υποπόδιο των Μέσων, απέναντι στα οποία ακόμη και η ΝΔ έδειξε πολύ πιο μεγάλη αντίσταση. Ναι μεν ήταν υπερβολική η ρήση του μακαρίτη ιδρυτή της για Αριστερά της Αριστεράς, όμως δεν συμβαίνει το ίδιο με την κατάληξη του ΠΑΣΟΚ, πότε στα Δεξιά της Δεξιάς, και πότε στα Αριστερά της Αριστεράς, όπως συμβαίνει στα εκκρεμή.

Δεν χρειάζεται να επεκταθώ σε άλλα πρόσωπα που και αν ακόμη είχαν κάποια επί μέρους διαφωνία, στην ουσία δεν την τίμησαν καθόλου. Γιατί δυστυχώς όσο και αν έψαχνε με το φανάρι, δεν θα έβρισκε κάποιον με ιδέες, αν ζούσε ο Διογένης. Μόνο πρόσωπα με ιδέες-κόπιες θα συναντούσε, σαν και αυτές που εκφωνούσε ως και την Παρασκευή πριν από τις εκλογές της 16ης Σεπτεμβρίου 2007 ο Παπανδρέου, μια από τις οποίες, όπως οι εκτός των Αθηνών Συμβολικές Συνεδριάσεις της Κυβέρνησης, συμπεριλαμβάνεται σε πρόσφατη εργασία {2} όσο και στα προηγούμενα κείμενα που έκανα για την Τέταρτη Δημοκρατία {3}. Αρκετά μάλιστα εκ των οποίων περιέχουν την από ετών πρότασή μου {3} για περιορισμό του συνολικού χρόνου παραμονής στα αιρετά αξιώματα στις δύο τετραετίες, κάτι που περιλαμβάνεται επίσης σε ένα από τα σωρηδόν δημοσιευόμενα μετεκλογικά μανιφέστα. Δεν τα λέω γιατί διεκδικώ κάποιο copyright. Όπως δεν το έκανα και άλλες φορές, π.χ. στην περίπτωση ιδιοποίησης του νεολογισμού μου «Στενώπη» {4} από επιστήμονες στελέχη του Εθνικού Συμβουλίου. Ας μην επεκταθώ. Να πω μόνον ότι μπορεί μεν με κλεμμένα λεφτά να γίνεται κανείς πλούσιος, όχι όμως με κλεμμένες ιδέες. Και το μόρφωμα που λέγεται ΠΑΣΟΚ, πένεται διανοητικά, πολιτικά και κυρίως ηθικά, εδώ και πολλά έτη, χωρίς πόρους, ζώντας όχι απλά κάτω από το όριο της φτώχιας αλλά στον πυθμένα.


Απέναντι σε αυτά, και απέναντι στο ερώτημα τι μπορεί να γίνει, και ποιο είναι το νέο κάδρο που μπορεί να πάρει τη θέση εκείνου που έλεγα στην αρχή, η απάντηση είναι σαφής και κατηγορηματική. Η μόνη θετική για τη χώρα και ταυτόχρονα αρνητική για τη Νέα Δημοκρατία -όσο και αν φαίνεται παράξενη τέτοια εξέλιξη- είναι η διάλυση του ΠΑΣΟΚ {2} και η ίδρυση στη θέση του ενός καινούργιου αληθινά Δημοκρατικού κόμματος και για αυτό περιφερειακού, αντί για το υπαρκτό συλλογικό και τηλεοπτικό ζόμπι. Κάτι που μετά από την επόμενη αναμέτρηση, αν όχι νωρίτερα, είναι πλέον ή βέβαιο ότι πρόκειται να γίνει και στην ίδια τη ΝΔ, έτσι ώστε η Ελλάδα να αποκτήσει δύο σοβαρά κόμματα εξουσίας που από πολλών ετών απουσιάζουν από τη χώρα και που θα αναλάβουν, μεταξύ των άλλων, να διακονήσουν την Τέταρτη Δημοκρατία {3}.


Μια άλλη Δημοκρατική Παράταξη αρχίζοντας πρώτα από τον εαυτό της και από τις επόμενες εκλογές μπορεί οίκοθεν να εφαρμόσει ένα νέο ασυμβίβαστο. Την επέκταση της ισχύουσας διάρκειας παραμονής στο αξίωμα του Προέδρου της Δημοκρατίας και στα μέλη του Ελληνικού Κοινοβουλίου. Να μην μπορούν να κατέχουν Βουλευτική Έδρα πέραν των δύο θητειών. Θα είναι δε τότε θέμα χρόνου να επεκταθεί ώστε να ενσωματωθεί στο Σύνταγμα, πέραν του ότι θα λύσει το γόρδιο δεσμό του Ελληνικού προβλήματος, πετυχαίνοντας παράλληλα τη λύση της μονιμότητας στα έδρανα, όσο και τη θεσμική ανανέωση και αναζωογόνηση της Βουλής. Η 4η Δημοκρατία {3}, είναι αυτή που θα δώσει τέλος στην πολιτική κληρονομικότητα και τους γαλαζοαίματούς της που αποτελούν, όπως ήδη τόνισα, το ανώτατο στάδιο του καθεστωτισμού. Θα δείξει και το δρόμο προς τα αποδυτήρια σε ανθρώπους που κρύβονται πίσω από τον κοινοβουλευτικό μανδύα, και για τους οποίους οι εκλογές θυμίζουν περισσότερο το πλυντήριο, παρά τη Δημοκρατία.


Όσο για το πολιτικό πρόσωπο που θα αναλάβει τότε ως ο νέος επικεφαλής, πέραν των όποιων προσόντων του και πέραν μιας ουσιαστικής Δημοκρατικής εκλογής κατά την ιδρυτική Συνέλευση της Εκκλησίας του Δήμου της νέας Δημοκρατικής Παράταξης, μπορούν να συμβάλλουν στην κυβερνητική προοπτική, το επεξεργασμένο πολιτικό σχέδιο και ο θεσμός του ασυμβίβαστου που προτείνω, μετά των αντιγραφειοκρατικών εξασφαλίσεων, όσο ο αποκλεισμός ανάμειξης εξωθεσμικών κέντρων. Σε κάθε πάντως περίπτωση είναι βέβαιο ότι μια τέτοια πολιτική διοίκηση, και αν ακόμη θα πρόκειται για άγνωστα πρόσωπα, αποκλείεται να αποδειχθεί χειρότερη από τη μοιραία υπαρκτή που ιστορικά παραπέμπει στο Σοφοκλή Βενιζέλο, όσο και από την νέα επιλογή των Μέσων, τον φιλοδοξούντα να είναι, όπως διατείνεται, ο μελλοντικός ηγέτης, που θυμίζει τη στάση τους απέναντι σε έναν κατεξοχήν δικό τους άνθρωπο. Τον πρώην Πρωθυπουργό. Ο οποίος, όπως πολλοί άλλοι -ανάμεσά τους συμπεριλαμβάνονται και όλοι οι σημερινοί διεκδικητές- θα περάσουν στην ιστορία ως οι ταφείς των Αξιών της Δημοκρατικής Παράταξης. Από την Εθνική Αξιοπρέπεια και τη Δημοκρατία έως την Αλληλεγγύη στους αγωνιζόμενους ιστορικούς λαούς της Ανατολικής Μεσογείου.


Μπορεί όλα αυτά να μην αποτελούν μέρος της ατζέντας των Μέσων και όταν δεν γίνεται αλλιώς, να παραχαράσσονται, όμως η αλήθεια είναι ότι, το Κουρδικό κίνημα, αυτοί το απορφάνισαν από τη ιστορική του ηγεσία ενώ ο συνειρμός που προκάλεσαν, πέραν του «τοις υπερπόντιων κείνων ρήμασι πειθόμενοι», εκτείνεται στα 30 αργύρια. Την τετραετία 2000-2004 που πήραν. Όπως και στην περίπτωση της Μεγαλονήσου ναρκοθέτησαν το δρόμο της προς την Ε.Ε. με το φιλοτουρκικό σχέδιο του πρώην Γ. Γ. του ΟΗΕ και επέμεναν σε αυτό ακόμη και μετά από την Ένταξη, όπως επιμένουν και σήμερα. Εξ ων και η μεγάλη ιστορική και πολιτική ανάγκη για μια καινούργια
Πολιτική Διοίκηση που να βρίσκεται διαρκώς στον αντίποδα τέτοιων προσώπων, πρακτικών όπως και τέτοιων Μέσων που βέβαια βρίσκουν και κάνουν.


Λέω Διοίκηση και όχι ηγεσία γιατί η τελευταία αυτή λέξη έχει ένα ειδικό βάρος. Γιατί αν «ηγέτης» σημαίνει αυτόν που «δεικνύει εις τινα την οδό», πράγμα που πάει να πει ότι ο ίδιος τη γνωρίζει καλά και την έχει ήδη ανιχνεύσει, αν δεν την έχει περπατήσει και τοπογραφήσει διανοητικά και πολιτικά -αυτή είναι η διαφορά των φαντασιώσεων με τα φαντάσματα που αποτελούν οι υπαρκτοί πρώην επικεφαλής- τότε και η νέα αυτή Δημοκρατική παράταξη μπορεί να αναδειχθεί σε ένα συλλογικό Δημοκράτη και ηγέτη μαζί, καθώς και στο φορέα εκείνο που θα αναλάβει, μεταξύ όλων των άλλων, τη ριζική επίλυση του Ελληνικού πολιτικού προβλήματος, που δεν είναι άλλο από το Περιφερειακό. Κάτι που με τα άλλα θεσμικά ζητήματα της Τέταρτης Δημοκρατίας {3} μπορεί να εισαχθεί σε μια ουσιαστική πλέον Συνταγματική Αναθεώρηση στη Βουλή αφού βέβαια προηγηθεί το Δημοψήφισμα για το Περιφερειακό {3}.


Πρώτο βήμα στο Συμβόλαιο αυτό με τις Περιφέρειες θα αποτελέσει η Περιφερειακή θεμελίωση και οικοδόμηση της νέας Πολιτικής Παράταξης, με κύριο μέλημα την αντιμετώπιση του συνώνυμου με την αντιδημοκρατικότητα αν όχι με έναν χρόνιο και διάχυτο γεωγραφικό φασισμό. Το βλέπει άλλωστε αυτό κανείς στη σύνθεση του λεγόμενου Πολιτικού Συμβουλίου του ΠΑΣΟΚ. Τα δέκα έξη από τα είκοσι μέλη του είτε είναι Αθηναίοι είτε από πολλών ετών μετακόμισαν και διαμένουν πλέον μόνιμα στην Πρωτεύουσα, καταυτάς δε στα τηλεοπτικά της Μέσα. Όσο για τη διαδρομή των υπολοίπων τεσσάρων που είναι από την Περιφέρεια, και για την οποία δεν έχουν κάνει απολύτως τίποτε, από μόνο του αυτό καταδεικνύει τον υφέρποντα Αθηναϊσμό τους, πριν τους τον ανεβάσει στα ύψη, όπως και στους προηγούμενους δέκα έξη, η Αθήνα 2004. Στην ουσία πρόκειται για ένα αμιγώς Αθηναϊκό Συμβούλιο, απέναντι στο οποίο ακόμη και το ομώνυμο κράτος ωχριά. Σχετικά δε με τα ζητήματα που θέτουν, παραφράζοντας κανείς τη γνωστή «περί χρημάτων» ρήση του Δημοσθένη, θα έλεγε: «Δει δη ιδεών, ω γυναίκες και άνδρες Αθηναίοι. Και εσείς δεν έχετε ιδέα από ιδέες». Φυσικά δεν είναι άσχετη με αυτά η συζήτηση για το περιβόητο άρθρο 16 που τείνει να γίνει κριτήριο του ποιος από τους υποψήφιους Προέδρους έχει απόψεις. Οφείλουν λοιπόν οι πολίτες να γνωρίζουν ότι δεν έχει κανείς τους. Γιατί αν π.χ. υπάρχει λύση, δεν είναι άλλη από το να γίνουν μεν μη κρατικά Πανεπιστήμια αλλά να γίνουν στη μη Αθήνα {5}. Στις Περιφέρειες δηλαδή της Ελλάδας, αντί των σπουδών στη μεγίστη Πρωτεύουσα, και κυρίως στην υπόλοιπη Ευρώπη, όπως γίνεται επί δεκαετίες και με όσα πολλαπλά αρνητικά συνεπάγεται αυτό. Καταρχήν, εις βάρος των νέων γενιών, των οικογενειών τους και της Εθνικής Οικονομίας γενικότερα.


Επιμύθιο

Ίσως σπεύσει κανείς και πει, καλά όλα αυτά αλλά η υπόλοιπη οικονομία; Τι γίνεται με αυτήν; Επί του συγκεκριμένου ζητήματος έχω να παρατηρήσω τα εξής: Κάθε Δεξιά διακυβέρνηση κινείται σε δύο ταυτόχρονα πεδία. Το πρώτο είναι το γνωστό και μη εξαιρετέο οικονομικό μοντέλο του νεοφιλελευθερισμού. Το δεύτερο είναι το πεδίο της ενσωμάτωσης στην κυβερνητική πολιτική όσων υπέρ των ασθενών κοινωνικών ομάδων έπραξε η λεγόμενη σοσιαλδημοκρατία κατά τη δική της κυβερνητική περίοδο. Και αν αυτό γίνεται στην υπόλοιπη Ευρώπη είναι πολύ πιο εύκολο να γίνει εδώ, όπου η ημεδαπή κεντροαριστερά, ειδικά της προηγούμενης δεκαετίας, δεν έχει καν κάποια έστω κοινωνικά ψήγματα να επιδείξει ως διαφορά από το νεοφιλελεύθερο μοντέλο. Επί του προκειμένου το ΠΑΣΟΚ. Ας μην επεκταθώ σε πολύ προηγούμενες κυβερνητικές περιόδους του. Πάντως η επικέντρωσή του ως αντιπολίτευσης στην οικονομική σφαίρα ήταν επόμενο όχι μόνο να μην του προσπορίσει κανένα, έστω καν μικρό, πολιτικό όφελος, όλα αυτά τα χρόνια, αλλά και να διευρύνει το ήδη μεγάλο πολιτικό και ηθικό του κενό. Στον οικονομισμό άλλωστε έχουν θητεύσει και επενδύσει από πολλού χρόνου τόσο η Αριστερά όσο και πολλά από τα τηλεοπτικά και άλλα Μέσα. Ιδίως τα τελευταία, συχνά αν όχι πάντα, κινούνται στη σφαίρα μιας αντικυβερνητικής υστερίας που οδηγεί σε μια εξ αντικειμένου συμπολιτευτική, όπως έδειξε η ιστορία, στάση. Όπως βέβαια και οι περί ων ο λόγος αντιπολιτεύσεις. Για αυτό και το πεδίο όπου θα κινηθεί μια αντιπολίτευση δεν μπορεί να είναι απλά και μόνον η οικονομία αλλά κυρίως η κοινωνία. Η μελέτη της δηλαδή και η επεξεργασία του σχεδίου για τη συνέχεια. Και καταρχήν για την έξοδο από τη δική της πολιτική και ηθική κρίση.

Ειδικά σε περιπτώσεις, όπως η δική μας χώρα, το ζητούμενο δεν είναι άλλο από την προώθηση νέων Δημοκρατικών θεσμών και της ίδιας της Δημοκρατίας. Σε αυτό το πεδίο θα κριθεί και η ικανότητα μιας αντιπολίτευσης να αναπτύξει πολιτικές και να πάρει πρωτοβουλίες ώστε να εμπνεύσει εκ νέου τους πολίτες και την κοινωνία. Και για το υπαρκτό ΠΑΣΟΚ όλα αυτά τα χρόνια, όπως βέβαια και στα κυβερνητικά του, δεν προκύπτει από πουθενά ότι διακόνησε τη Δημοκρατία. Ο αποδεδειγμένος του φιλοκεμαλισμός από τη μια, και ο χωρίς ιστορικό προηγούμενο Αθηναϊσμός του από την άλλη, αυτό ακριβώς πιστοποιούν. Αν δε όλα αυτά απουσίασαν ως αυτοκριτική είτε και ως κριτική από το πρόσφατο Εθνικό Συμβούλιο, αυτό έγινε διότι όλοι τους είναι χρεωμένοι μέχρι το λαιμό. Και γιατί αν ακούγονταν το μόνο που θα έκαναν ήταν να αποκαλύψουν τη βαθιά τους αντιδημοκρατικότητα. Και επόμενα και εκείνη του κάποτε Δημοκρατικού ΠΑΣΟΚ.

_______

Σημείωση {1} Χρήστος Κηπουρός, Κωνσταντίνος Σημίτης, βλ. μηχανές αναζήτησης στο διαδίκτυο, όπου μεταξύ άλλων γράφονται τα εξής: «Δεν είναι και λίγες οι περιπτώσεις της πρόσφατης Ευρωπαϊκής όσο και Ελληνικής ιστορίας που ένα πολιτικό πρόσωπο πετυχαίνει να εξαπατήσει τον λαό της χώρας του. Να κλέψει π.χ. και να μη πιαστεί ή να αποκτήσει μαύρες κηλίδες κατά τη διαδρομή του και κατόπιν να καταφέρει να απωθηθούν αν όχι να διαγραφούν από τη συνείδηση της κοινής γνώμης. Στη συνέχεια μάλιστα να περάσει και στην ιστορία σαν μεγάλος αν όχι στο Πάνθεον. Μπορούν όλοι αυτοί με μια λέξη να ονομαστούν αρτίστες. Οι κοινωνίες πάντως βγάζουν το καπέλο τους, σε όσους το πετυχαίνουν. Και είναι αρκετοί αυτοί που το πετυχαίνουν. Ναι, λένε τότε οι πολίτες. Μπορεί μεν να μην είχε ηθική αλλά είχε άλλες ικανότητες και αρετές, που τον κατέστησαν μεγάλο. Λένε και άλλα. Δυο παράλληλοι βίοι χωρών, ο Γαλλικός πολιτικός βίος και ο Ελληνικός, αρκούν να τα φωτίσουν όλα αυτά, ακόμη περισσότερο. Ο νεαρός Mitterand αναμείχθηκε στην Κυβέρνηση του Vichy αλλά αποχώρησε και αποκατάστησε τη θέση του περνώντας στην Αντίσταση. Όμως από την άλλη υπήρξε και υπουργός επί των θεμάτων της Αλγερίας, τα Γαλλικά χρόνια του Αγίου Βαρθολομαίου. Των σφαγών. Αργότερα έγινε Σοσιαλιστής. Κατάφερε να διαγραφούν τα αρνητικά του σημεία. Κυβέρνησε μάλιστα τη χώρα του και έκανε τέσσερα πέντε πράγματα. Μπήκε στη χορεία των αρτιστών της πολιτικής με το σπαθί του. Δεν μέτρησε καθόλου το αν είχε φίλο κάποιον Νομάρχη επί Κυβέρνησης του Vichy που όχι μόνο υπήρξε αλλά και καταδικάστηκε ως συμμέτοχος των κριμάτων των Ναζί. Και τόσα άλλα. Ο Ανδρέας Παπανδρέου ήταν και αυτός ένας αρτίστας. Τα ευκόλως εννοούμενα παραλείπονται. Για την κοινή γνώμη -και σωστά- ανήκει στους μεγάλους. Όπως και ο Κωνσταντίνος Καραμανλής. Και όπως ο Στρατηγός De Gaulle...


...Ο Κώστας Σημίτης δεν είναι βέβαια μια τσίχλα της ιστορίας, που τη μασάει κανείς και κατόπιν την πετά. Κάνει λάθος ο Λάκης Λαζόπουλος που τον χαρακτήρισε έτσι. Ναι
μεν αν είναι κάτι, είναι τσικό της ιστορίας, όμως ποτέ δεν έβγαλε από το μυαλό του την ανέλιξη στο πεδίο των αρτιστών, που έλεγα. Μάλιστα το επιχειρεί με την ευγενική χορηγία -όπως λέγεται- των Αθηναϊκών Μέσων, των οποίων άλλωστε υπήρξε πολυετής κλώνος. Και όχι μόνο των τηλεοπτικών αλλά και Δημοκρατικών εφημερίδων...


Σημείωση {2}, ο. π., Από τους μυγοχάφτηδες των Αθηνών, στην Ελλάδα της Τέταρτης Δημοκρατίας,
http://www.gothess.gr/, Θεσσαλονίκη 13 Σεπτεμβρίου 2007,


Σημείωση {3} Χρ. Κηπουρός, Τέταρτη Δημοκρατία, Συμβόλαιο με τις Περιφέρειες, 36η έκδοση. Η εργασία δημοσιεύεται στην ιστοσελίδα του Δημοκριτείου Πανεπιστημίου της Θράκης στην ηλεκτρονική διεύθυνση:
http://alex.eled.duth.gr/kipouros/


Σημείωση {4} Ο εν λόγω όρος είναι επινόηση του συγγραφέα και υπάρχει σε ομότιτλο κείμενο, δημοσιευμένο στα Μέσα Απριλίου 2003 -βλέπε μηχανές αναζήτησης- αμέσως μετά από το λεγόμενο τροχαίο -λέω λεγόμενο, γιατί στην ουσία το προκάλεσε το κράτος, όπως και τα περισσότερα τροχαία, με την απουσία δρόμων- στα Τέμπη, με τα 21 αθώα θύματα μαθητές του Δήμου Αγίου Παύλου Ημαθίας. Πέραν όμως της τραγικότητας των στιγμών και του τοπίου που τον ενέπνευσαν, είναι η μητέρα όλων των γλωσσών, η Ελληνική, που επέτρεψε να εκφραστεί και να συμπυκνωθεί η απουσία της ανάπτυξης, όσο και της πολιτικής παιδείας, σε ένα και μόνο όρο και λέξη κλειδί. Έκτοτε, δεν ήταν και λίγες οι φορές που έγινε πάλι χρήση από τον ίδιο άνθρωπο, της λέξης «Στενώπη», σε αντιπαράθεση με την Ευρώπη, που σύμφωνα με μια ετυμολογική εκδοχή προέρχεται από το «ευρύς» και από το «ορώ», σημαίνοντας αυτόν που βλέπει μακριά. Τα λέω αυτά γιατί υπάρχουν ήδη καταχωρήσεις στο διαδίκτυο αλλά και σε μεγάλες εφημερίδες της Πρωτεύουσας -από τις λεγόμενες Δημοκρατικές- κειμένων από συνδικαλιστές ευγενών υπουργείων μέχρι συνταγματολόγους, που αφού ιδιοποιήθηκαν τη λέξη «Στενώπη» στη συνέχεια οι μεν την έβαλαν εντός του σώματος κειμένων τους, οι δε ως τίτλο άρθρου. Επιπλέον επανειλημμένα. Και χωρίς την οιαδήποτε παραπομπή, όπως θα επέβαλε κάθε στοιχειώδης Ευρωπαϊκή πολιτική παιδεία.


Σημείωση {5}, ο. π., Ναι στα μη κρατικά Πανεπιστήμια αλλά να γίνουν στη μη Αθήνα, βλ. μηχανές αναζήτησης στο διαδίκτυο.


{*} Διετέλεσε από το 1986 έως το 1996 μέλος της Κ. Ε. του ΠΑΣΟΚ και από το 1993 έως το 2000 Βουλευτής Έβρου. Αποχώρησε από την Κ.Ο. το Φεβρουάριο του 1999, με αφορμή την παράδοση του Κούρδου ηγέτη στην Τουρκία.


xkipuros@otenet.gr Θράκη τέλη Οκτωβρίου 2007

Δεν υπάρχουν σχόλια: